Robert Jordan Koło czasu 01 Oko wiata cz.1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wsparła się na lasce i wstała. Zaprowadz mnie do swego ojca, Randzie.Pomogę mu na tyle, na ile jestem w sta-nie.Zbyt wielu tutaj odrzuciło moją pomoc.Oni też słuchali opowieści bardów do-dała cierpkim tonem. Ojciec leży w karczmie powiedział Rand. Trzeba iść tędy.I dziękuję.Na-prawdę dziękuję!Poszli za nim, ale Rand, niemalże biegnąc, błyskawicznie pozostawił ich w tyle.Zwol-nił, czekając niecierpliwie, aż go dogonią, ale zaraz znów pomknął do przodu i znówmusiał czekać. Błagam, pośpieszcie się poprosił.Owładnięty pragnieniem zdobycia pomocy dla Tama, nawet nie zauważał, że bez-czelnie pogania Aes Sedai. Gorączka zupełnie go spala.Lan spojrzał na niego. Nie widzisz, że ona jest zmęczona? Praca, którą wykonywała poprzedniej nocy,przypominała bieganie po wsi z workiem kamieni na plecach.Nie wiem, czy jesteś tegowart, pasterzu, niezależnie od tego, jakie jest jej zdanie o tobie.Rand zamrugał i ugryzł się w język. Spokojnie, przyjacielu powiedziała Moiraine.Nie zwalniając kroku podeszła do Strażnika i poklepała go po ramieniu.Pochylił sięnad nią opiekuńczo, jakby chciał samą swą bliskością obdarować ją siłą.98 Ty myślisz tylko o opiece nade mną.Dlaczego on nie miałby troszczyć się o swe-go ojca?Lan spojrzał na nią chmurnym wzrokiem, ale nic nie powiedział. Idę tak szybko, jak mogę, Rand, zapewniam cię.Rand nie wiedział, w co ma wierzyć: czy w żarliwe spojrzenie, czy w spokój w jejwładczym głosie, któremu raczej nie można było przypisać delikatności.A może trzebazaufać i jednemu i drugiemu.Aes Sedai.Już postawił wszystko na jedną kartę.Dostoso-wał swoje tempo do ich kroku i próbował nie myśleć, jaka będzie ta cena, o której mająporozmawiać pózniej.BEZPIECZNE MIEJSCERand już od samego progu szukał wzrokiem ojca swojego ojca, niezależnie od tego,co ktokolwiek mógł mówić.Tam nawet nie drgnął, miał nadal zamknięte oczy, ciężkołapał oddech, głucho i chrapliwie.Siwowłosy bard przerwał rozmowę z burmistrzem,który znowu doglądał Tama, pochylony nad jego łóżkiem, i zerknął nerwowo na Mo-iraine.Aes Sedai zignorowała go.Prawdę powiedziawszy, ignorowała teraz wszystkichz wyjątkiem Tama, na którego patrzyła z natężeniem, marszcząc czoło.�om wsadził do ust nie zapaloną fajkę, ale zaraz ją wyjął i obejrzał. Nawet nie można spokojnie zapalić mruknął. Lepiej sprawdzę, czy jakiś far-mer nie kradnie mi płaszcza, by móc ogrzać własną krowę.I przynajmniej sobie zapa-lę.Pośpiesznie wyszedł z pokoju.Lan odprowadził go wzrokiem, a jego kanciasta twarz była równie pozbawiona wy-razu co skała. Ten człowiek mi się nie podoba.Jest w nim coś, czemu nie ufam.Nigdzie go wczo-raj nie było. Był na miejscu zapewnił go Bran, obserwując niespokojnie Moiraine. Z całąpewnością.Jego płaszcz nie zdążył jeszcze wyschnąć przed kominkiem.Randa zupełnie nie obchodziło, czy bard ukrywał się tej nocy w stajni. Co z ojcem? spytał błagalnym tonem Moiraine.Bran otworzył usta, ale zanim coś powiedział, przeszkodziła mu Moiraine: Zostaw mnie z nim samą, panie al Vere.Nie pomożesz mi, a tylko będziesz prze-szkadzał.Bran wahał się minutę, rozdarty między niechęcią do słuchania rozkazów we wła-snej oberży, a okazaniem nieposłuszeństwa wobec Aes Sedai.Na koniec wyprostowałsię i poklepał Randa po ramieniu. Chodz ze mną, chłopcze.Pozwólmy Moiraine Sedai zrobić.no.Jest mnóstworzeczy, w których mi możesz pomóc tam na dole.Zanim się zorientujesz, Tam będziewołał o fajkę i kufel piwa.100 Czy mogę tu zostać? spytał Rand Moiraine, chociaż ona zdawała się nie zauwa-żać nikogo prócz Tama.Bran zacisnął dłoń na jego ramieniu, ale Rand to zlekceważył. Mogę? Nie będę ci przeszkadzał.Nawet nie będziesz wiedziała, że tu jestem.Onjest moim ojcem dodał z żarliwością, która go zadziwiła.Nawet burmistrz wytrzesz-czył oczy ze zdziwienia.Rand miał nadzieję, że inni złożą to na karb jego zmęczeniaalbo napięcia powodowanego bliskością Aes Sedai. Tak, tak odparła niecierpliwie Moiraine.Cisnęła płaszcz i laskę na jedyne krze-sło w pokoju, a potem podwinęła rękawy, obnażając ręce do łokci.Ani razu nie spuści-ła oka z Tama, nawet kiedy mówiła do nich. Usiądz tam, ty też, Lan.Nieokreślonym gestem wskazała długą ławę stojącą pod ścianą.Jej wzrok wędrowałwolno od stóp Tama do jego głowy, ale Rand miał dojmujące wrażenie, że w jakiś spo-sób ona widzi go na wylot. Możecie rozmawiać, jeśli chcecie mówiła dalej nieobecnym głosem tylko ci-cho.Ale pan niech odejdzie, panie al Vere.To pokój chorego, a nie sala zgromadzeń.Nietrzeba mi przeszkadzać.Burmistrz mruknął coś, choć oczywiście nie tak głośno, by zwrócić tym jej uwagę,ścisnął raz jeszcze ramię Randa, a potem posłusznie, acz niechętnie zamknął za sobądrzwi.Mrucząc coś do siebie bezgłośnie, Aes Sedai uklękła przy łóżku i ułożyła lekko dło-nie na piersi Tama.Zamknęła oczy i przez dłuższy czas nie ruszała się, ani nie wydawa-ła żadnych dzwięków.W opowieściach, cudom czynionym przez Aes Sedai zawsze towarzyszyły błyski,uderzenia piorunów i inne znaki zwiastujące powstawanie potężnych dzieł i działa-nie wielkich mocy.Moc.Jedyna Moc, czerpana z Prawdziwego yródła, które napędzałoKoło Czasu.Rand raczej nie miał ochoty myśleć o Mocy zaprzęgniętej w celu uzdrowie-nia ojca, czy o sobie samym, znajdującym się w miejscu, gdzie miała być użyta.Strachgo ogarniał już na samą myśl, że wszystko to ma się odbyć w obrębie jego wsi.Na raziewydawało mu się, że Moiraine właśnie zasnęła.Musiała jednak coś robić, bo Tam zacząłoddychać jakby z większą łatwością.Rand obserwował tych dwoje z takim skupieniem,że aż podskoczył, gdy usłyszał cichy głos Lana. Masz wspaniały miecz.Czy na jego ostrzu jest może wygrawerowana czapla?Rand wpatrywał się przez chwilę w Strażnika, nie bardzo rozumiejąc, o czym onmówi.W powodzi wydarzeń całkowicie zapomniał o mieczu ojca, nawet nie czuł jużjego ciężaru. Tak, jest na nim czapla.Co robi teraz Moiraine? Nigdy bym nie pomyślał, że w takim miejscu znajdzie się miecz ze znakiem cza-pli powiedział Lan.101 Należy do mojego ojca.Spojrzał na rękojeść broni Lana, wystającą spod jego płaszcza, obydwa miecze wyglą-dały nieomal tak samo, tyle że na ostrzu Strażnika nie było emblematu czapli.Ponowniepowędrował wzrokiem w stronę łóżka.Ojciec wyraznie oddychał swobodniej i przestałrzęzić.Tego Rand był pewien. Kupił go dawno temu. To dziwne, że pasterz kupił sobie taki miecz.Rand spojrzał z ukosa na Lana.Takie pytania ze strony obcego to zwykłe wścibstwo.A ze strony Strażnika.Ale i tak czuł, że powinien coś powiedzieć. O ile wiem, nigdy nie miał z niego pożytku.Powiedział, że nie był mu potrzebny.W każdym razie do ostatniej nocy.Wcześniej nawet nie wiedziałem, że go ma. A zatem nazwał go bezużytecznym, prawda? Ale nie zawsze musiał tak uważać.Lan jednym palcem dotknął przelotnie miecza przymocowanego do pasa Randa. Są takie miejsca, w których czapla jest symbolem mistrzowskiego władania mie-czem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy