Levin Daniel Prawo Koloseum

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.53.Motocykl zbliżał się do zapuszczonego powojennego bloku na przedmieściu Rzymu.Budynekmiał sześć kondygnacji.Metalowe elementy konstrukcji były zardzewiałe, a pęknięcia wokółokien na parterze uwidaczniały miejsca, w których wyrwano kraty zabezpieczające. Podejrzewam, że tego obiektu nie ma na mapach turystycznych odezwał się Jonathan.Na drzwiach widniał szyld w kształcie tarczy heraldycznej.Napis głosił: RAOUL FRADELI,ARCYDZIEAA, SZTUKA PORTRETOWA. No to jesteśmy oznajmiła Emili. Fradeli? zdziwił się Jonathan. Nazwisko brzmi znajomo. Ani się obejrzysz, jak zostaniesz pracownikiem ONZ.Jonathan zerknął na ręcznie namalowany szyld. Arcydzieła? Tylko mi nie mów, że to fałszerz. Spójrz na to pozytywnie.Za chwilę będziesz miał jedną z najlepszych na świecie imitacjioenzetowskiego paszportu.Jonathan wiedział, że dzięki pewnej ręce i doskonałemu oku do podrabiania podpisówfałszerze mogli dobrze zarabiać na wytwarzaniu fałszywych paszportów ONZ.Opłacało się toznacznie bardziej niż ślęczenie miesiącami nad kopią obrazu Moneta, która musiała konkurowaćz plakatami w pierwszym lepszym sklepiku na rogu ulicy. To nazwisko naprawdę brzmi znajomo powiedział Jonathan.Emili nacisnęła guzik dzwonka. Quem �? zapytał szorstki głos po portugalsku. Raoul, to ja, Emili.Metaliczny dzwięk dzwonka rozległ się echem w alejce.Emili i Jonathan ruszyli w górę poskrzypiących, przetartych niemal nawylot schodach.Gdzieś z klatki schodowej dobiegały zgrzytliwe akordy opery odtwarzanej zestarego gramofonu.W powietrzu unosiła się ostra woń pleśni. Chwileczkę.Raoul Fradeli. wyszeptał Jonathan.Przed trzema laty kancelaria Dullingand Pierce reprezentowała muzeum z Detroit w procesie przeciwko małemu włoskiemuhandlarzowi sztuki.Firma ubezpieczeniowa muzeum przeprowadziła śledztwo w sprawieeksponatu i stwierdziła, że pochodzi on ze studia Raoula Fradelego.Fradeli twierdził, iż tylkoodrestaurował obraz dla handlarza, lecz było jasne, że namalował go od początku do końca.Jonathan zatrzymał się na podeście schodów. Emili, ja poznałem tego faceta przy okazji procesu. Na twoim miejscu nie wspominałabym o tym ani słowem. A jeśli on mnie rozpozna? spytał szeptem Jonathan.Przypomniał sobie spotkanie w sali konferencyjnej w biurze firmy w Nowym Jorku.Siedziałnaprzeciwko Raoula Fradelego i patrzył, jak starsi prawnicy zasypują go pytaniami.Biegli niemogli dojść do zgody, które części obrazu są oryginalne. Oskarżenie przeciw niemu zostało oddalone dodał.Emili już miała zapukać, lecz nagle się odwróciła. Mówiłam ci, że jest dobry.Raoul otworzył drzwi.Miał na sobie białą marynarkę z postawionym kołnierzem i beretściągnięty na bakier.Jego twarz zdobił trzydniowy zarost.Wyglądał jak typowy przedstawicielbohemy artystycznej.Na widok Jonathana mina Raoula momentalnie uległa zmianie. A to, kurwa, co za jeden? spytał po angielsku z portugalskim akcentem.Emili przeszła obok niego. Przyjaciel, który potrzebuje przysługi.Raoul przyglądał się Jonathanowi, mrużąc oczy, jak gdyby jego twarz z czymś mu siękojarzyła. I który hojnie za nią zapłaci dodała Emili.Raoul nagle się rozpromienił. W takim razie twój przyjaciel jest również moim przyjacielem.Benvenuto.Na ścianie wisiały repliki Goi, Picassa i niedokończony obraz Jacksona Pollocka.Wumywalce mały szkic ołówkiem moczył się w mydlanych bańkach; tą metodą można w ciągukilku godzin postarzyć pergamin o setki lat.Emili wzięła Raoula na stronę i pokazała mu laissez-passer, wydawany urzędnikomOrganizacji Narodów Zjednoczonych.Gospodarz niechętnie skinął głową i wziął od niejdokument. Ja znam tego faceta? spytał szeptem po włosku. Nie znasz go, Raoul. Jesteś pewna? Zapłacę ci, ile chcesz, i zniknę z twojego życia odezwał się Jonathan z pewnością równiefałszywą jak otaczające go obrazy.Raoul odwrócił się do Emili. On mi się podoba rzekł, wskazując Jonathana. Podobasz mi się, więc dam ci zniżkę.Z dokumentem Emili podszedł do kuchenki i pomieszał w garnku, w którym gotowałmakaron.Następnie usiadł przy stoliku naprzeciwko Jonathana. Le bleu? zapytał. Co to jest le bleu? Najbardziej pożądane odparł Raoul, unosząc mały niebieski paszport Emili.Oenzetowski laissez-passer.Otwiera każdą granicę na świecie dodał nieco ciszej, lecz tonempełnym szacunku. Ile będzie kosztował? zapytała Emili. Mille.Tysiąc euro! krzyknął w duchu Jonathan.Emili skinęła głową na znak, że to godziwa cena. Może być powiedział ku swemu zaskoczeniu Jonathan, sięgając do kieszeni i odliczającbanknoty.Była to prawie cała gotówka, którą wyciągnął przed wyjazdem z Rzymu.Raoul, nie odrywając wzroku od oczu klienta, wysunął rękę,jakby chciał wyrwać mu pieniądze.Jonathan cofnął dłoń i spojrzał na kuchenkę.Burczało mu wbrzuchu. To pasta?Raoul skinął głową. Dolicz obiad do ceny.Gospodarz z uśmiechem zaprowadził Emili i Jonathana do pokoiku w tylnej częścimieszkania, w którym stał skaner i urządzenie do laminowania.Jonathana uderzył kontrastmiędzy nowoczesną techniką i zakurzonym studiem malarskim.Emili tylko rzuciła okiem. Cieszmy się, że jest profesjonalistą wyszeptała. To będzie prawdziwy człowiek rzekł Raoul, zakładając okulary z jubilerskimi lupami.Nawet jeśli przepuszczą paszport przez skaner, okaże się, że odpowiada jednemu z piętnastutysięcy dokumentów wydanych przez ONZ [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy