Jerzy Żuławski trylogia ksiezycowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pierwszą osadę postanowiono założyć na miejscu, góie właśnie noc przepęóono i tutaj na przyroóonym szlaku wiodącym od gór w kraje nizinne zostać miał Jeret z gar-ścią co najwyborowszego�p t męża, jako stróż i naczelnik.Rankiem, gdy reszta obozu, oprócz pozostających, ruszyła dalej, żegnał się z nimZwycięzca, wzruszony myślą, że po raz ostatni ściska drobną, a tęgą dłoń wojownika&Gdy miał już odejść, drgało mu jeszcze na ustach pytanie, co ma złotowłosej Ihezal po-wieóieć, jeżeli go o niego zapyta, ale spojrzawszy w posępne oczy Jereta, uścisnął mutylko dłoń jeszcze raz, żywo i gorąco, i odszedł bez słowa&I tak posuwano się ku morzu, zostawiając załogi po droóe, w miejscach na osa-dy dogodnych a obronnych, aż gdy w póznej popołudniowej goóinie zobaczono z dalarozfalowaną siną przestrzeń wody, mała już tylko garstka została przy Zwycięzcy.Nadmorzem spotkano odóiał pilnujący sań zostawionych.Tutaj pozostawał jako naczel-nik Anasz, który na razie miał jeszcze odprowaóić Zwycięzcę do starego kraju i wrócićz osadnikami.Słońce zachoóiło, kiedy sanie, przygotowane już do drogi, oczekiwały na piasku, ry-chło�p u mróz nocny zetnie morze szklistym pomostem.Marek, rozciągnięty na wybrzeżu,patrzył na łunę zachodnią.Paliła się szeroko, czerwieńsza i krwawsza nizli zazwyczaj, jak-by symbol ostatni i pożegnalny owych długich dni, pełnych trudu, mordu i pożogi&Zwycięzca przypomniał sobie ostatni wieczór przed wyjazdem i jasną głowę Ihezal napiersi swojej opartą i wzniósł ręce w milczeniu, jakby Bogu bez słów óiękując, żetrud jego największy jest już ukończony i że wraca do kraju, skąd rychło odleci na zawszez Księżyca&Auna tymczasem nie gasła, lecz zdawała się owszem zażegać coraz szerzej i krwawiej,pół nieba prawie obejmując.I nagle óiwny strach przeniknął Marka, jak gdyby ten pożarniebieski i ta krew po zachoóie słońca nie tylko przeszłe dni znaczyła, lecz miała dlaniego być zarazem wróżbą jakiegoś losu strasznego&iiiWieść o napaóie szernów na luókie óieóiny przyszła tym razem od zachodu i wywo-łała niesłychany popłoch.Zbiegowie z rybackich krajów nad brzegiem morza w okolicyrzesmyk donieśli, że zbliża się odóiał pierwobylców, nie wiadomo skąd przybyły i pali i morduje wszystko po droóe& Nikt nie myślał stawiać oporu.Uciekano tylko nawschód, ku miastu przy ie yc Stawac z jękiem a przekleństwami.Wołano już głośno,że Zwycięzca zapewne poległ, a z nim i wszyscy towarzysze i teraz zacznie się zemstaszernów nieuchronna a straszliwa.Luóie łamali ręce w bezradnym przestrachu i cisnęlisię dokoła arcykapłańskiego pałacu, wołając na próżno Elema, aby się ukazał i lud swójratował.Elem nie wychoóił.Zamknięty w komnatach, stracił głowę zupełnie i nie wieóiałwprost, co począć.Nie wierzył on wprawóie, aby Zwycięzca był już zgubiony, ale słyszącza oknami przekleństwa miotane na głowę tego do niedawna bożyszcza ludu i zarazemgłosy wzywające jego, jako arcykapłana, aby w tym nieszczęściu dał pomoc i ochronę:poczuł całkowitą bezsilność właóy swojej i stanowiska.�p t na wyborowszy óiś: najbaróiej wyborowy.�p u ryc o (daw.) szybko.rzy ż a ski Trylogia księżycowa 245Szeregów sprawiać nie umiał, nie mógł stanąć na czele zbrojnych, aby opór stawićstrasznemu wrogowi, a czuł, że nawet w razie odwrócenia zguby, jaka grozi roóajowiluókiemu, chwieje się pod nim tron arcykapłański, i musi coś raóić, coś postanowić,jeżeli nie chce, aby w razie cudownego ocalenia zejść musiał w cień z zajmowanego do-tychczas stanowiska.Lud tymczasem burzył się w trwoóe i rozpaczy.Oóywały się głosy, że należy sięukorzyć przed szernami i błagać ich o zlitowanie, a zwłaszcza Aw3a, który mógłby byćpośrednikiem.Byli tacy, którzy nie namyślając się dłużej i nie czekając już rozkazu ar-cykapłańskiego, pchać się zaczynali do świątyni i domagać się, aby ich puszczono przedoblicze dawnego wielkorządcy&Gdy Sewin doniósł Elemowi o tym ruchu, zadumał się on na chwilę głęboko.Myśljakaś poczęła mu świtać w głowie.Nie wierzył, aby Aw3, więziony długo i dręczony, ze-chciał być po uwolnieniu łaskawym pośrednikiem mięóy ludzmi a swymi zwycięskimiw tej chwili współziomkami; byłoby to przypuszczenie stanowczo nazbyt optymistycz-ne& Sąóił jednak, że więzień może się stać poniekąd środkiem ocalenia, jako zakładnik,i może zechce dla bezpieczeństwa własnego życia przez pisma jakieś skłonić napastnikówdo pokojowych układów.Postanowił tedy sam z szernem się rozmówić.Sewin ogłosił z okna ludowi tę wolę arcykapłańską, a on sam kazał tymczasem wóie-wać na siebie uroczyste szaty.W skarbcu po dawnych arcykapłanach strojów była wielkaobfitość, Elem jednak wybrał stamtąd tylko klejnoty co najjaśniejsze, nakazując się oblecw suknie nowego wyrobu, jaskrawsze i więcej barwne od starego oóienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy