[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie wiem, co czułam, ale to było inne. Właśnie.Rozprostowała plecy.LRT Tak czy inaczej, muszę się wybrać na spotkanie z Emilianą Stallows.To jedno mi zostało.Nigdy nie mówił tak szczerze, ale był jej to winien. Ido, została ci tylko chwila.Może nawet mniej.To zależy od tego,kiedy twoje ciało przestanie sobie radzić z tym, co zamieniło się w szkło.To może się stać w parę sekund! Po prostu zapadniesz się w siebie.Wargi jej drżały. Ile to jest chwila? Trudno powiedzieć. Ile, Henry? Przynajmniej to mi powiedz.Pomyślał o szklanych zwłokach na bagnie.I o swojej hipotezie, żetransformacja mogła nagle przyspieszyć i zamienić człowieka w szklanyposąg, ale nie miał na to mocnych dowodów i nie chciał jej jeszcze bardziejniepokoić.Poszedł na kompromis. Miesiące  odparł. Jeśli będziesz miała szczęście.Bardziej praw-dopodobne, że tygodnie.Usiadła na kuchennym krześle. Super  powiedziała. To jak piorun z jasnego nieba. Nie chcę umniejszać znaczenia tego, co twój przyjaciel i Emilianaodkryli tam, w Enghem, ale cokolwiek by z tobą robili, to tylko.fałszywaobietnica.Usiedli przy stole, żeby zjeść.Na blacie leżał nowy obrus w brązowemotyle.Henry podał kraby.Ida, jedząc, pomyślała, że smakują bagnem.W KOC
CU ZAMÓWIA
A TAKSÓWK
, żeby wrócić do Ettinsford.KiedyHenry protestował, że to on powinien ją podwiez
ć, tak jak obiecał, uprzej-mie wskazała na jego pustą szklaneczkę dżinu.W drodze powrotnej drzewa wyglądały jak pochylone siwe głowy sta-rych kobiet.Z
nieg leniwie padał na grzbiet kocura, który wlókł wzdłużdrogi kosa.Taksówka sunęła Shale Lane, do miasta wjechała mostem nadzamarzniętą wodą.Ludzie brodzili ulicami w gumowcach, kaptury i para-LRTsolki mieli białe od śniegu.Przed kościołem pod wezwaniem świętegoHaudy ktoś zawiązał lilowy szalik wokół szyi patrona.Taksówka wyrzuciła ją przed domem Midasa.Ida wlokła się ta wolnoprzez furtkę i podwórko, że jakieś roześmiane dziecko krzyknęło w przelo-cie:  Głowa do góry, babciu!", ale zobaczyło jej młodą twarz i trochę sięspeszyło.Midas zapytał, jak poszło z Henrym, ale nie miała ochoty o tym mówić. Nie powiedział niczego nowego, tak to ujmijmy.Chciałabym nachwilę zapomnieć o tym wszystkim.Moglibyśmy coś zrobić? Zabierz mniegdzieś.Więc zawiózł ją do Toalhem Head, wąwozu, gdzie cieśnina Ettinsfordwychodziła na morze.Na urwisku, obok nieczynnej latarni morLRTskiej, był punkt widokowy.Wiatr zdarł z niej farbę, ale tylko z jednej stro-ny, i zastąpił ją białymi plamami solnego osadu.Padał śnieg, stali oboksiebie na odległość wyciągniętej ręki, owinięci szalikami i skuleni z zimna.Na skałach urwiska, aż do poziomu morza, jak kręgle w kręgielni stały ma-skonury.Co jakiś czas krzyczały i kłapały dziobami.Midas fantazjował, że razem z Idą patrzą na morze i widzą meduzy za-mieniające się w żywe światło, ale tego popołudnia co innego pławiło się wwodzie.Góry lodowe wielkości kaplicy, skrzące się od śniegu, przyżeglo-wały na cieplejsze wody wypływające z wąwozu, żeby rozpaść się na stobiałych kawałków. Wiesz, czego dowiedziałam się o twoim tacie?  zapytała. No czego? O jego grobie.Milczał.Patrzyła, jak góra lodowa pęka z trzaskiem, wpływając w prądy sączącesię z wąwozu.Rozłupała się i rozpuściła jak bąbelki piany w zlewie. Nie chcesz mówić o tym, co się stało? Straszna historia, ale terazchyba lepiej go rozumiem.Midas otworzył usta, wypadło z nich suche chrypienie, przekształciłosię w słowo. Rozumiesz? Tak.Twojego ojca. Dlaczego chcesz go zrozumieć? Pomyślałam, że to pozwoli mi lepiej zrozumieć e. Za póz
no zmu-siła się do milczenia. Sądziłaś, że jak lepiej poznasz jego, to lepiej poznasz i mnie? Prze-cież nigdy go nie spotkałaś i już ci się wydaje, że jestem taki jak on! Nie, Midasie, ale tak często o nim myślisz.Wydawało mi się, że.hm.LRTKawały rozbitej góry lodowej wciśnięte przez prąd pod powierzchnięwypłynęły na wierzch na pełnym morzu.Ze wszystkich stron rzuciły się nanie fale.Naprawdę uważała, że rozumie ojca Midasa.Taka już była.Wczuwała się w sytuację mężczyzn z kompleksami, znajdowała dla nichusprawiedliwienia.Musiało istnieć jakieś wyjaśnienie kompleksów Mida-sa. Przepraszam  powiedziała.Pokręcił głową. Nie trzeba.Przebaczałaś mi już tyle razy, odkąd się spotkaliśmy.Roześmiała się. Aha! Wyrównaliśmy teraz rachunki? Nie, nie.Nie o to mi chodziło.O Boże. Midas, jest w porządku.Dobrze, że wyrównaliśmy rachunki. Dobrze.Akurat. Tak. Głęboko zaczerpnęła powietrza.Patrzyła, jak daleko, w do-le, maskonur skoczył do wody i natychmiast zaczął walczyć z prądem.Więc teraz chcę cię poprosić o pewną przysługę.Powiedz, co Henry poka-zał ci na bagnach? Obaj jesteście tacy tajemniczy, wykręcacie się od odpo-wiedzi.Maskonur z trudem wylazł z wody i z opuszczoną głową usadowił sięna kamieniu, z którego skoczył.Midas uniósł brwi i wydął policzki. Nie jestem pewien.Uniosła oczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]