[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Plastikowa izolacja spłonęła, lecz przewody ocalały i wcią\
tkwiły w mocujących je dodrewna metalowych klamerkach.Sądząc po ich poło\
eniu, musiały prowadzić do włącznika przy głównych drzwiach.Na ich widokzalęgła mi się w głowie pewna myśl, myśl zbyt mglista, \
eby przybrać formę konkretnych podejrzeń.Udałomi się uciec tylko dlatego, \
e ogień nie dotarł do drzwi świetlicy.Po\
ar musiał więc wybuchnąć na drugimkońcu sali.Poszedłem w przeciwną stronę.- Co znowu? - spytał gniewnie Fraser.Brody milczał i obserwował mnie w zamyśleniu.- Chcę coś sprawdzić.Obszedłem pogorzelisko, powtarzając sobie, \
e pewnie tracę tylko czas, i przyglądając się zgliszczomw miejscach, gdzie jeszcze poprzedniego dnia stały ściany.To, czego szukałem, znalazłem pod tylną.Pochyliłem się i odgarnąłem popiół.Tak, tego się obawiałem.Na zwęglonym drewnie błyszczało kilka małych bezkształtnych blaszek.Na ich widok przeszedł mnie zimny dreszcz.Widziałem zbyt wiele po\
arów, \
eby nie wiedzieć, co toznaczy.To nie był wypadek.I nagle przyszło mi do głowy coś znacznie gorszego.Coś, o czym przedtem nie pomyślałem.Chryste,tylko nie to.Zdenerwowany szybko wróciłem do Brody ego i Frasera.Ale zanim do nich dotarłem, usłyszałemwarkot samochodowego silnika.Podskakując na wybojach, jechał ku nam zdezelowany mini morris MaggieCassidy.Nie mogła wybrać gorszego momentu.Wysiadła, jak zwykle drobna w przydu\
ej czerwonej kurtce.- Dzień dobry panom - powitała nas wesoło.- Słyszałam, \
e ktoś wydawał tu wczoraj przyjęcie zgrillem.Fraser ju\
ku niej szedł.- Tu jest zakaz wstępu.Do samochodu.Ale ju\
!Nie zwa\
ając na wiatr, który trzepotał jej kurtką niczym wielkim kokonem, wyciągnęła w jego stronędyktafon.Była zdenerwowana, lecz robiła wszystko, \
eby to ukryć.- Tak? Dlaczego?- Bo tak mówię.Pokręciła głową z udawanym \
alem.- Przykro mi, ale to za mało.Wczoraj przespałam całą imprezę i nie zamierzam teraz niczegoprzegapić.Mo\
e powie pan chocia\
kilka słów? Na przykład o przyczynach tego po\
aru albo o tym, \
e naglezrobiło się z tego śledztwo w sprawie morderstwa.Powie pan i natychmiast dam wam spokój.Fraser zacisnął pięści i spojrzał na nią z taką nienawiścią, \
e bałem się, \
e zaraz zrobi coś głupiego.Maggie uśmiechnęła się do mnie.- A pan, doktorze? Mo\
e.- Musimy porozmawiać.Nie wiem, kto był bardziej zaskoczony, ona czy Fraser.- Nie będziesz pan z nią gadał! Spojrzałem na Brody ego.- Niech porozmawia - rzucił inspektor.- śe co? - zaprotestował Fraser.- Pan \
artuje! Przecie\
to.- Niech z nią porozmawia.Jasne?Brody wło\
ył w te słowa całą stanowczość nabytą podczas wielu lat dowodzenia.Fraserowi się to niepodobało, lecz ustąpił.- Dobrze, proszę bardzo! - prychnął, wracając do rangę rovera.- Róbcie, co chcecie.- Andrew, niech pan nie pozwoli mu odjechać.Potrzebujemy samochodu.On ruszył za Fraserem, ja odwróciłem się do Maggie.Obserwowała mnie podejrzliwie, jakbymchował w zanadrzu jakąś nową sztuczkę.- Musi mi pani pomóc - powiedziałem, biorąc ją pod rękę i prowadząc w stronę morrisa.- Zaraz stądodjedziemy.Wsiądzie pani do samochodu i te\
odjedzie.I nie będzie nas pani śledziła.Spojrzała na mnie jak na wariata.- Czy to jakiś.- Niech mnie pani posłucha.Proszę - dodałem, świadom, ile zmarnowaliśmy czasu.- Chce pani miećmateriał na artykuł na pierwszą stronę, obiecuję, \
e będzie go pani miała.Ale teraz proszę dać nam spokój.Uśmiechała się z niedowierzaniem, lecz powoli przestała.- Jest a\
tak z
le?- Mam nadzieję, \
e nie.Ale tak, mo\
e być bardzo z
le.Wiatr przesłonił jej twarz kosmykiem włosów.Odgarnęła go i kiwnęła głową.- Dobrze.Ale dostanę materiał.Obiecał pan.Gdy wsiadła do samochodu, podszedłem do rangę rovera.Fraser patrzył za odje\
d\
ającą Maggie.- Co pan, do diabła, jej powiedział?- Niewa\
ne.Rozmawiał pan dzisiaj z Duncanem?- Z Duncanem? Jeszcze nie.Jeszcze nie dzwonił, ale chciałem zawiez
ć mu śniadanie.- Niech pan zadzwoni.- Teraz? Po co? Przecie\
.- Niech pan zadzwoni!Posłał mi wredne spojrzenie, sięgnął po radiotelefon i wybrał numer.- Nie odpowiada.- Zmarszczył brwi.- Dobrze, wsiadajmy.Jedziemy do przyczepy.Brody obserwował mnie z niepokojem, lecz odezwał się dopiero wtedy, gdy wsiedliśmy i ruszyliśmy.- Co się stało? Co pan tam znalazł?Wyje\
d\
aliśmy z miasteczka.Z lękiem spoglądałem w okno.Patrzyłem na niebo.- Sprawdziłem kable w świetlicy.Zwykły po\
ar, wywołany na przykład krótkim spięciem, niestopiłby miedzianych przewodów.Na tylnej ścianie znalazłem miejsce, gdzie były stopione.- I co z tego? - spytał niecierpliwie Fraser.- To, \
e ogień był tam du\
o gorętszy - odparł powoli Brody.- O Chryste.Fraser grzmotnął pięścią w kierownicę.- Kurwa, powiecie mi wreszcie, o co tu chodzi?- Był gorętszy, poniewa\
rozlano tam jakieś paliwo.To nie było zwarcie.Z
wietlicę podpalono.Celowo.Sier\
ant gorączkowo myślał.- Ale co to ma wspólnego z Duncanem? Odpowiedział Brody:- To, \
e jeśli ktoś chciał zatrzeć za sobą ślady, mógł podpalić nie tylko świetlicę.Spojrzałem na Frasera.Wreszcie zrozumiał.Ale nawet gdyby miał jeszcze jakieś wątpliwości, niemusiałem ju\
nic wyjaśniać.W oddali biła w niebo smuga czarnego dymu.Teren był pagórkowaty, dlatego jego z
ródło zobaczyliśmy dopiero wtedy, gdy niemal dotarliśmy namiejsce.Miałem wra\
enie, \
e wszystkie wzgórza i zakręty zmówiły się ze sobą, \
eby jak najdłu\
ej zasłaniaćwidok.Fraser wdepnął pedał gazu i popędziliśmy wąską drogą o wiele za szybko jak na taką pogodę.Niktnie protestował [ Pobierz całość w formacie PDF ]