[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego ślady& prowadziły prosto.A potem nic& urwały się, czyściutkiśnieg.Mężczyzna o nalanej twarzy, której rozmiary i kształt przypominały szesnastofuntowąszynkę, przecisnął się przez tłum i stanął przed Quoyle em.Jego słowa wydawały się bardzoodległe, mimo że krzyczał. Cześć, Quoyle, Adonis Collard.Piszę do kolumny kulinarnej.Chciałem się przywitać.Nie zaglądam zbyt często do Killick-Claw.Wiesz, przeważnie siedzę w Misky Bay.Zewzględu na restauracje!Tłum zafalował i Quoyle został poniesiony w pobliże kubła z piwem.Ze sprzętunagłaśniającego płynęły niezwykle niskie odgłosy jakby chrapania i piłowania.Potem znowupojawił się Tert Card.Z jego ust wystawał plasterek szynki. Ojciec miał TYCZK
.Pogrzebał w miejscu, gdzie skończyły się ślady.I nagle odgłos,jakbyś wyciągnął z butelki KOREK& głęboka, niebieska studnia& gładki, stalowyCYLINDER.Wrzucił do niego kij.Z
wisnął jak płozy sań.Ktoś wepchnął się między nich i Quoyle, próbując przedostać się do drzwi, pracowałłokciami jak wiosłami.Lecz Card znowu pojawił się przed nim. Nagle coś pojawiło się ZA NIM.WA
OCHATY DIABEA
wskoczyÅ‚ do dziury jakHOKEJOWY krążek& CZERWONE OCZY.I mówi do mojego ojca:  WRÓC
po ciebie&jak tylko zmyję GARNKI.Ojciec& biegł całe czterdzieści mil. Moja żona nie żyje!  ryknął Quoyle. Wiem  powiedział Tert Card. To nic nowego.Do dziesiątej Quoyle był już pijany.Tłum stał się tak gęsty, że Nutbeem nie potrafiłwydostać się do przedpokoju ani na zewnątrz i wysikał się na pozostałe w niebieskiej beczcechipsy, dając przykład wielu innym.Ogłuszająca muzyka popychała ludzi ku granicyszaleństwa.Na zewnątrz rozpętały się dwie bójki.Czerwony jak burak Diddy Shovel wrzuciłdo zatoki rower Nutbeema.Osiłek rozglądał się, wołając, by pokazali mu krokiew, na którejmógłby zawisnąć na małym palcu.Pojawił się Dennis, pijany i zataczający się z butelką rumuw dłoni.Mężczyzna o ponurej twarzy, którego Quoyle nigdy dotąd nie spotkał, ściągnąłspodnie i zaczął tańczyć w błocie.Nastąpił silny wstrząs, gdyż dwudziestu śpiewającychzgodnie ludzi podniosło koniec przyczepy, odrzucając nogami żużlowe bloki.Był też Jack.Popijał z butelki Dennisa, obejmując go ramieniem.Jakaś półciężarówka wjechała w grupęmężczyzn, okruchy szkła rozprysły się po ziemi.Billy Pretty leżał na schodach przyczepy,wyśpiewując bezgłośnie piosenki, zmuszając pozostałych, by przechodzili nad nim.Narastałopulsujące dzikie szaleństwo, krzyki i ryki mieszały się z dudniącą muzyką.Rozbrykana, corazbardziej gwałtowna dzicz.Słowa, coraz mniej zrozumiałe, stapiały się w dawną gwaręprowincjonalnych portów.Quoyle nie rozumiał ani słowa.Wychudzony mężczyzna o czarnych włosach, o stopę wyższy od miejscowych, którychcharakteryzowały ogromne szczęki, brak szyj, włosy koloru piasku i potężne klatki piersiowe,wspiął się na schody.Wzniósł nad głowę siekierę, którą zabrał ze stosu drewna Nutbeema. Hej!  zawołał. Chce jechać, taa? Chcemy go mieć tutaj! Chodz
cie, chłopaki!Porąbiemy jego łódz
! Masz piłę, Neddie? Nie!  wrzasnął Nutbeem. Nie! Nie dotykaj jej, kurwa! Pieprz się, zostaw ją!Tuzin chłopa, rycząc, rzucił się za czarnowłosym mężczyzną.Quoyle nie rozumiał, co siędzieje, zorientował się tylko, że został sam.Wszyscy poszli gdzieś bez niego.Jak zawsze.Quoyle samotny.Nic, ale to nic się nie zmieniło.Czując się rozdrażniony i odrzucony, ruszyłdrogą, zataczając się w kierunku& czego? Czegoś. Quoyle, ty pieprzony sukinsynu, wracaj i pomóż mi ją uratować!  Jednak rykiNutbeema utonęły w ogólnej wrzawie.Wszyscy pognali na przystań, gdzie stała przycumowana  Borogove.Niektórzyprzynieśli ze swoich samochodów piły łańcuchowe, inni kije i kamienie.Przewodził imczarnowłosy mężczyzna, który ryczał:  Kochamy starego pieprzonego Nutbeema!Zgrabna, mała łódka znajdowała się w doku, odnowiona, gotowa do drogi,zaprowiantowana, pojemniki na słodką wodę napełnione, liny nowe, mosiężne częściwypolerowane.Nutbeem szedł drogą, płacząc i śmiejąc się na przemian, gdy tymczasemcoraz to nowi przybysze gromadzili się wokół łodzi.Czarnowłosy mężczyzna uniósł siekierę iuderzył z całych sił w pokład.Piła wgryzła się w maszt.Rozległo się przeraz
liwe walenie,odgłosy wyrywania, plusk wody  kawałki  Borogove leciały do wody.Czarnowłosymężczyzna zniknął z siekierą pod pokładem i szybko przebił na wylot dno łodzi. Każdy jest panem siebie!  zawołał i wyskoczył na molo.W ciągu dziesięciu minut łódz
Nutbeema znalazła się pod wodą, nad powierzchniąpozostał widoczny tylko dach kabiny, niczym zalana wodą tratwa.Quoyle nie pamiętał, jak i kiedy wydostał się z całej tej zawieruchy.W jednej chwili byłtam, w następnej na czworakach w rowie po drugiej stronie mostu.W jego rozpalonychustach powietrze było jak woda.A może wpadł do wody i teraz unosił się bezwładnie wśródnocy? Wstał, zatoczył się i obejrzał w kierunku przyczepy.Okna tworzyły ukośną rozjarzonąlinię jak tonący statek pasażerski [ Pobierz całość w formacie PDF ]