[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.zrodla.historyczne.prv.plPotop barw i odcieni, uśmiecha się, rozbłyska.Odblask ślą płótna barwne z powierzchni  więc i siłaInnych ciał musi z siebie podobizn moc wysyłać,Wkoło je odrzucając.I wkoło krążą z rzeczyNikłe, lecz pewne ślady.Nie da się to zaprzeczyć,Choć ich z osobna nie znać i chociaż zmysły tępszeNie chcą wierzyć, by z rzeczy drobin promienny pęk szedł.Każda woń, dym, gorąco i tym podobne własności,Z rzeczy wychodząc, nie dążą tak łatwo i najprościej.Bo powstawszy we wnętrzu przedmiotów, krętą drogąDążąc, jedynie z trudem, w rozsypce, wyjść na wierzch mogą,Ani się skupią znowu, ujść nie mając otwartych.Za to gdy z ciężkiej zasłony zrywa się błona barwy,Nic jej nie grozi rozdarciem, bo tuż na wierzchu leżącZdoła odlecieć prosto i unieść w przestrzeń świeżość.Znowu odbicia wszelkie w zwierciadle i wód toniJeśli są tak podobne, to cóż powiedzieć o nich?Otóż powstają z błonek wysłanych z wierzchu rzeczy.Takie podobizny, obrazy  któż zaprzeczy Z osobna niewidoczne, to jednak, wzięte razem,Odbite od zwierciadła wielekroć, są obrazemWiernym swego przedmiotu.I nie ma innego zgołaSposobu, aby w zwierciadle obraz ułożyć się zdołał,Obraz do rzeczy podobny i kształtem, i wyglądem Muszą być takie błonki i taki ich ruchów porządek.Poznaj teraz, jak cienka podobizn jest istota.Najpierw, skoro zarodki tak mogą wzrok kłopotać,Mniejsze będąc od rzeczy najmniejszych, które oczomUjrzeć się już nie dają  to prawdę tę jednoczącwww.zrodla.historyczne.prv.plZ prawdą drugą o błonkach, i owym przyznasz małość.Lecz wróćmy jeszcze do ziaren, z których się rzeczy składają.Są wszak takie żyjątka maleńkie, że nie możnaTrzeciej ich części okiem uchwycić i rozpoznać.Także małe wnętrzności mieć muszą! Jak drobniuśkiOkruch serca! A oczy, a członki, a ich nóżki!Cóż dopiero zarodki! A jak maleńkie musiByć wobec ziaren ciała każde ziarenko duszy!Widzisz już, jak misterne to wszystko? Wez
mij dalejPod uwagę te ciała, co woń wydają staleOstrą, jak panaceum, lek niezawodny, lub piołunPrzykry.lub abrotonu albo centurii zioło,Których malutką szczyptę ująwszy we dwa palceTeraz pojmiesz, jak mnogość owych malutkich podobizn.Niedostrzegalnych dla zmysłów, błądzi na różne sposoby.Abyś nie myślał znowu, że takie tylko wkołoBłądzą odbicia, które z rzeczy wynikły, dołączDo nich i te, co same powstają, samorodnieTworzą się w sferach powietrza i krążą tam swobodnie.Różne jest ich powstanie i różny bieg wśród wyżynNieba, skoro kształt zmienny i polot mają chyży,Coraz inne postaci udając naszym oczom.Tak i chmury na niebie, kiedy się nagle stłoczą,Mącą pogodny błękit i niosą wietrzyk w darze,Przybrać umieją ciemne groz
nych Gigantów twarze,CieÅ„ rzucajÄ…c wokół, a już za chwilÄ™ ujrzyszZbocza i szczyty górskie przed nadciÄ…gniÄ™ciem burzyTakie, jakby je stado potworów, maszkar, smokówNa dół z jasnego nieba spychaÅ‚o w gÅ‚Ä™biÄ™ mroku.www.zrodla.historyczne.prv.plTeraz o tem, jak Å‚atwo rodzÄ… siÄ™ i jak chyżoPÅ‚ynÄ…, od rzeczy swoich porwawszy siÄ™ ku wyżom,Zawsze bowiem na rzeczy powierzchni coÅ› zostanie,Co odrzucÄ…; «coÅ›» owo, jeÅ›li na drodze mu stanieCiaÅ‚o porowate, takie, jak bywa tkanina,A
atwo przejdzie dalej; lecz jeśli je zatrzymaKamień lub twarde drewno, to całe się rozpadnie,A przeto podobizny już nie utworzy żadnej.Nic się takiego nie zdarzy, gdy cząstki ulatująceNatkną się na ciało mocno zwarte i lśniące,Takie jak zwierciadło.Wtedy się ani przecisną,Jak przez tkaninę, ani rozbiją się i rozprysną.Gładkość je zbawi.Dlatego, gdy rzecz przed lustrem postawisz,Zaraz, o każdej porze, jej obraz się pojawi.Widzisz więc: z ciał powierzchni spływają nieznużenieTkanki i kształty rzeczy, drobniutkie i lekkie jak tchnienie.A jeśli w jednej chwili tyle się odbić wyłania,Słusznie powiemy, że krótki jest czas ich powstawania [ Pobierz całość w formacie PDF ]