[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Çiuj gastoj sekvis.Knut rakon-tis, kiel vi traktis lin, post kiam vi lambatis lian brakon.Sed, çar Knut ne volis daûrigi la rakonton, la patro ek-saltis kaj demandis. Çu okazis tiel?. . .En la samamomento li kaptis Knut çe la brusto, levis lin kaj metis94SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROlin sur la ÿtonplatojn, sur kiuj via sango ankoraû estis vi-debla.Per la maldekstra mano li premis lin teren, kaj perla dekstra elingigis sian trançilon.Knut pali¸is kaj la fes-tantoj silentis.Multaj vidis la patron plori.Sed li ne vun-dis Knut.Tiu mem estis paralizita.La patro levis lin, sedbaldaû remetis lin. Estas al mi tre malfacile tiel lasivin, li diris rigardante lin akre, kaj tenis lin.Du virinoj preteriris, kaj unu el ili diris. Pensu priviaj infanoj, Sæmund Granlien! Oni rakontas, ke nun lapatro liberigis Knut kaj ke kelkajn minutojn poste li estisfor.Knut malaperis inter la domojn kaj ne plu montrissin en la festo.Ingrid apenaû estis fininta sian rakonton, kiam la por-do malfermi¸is.Iu enrigardis; estis la patro.x
i tuj forlasisla çambron kaj Sæmund eniris.Neniu eksciis, pri kio ladu parolis.La patrino staris apud la pordo kaj sub-aûskultis.x
i kredis, ke foje temis pri la ebloj de resani¸o.Sed ÿi ne estis tute certa pri tio.Eniri ÿi ne emis, kiamSæmund estis en la çambro.Kiam tiu elvenis, liaj oku-loj estis ru¸etaj.Li estis tre milda. Verÿajne li restos çe ni, li diris al Ingeborg preter-pasante. Sed Dio scias, çu li rehavos plenan sanon.Ingeborg ekploris kaj sekvis al la edzo eksteren en lakorton.Tie ili sidi¸is sur la ÿtuparon de la magazeno.Multajn aferojn la du nun priparolis.95SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROKiam Ingrid mallaûte reiris al Torbjørn, tiu havis pa-peron en la mano kaj diris trankvile kaj malrapide, ¯in vi donu al Synnøve tuj kiam vi renkontos ÿin.Kiam Ingrid legis la enhavon, ÿi forturni¸is kaj ploris.Sur la papero staris tio jena:Al la estiminda fraûlino Synnøve, filino deGuttorm Solbakken.Kiam vi estos leginta çi tiujn liniojn, devas estifino inter ni du, çar mi ne estas tiu, kiun vi havu.La bona Dio restu kun ni ambaû!Torbjørn, filo de Sæmund Granlien.96SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROSESA ÇAPITROynnøve eksciis la postan tagon, ke Torbjørn estis enSla festo.Lia pli juna frato venis kun la sciigo al lapaÿtejo, sed Ingrid haltigis lin en la koridoro kaj instruislin, kion li diru.Synnøve do sciis nur, ke Torbjørn havisakcidenton kaj iris al Nordhaûg por peti helpon, ke li kajKnut interkverelis kaj Torbjørn vundeti¸is kaj nun kuÿasen la lito, sed ne estas dan¸ero.La komuniko estis tia, keSynnøve estis pli kolera ol malfeliça; kaj ju pli ÿi pripen-sis, des pli melankolio kaptis ÿin.Malgraû la bonaj pro-mesoj, li çiam kondutas tiel, ke la gepatroj rajtas lin kri-tiki. Sed tamen, pensis Synnøve. Tio ne disigu nin.Nur malofte novaîoj penetris ¸is la paÿtejo.Daûris dokelkan tempon, antaû ol Synnøve ricevis novajn sciigojn.La nescio peze premis ÿian animon.Ingrid ne revenis, docerte io terura okazis.Vespere ÿi ne plu povis hejmen-kanti siajn bovinojn kiel ÿi ¸is nun faris, kaj nokte ÿidormis maltrankvile, çar mankis al ÿi Ingrid.Tial ÿi dum-tage sentis sin laca, kaj tio tute ne plibonfartigis ÿin.x
iklopodis distri sin per laboro, purigis la laktujojn kajkuvojn, faris froma¸on kaj acidigis lakton, sed ÿi ne plulaboris kun emo kaj ¸ojo.La pli juna frato de Torbjørn97SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROkaj la alia knabo, kiu helpis al li paÿti la brutojn, nunestis absolute konvinkitaj, ke inter ÿi kaj Torbjørn estasinterrilatoj.Tio donis al ili temon por multaj interparo-loj.En posttagmezo, ok tagojn post la hejmenvenigo deIngrid, Synnøve sentis sin pli melankolia ol iam antaûe.Jam pasis tiom da tempo kaj ankoraû neniu sciigo.x
ilasis la laboron kaj eksidis sur monteto, de kiu ÿi povisvidi la diversajn bienojn.Ili estis al ÿi speco de societo kajsola ÿi ne plu volis esti.Kiam ÿi nun sidis tie, dormo kap-tis ÿin.La suno brilis kaj tial ÿi havis maltrankvilan dor-mon.x
i son¸is, ke ÿi estas en Solbakken, supre en la sub-tegmenta çambreto, kie estis ÿiaj objektoj kaj kie ÿi ku-time dormis.La floroj en la ¸ardeno sendis al ÿi dolçanodoron, sed ne tiun al kiu ÿi kutimi¸is, sed alian, kvazaûkiel de eriko. De kio ¸i do venas, ÿi pensis kaj klinis lakapon el la malfermita fenestro.Jes, tie staris Torbjørnen la ¸ardeno kaj plantis erikon. Sed, karulo, kial vi fa-ras tion? ÿi demandis. AÛ, la floroj ne volas prosperi çi tie, li diris kaj daûri-gis labori.x
i sentis kompaton al la floroj kaj petis lin reporti ilinal ÿi. Jes, tion mi volonte faros, li diris, kolektis ilin kajvenis al ÿi.Sed nun ÿi ne plu sidis en la subtegmento.Li98SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROvenis al ÿi rekte el la gardeno.Sammomente la patrinoenvenis. En la nomo de Dio!. . .Ne lasu tiun açan ulon deGranlien al vi en la çambron! kriis la patrino, alsaltis kajbaris al Torbjørn la vojon.Sed li tamen volis enveni kaj nun la du ekluktis. Panjo, panjo! li nur volas reporti miajn florojn, pe-tis Synnøve kaj ploris. Tio ne estas taûga argumento, kriis la patrino kajatakis lin.Kaj Synnøve tiel ektimis, tiel timegis; ÿi ja ne sciis, alkiu ÿi deziru la venkon, malvenkon ÿi deziris al neniu elambaû. Atentu miajn florojn! ÿi ekkriis, sed ili luktispli kaj pli furioze kaj la belajn florojn ili faligis çien surla plankon.La patrino paÿis sur ilin kaj li ankaû.Synnøveploris.Sed kiam Torbjørn cedis la florojn, li i¸is tiel aça,tiel aça! Liaj haroj i¸is longaj kaj hirtaj, la viza¸o teruregranda, sova¸e rigardis liaj okuloj kaj li havis longajnungojn.Per ili li prenis la patrinon. Atentu, panjo! Çuvi ne vidas, ke estas iu tute alia. . .atentu! ÿi vokis kajvolis alkuri kaj helpi al la patrino, sed ÿi ne sukcesis mo-vi¸i de la loko.Nun iu vokis ÿin unufoje kaj tiam an-koraûfoje.Sed jen subite Torbjørn elkuris, la patrinomalantaû li.Denove ÿi aûdis krii. Jes, diris Synnøve kaj veki¸is. Synnøve! oni vokis.99SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Jes, ÿi respondis kaj levis la okulojn. Kie vi estas? demandis la voço. Estas la patrino, kiu vokas min, pensis Synnøve,levi¸is kaj iris sur la paÿtejremparon.Tie staris la pa-trino.En unu mano ÿi tenis korbon, per la alia ÿi ombru-mis la okulojn.x
i rigardis al Synnøve. Vi kuÿas kaj dormas sur la nuda tero! diris la pa-trino. Mi tiel dormemi¸is, respondis Synnøve. Ke miekkuÿis por momento kaj senvole ekdormis. Gardu vin kaj ne faru tion denove, infano mia. . .Jen en la korbo estas io por vi.Mi bakis hieraû, çar lapatro faros longan voja¸on.Sed Synnøve sentis, ke la patrino ne venis nur pro tio.La son¸o pri la patrino certe ne venis hazarde.Karen, tio estis la nomo de la patrino, estis, kiel jampriskribite, malalta, gracila virino kun blondaj haroj kajviglaj bluaj okuloj.x
i ridetis, kiam ÿi parolis, sed nur, seÿi parolis kun fremdaj homoj.Iom post iom ÿiaj trajtojakreti¸is.x
i estis rapida en siaj movoj kaj çiam okupatapri io.Synnøve dankis pro la donaco, levis la kovrilon de lakorbo kaj kontrolis la enhavon. Kion mi volis diri. . .jes, tion vi faru alian fojon,diris la patrino. Mi observis, ke viaj kuvoj ankoraû ne100SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROestas purigitaj.Paru vian laboron, infano mia, antaû olvi kuÿi¸as por ripozi! Tio okazis tiel nur hodiaû. Venu ja, mi helpos vin. . .mi ja estas çi tie, diris lapatrino kaj ordigis sian jupon por la laboro. Vi devaskutimi¸i al ordo, indiferente çu vi estas sub miaj okulojaû ne.x
i antaûiris al la laktoçambro.Synnøve sekvis ÿinmalrapide.La ilaro estis elprenata kaj lavata.La patrinokontrolis la ekipon kaj trovis ¸in en bona stato, donisbonajn konsilojn, helpis balai kaj brosi kaj tiel kelkaj ho-roj pasis [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]