[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nauczyłamsię francuskiego podczas pobytu z Beau w Paryżu - dodała.- Tres hien, mademoiselle - skłonił się Stevens i wyszedł.- Co on powiedział?- Powiedział  bardzo dobrze, panienko".Kto to jest pa�ni Gidot?- To Francuzka, którą Daphne zatrudniła na miejsce Ni�ny Jackson.- A gdzie jest Nina?- Skąd mam wiedzieć? Słowo daję, Ruby, zupełnie cięnie rozumiem.Myślisz, że nie mam nic lepszego do roboty,tylko zajmować się Niną Jackson.No, ale chodz
my już dojadalni.Pewnie jesteś głodna.Pani Gidot świetnie gotujei na pewno przyrządzi coś pysznego.- Pozwól, że się odświeżę - poprosiłam.- Ja też.Tak się napłakałam, że z pewnością wyglądamjak straszydło.Beau przyjdzie tu za chwilę - zapowiedziała.Serce zaczęło mi walić jak oszalałe.Na samą myśl o spo�tkaniu z Beau przeszywał mnie dreszcz.Postanowiłam jed�nak nie dać tego po sobie poznać.- Bardzo się cieszę - odparłam, posyłając jej promiennyuśmiech.Potem szybko poszłam do pokoju, który kiedyśwydawał mi się taki wspaniały, pokoju, w którym Beau po�całował mnie po raz pierwszy i w którym tulił mnie i pocie�szał po śmierci taty.Uśmiechnęłam się na widok zdjęciadziewczynki ze szczeniaczkiem, wciąż wiszącego na ścianie,a potem podeszłam do okna i spojrzałam na korty tenisowei kwiaty, przypominając sobie, że pierwszej nocy tutaj czu�łam się jak księżniczka.Wszystko wydawało mi się takieczarodziejskie i wspaniałe, iż nawet w głowie mi nie posta�ło, że już wkrótce spadnie na nas taki deszcz smutkówi nieszczęść.* * *Zanim zeszłam do jadalni, wstąpiłam do gabinetu Daph�ne.Zgodnie z przewidywaniami Gisselle zastałam tam Bru�ce^, zagrzebanego w papierach, z otwartą butelką burbonaobok.Miał na sobie marynarkę i krawat, krawat jednaknieco rozluz
nił.Jego włosy były potargane.Wyglądał też,jakby nie golił się od miesiąca.Podniósł wzrok, sądzącw pierwszej chwili, że to Gisselle, dopiero po kilku sekun�dach pojął, że to ja.- Ruby! - wykrzyknął, podnosząc się.Uderzył się o kra�wędz
biurka, spiesząc mi na powitanie.Jeszcze zanim siędo mnie zbliżył, uderzył mnie w nozdrza zapach whisky.Objął mnie szybko, po czym zrobił krok do tyłu.- Tostraszne, straszne.Nie mogę pogodzić się z tym, że jej jużnie ma.- A mogłeś pogodzić się z tym, że nie ma już mojego oj�ca i wujka Jeana - przerwałam mu ostro.Zamrugał nerwowo oczami.-Oczywiście, to również tragedie, ale Daphne.Takamłoda.Taka piękna.Była teraz piękniejsza niż kiedykol�wiek.Była.- Wiem, jak ją uwielbiałeś, Bruce.Przykro mi z powodujej śmierci.Nikomu nie życzyłabym takiej.Na świecie jestwystarczająco dużo smutku.- Przypuszczałem, że mimo wszystko będzie ci jej żal -powiedział.- Twoja siostra.- Pokręcił głową.- Zachowu�je się obrzydliwie.Zupełnie oszalała, a ten jej chłopak.oni przeciwko mnie spiskują.Potrzebuję twojej pomocy,Ruby.- Mojej pomocy? Ty prosisz mnie o pomoc? - Omal niewybuchnęłam śmiechem.- Zawsze uważałem cię za bardziej rozsądną niż Gisselle- stwierdził.- A teraz, kiedy sama jesteś zamożna, powin�naś pewne sprawy lepiej zrozumieć.Daphne i ja zawarli�śmy pewną umowę.Nigdy jej nie spisaliśmy, ale ona istnia�ła.Rozważaliśmy, co zrobimy, gdyby któremuś z nas coś sięstało i ustaliliśmy, że ta druga osoba przejmie wszelkieprawa własności.- Latami ty i Daphne spiskowaliście, Bruce - przerwa�łam mu lodowatym tonem.- Spiskowaliście przeciwkomojemu ojcu, intrygowaliście, oszukiwaliście.Ale widocz�nie jednak Daphne okazała się w tej materii lepsza - za�uważyłam z ironią, spoglądając na stertę dokumentów,którą gorączkowo przeszukiwał.- Współczuję ci, ale niekiwnę nawet palcem, żeby ci pomóc - oświadczyłam.-Zabieraj to, co ci się udało ukraść i wyjeżdżaj stąd jaknajszybciej - doradziłam mu.Ze zdumienia aż otworzyłusta.-Ale.Ruby, wiesz przecież, że zawsze cię lubiłemi wstawiałem się za tobą, kiedy Daphne traktowała cię zbytsurowo.- Czyżby? - warknęłam.- Nigdy nie miałeś odwagi prze�ciwstawić jej się, nawet gdy widziałeś, jakich niegodziwo-ści dopuszcza się wobec mnie, wujka Jeana, czy Gisselle.Nie proś mnie o pomoc, Bruce.Oczy mu się zwęziły.- Nie ujdzie wam to na sucho.Mam prawników, którzywas zniszczą.- Prawdę mówiąc nic mnie to nie obchodzi, Bruce.Pozo�stawiam to Gisselle.Uśmiechnął się przebiegle.- Przecież ukradła ci chłopaka.Poczułam serce w gardle i cała oblałam się szkarłatem.- Jestem mężatką, Bruce.- Ach tak, zapomniałem, że jesteś mężatką - rzuciłdrwiąco.- Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni - dodałz groz
bą w głosie.Opuściłam gabinet, wróciłam do jadalni i opowiedzia�łam Gisselle o naszej rozmowie.Wzruszyła ramionami.- Zostawiam to wszystko Beau i naszym adwokatom -oświadczyła.- Pomyślałam sobie jednak, że wykupię twojeudziały w tym domu i posiadłości w Nowym Orleanie.Je�steś taka bogata.Pewnie i tak ci na tym nie zależy - doda�ła, zanim zdążyłam się odezwać.- Pójdę ci na rękę - odparłam.Uśmiechnęła się.- Wiedziałam, że się jakoś dogadamy.W tych ciężkichchwilach musimy się wspierać, prawda? Co założysz na po�grzeb? Przywiozłaś ze sobą coś odpowiedniego? Ja mam szafępełną nowych ubrań.Mogę ci coś pożyczyć.Przejrzyj wiesza�ki.Od porodu stałaś się wprawdzie nieco szersza w biodrachniż ja, ale prawie wszystko powinno pasować - dodała.- Dziękuję, przywiozłam własne ubranie.W drzwiach jadalni stanął Bruce.Pod pachą trzymałplik papierów.- Wychodzę - poinformował nas sucho.- Idę do mojegoadwokata.- Niech ci się tylko nie wydaje, że możesz cokolwiekzniszczyć, Bruce - ostrzegła go Gisselle [ Pobierz całość w formacie PDF ]