Roberts Nora Księżyc nad Karolinš 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wylała wszystkiełzy, łzy całego życia, zanim skończyła osiem lat.Kucając, przebiegła palcami wzdłuż dolnej deski.Namacała wklęsłe znaki.Zzamkniętymi oczami, koniuszkami palców, niczym niewidomy czytający metodą Braille'a,odczytywała wyryte tam litery.JESTEM TORY.- Zgadza się.Jestem Tory.Nie zabierzesz mi tego, nie wybijesz tego ze mnie.JestemTory.I właśnie wróciłam.Zachwiała się lekko.Pomyślała, brak powietrza.W szafie nigdy nie było powietrzaani światła.Kiedy się cofnęła, miała spocone dłonie.Odwróciła się, żeby wyjść jak najszybciej z pokoju, uciec z domu.Ale za drzwiamidostrzegła cień.Kształt męskiej sylwetki.I kiedy otwierane drzwi zaskrzypiały, miała znowu osiem lat.Była sama, bezradna,przerażona.4Cień wymówił jej imię w pełnym brzmieniu: Wiktoria.Mogłaby uciec, ale było jejwstyd.Duchy tego domu krążyły wokół, naigrawały się z niej, szepcząc jej coś do ucha.Nieraz już uciekała.I na nic to się nigdy zdało.Nie poruszyła się, zastygła jak królik w świetle latarki myśliwego.Kiedy otwieranedrzwi zaskrzypiały głośniej, strach podszedł jej do gardła.- Przestraszyłem cię? Przepraszam.- Powiedział to takim tonem, jakby uspokajałkobietę, którą właśnie uwiódł.- Zatrzymałem się, żeby zobaczyć, czy czegoś niepotrzebujesz.Stał w drzwiach, a słońce padało na niego od tyłu tak, że nie widać było rysów twarzy.- Skąd wiedziałeś, że tutaj jestem? - zapytała.- Czyżbyś już zapomniała, że w Progress każda wiadomość szybko się rozchodzi.Po jego głosie czuła, że się uśmiechnął.A więc jej strach jest aż tak widoczny? Musisię opanować.- Nie, nie zapomniałam niczego.Kim jesteś?- Jestem Cade - powiedział i podszedł bliżej.- Kincade Lavelle.Stał teraz na granicy światła i cienia.Strach minął, gdy ujrzała go wyraznie.Kincade Lavelle, brat Hope.Czy by go poznała? Nie, raczej nie.Zapamiętałaszczupłego, delikatnego chłopca.Teraz miała przed sobą barczystego, silnie zbudowanegomężczyznę.I chociaż uśmiechał się sympatycznie, nie było nic delikatnego w ostrych rysachjego twarzy.Miał teraz ciemniejsze włosy, lekko kręcące się, wypłowiałe na słońcu.Zawszenajchętniej przebywał na dworze.Przypomniała sobie, jak czasami chodził z ojcem po polach,z tą pewnością siebie wynikającą z posiadania ziemi, po której się stąpa.Mogłaby go rozpoznać po oczach.Ten sam intensywny błękit jak u Hope.Od słońcaw kącikach oczu porobiły mu się zmarszczki, które dodają mężczyznom urody, a kobietyprzyprawiają o rozpacz.Teraz te oczy patrzyły na nią z jakimś wyczekiwaniem, wprawiającym wzakłopotanie.- Dawno się nie widzieliśmy.- Na nic lepszego nie potrafiła się zdobyć.- Połowa mojego życia.- Nie wyciągnął do niej ręki, żeby jej nie spłoszyć.Wyglądałatak, jakby miała zamiar zemdleć.- Dlaczego nie wyjdziesz z domu i nie posiedzisz na ganku? O ile wiem, ten starybujany fotel jest tu jedynym meblem.- Czuję się świetnie.Wszystko w porządku.Akurat.Była blada jak śmierć, a te jej łagodne szare oczy, które zawsze gofascynowały, miała wciąż szeroko otwarte, czujne.Ponieważ wychował się w domuzdominowanym przez kobiety,.wiedział jak w takiej sytuacji postępować.Odwrócił się iotworzył drzwi.- Duszno tu - powiedział i wyszedł, zostawiając otwarte drzwi, licząc, że Tory pójdziew jego ślady.Nie mając wielkiego wyboru, wyszła na ganek.Poczuł jej zapach i pomyślał ojaśminach kwitnących nocą w ogrodzie jego matki.- Musiałaś tu wrócić.- Musiałam gdzieś zamieszkać.- Ciągle była spięta.Nie lubiła prowadzić podobnychrozmów z mężczyznami.Nigdy nie wiadomo, co kryje się za ich słowami i uśmiechami.- Mieszkałaś przez jakiś czas w Charleston.Tutaj żyje się znacznie spokojniej.- Pragnę spokoju.Oparł się plecami o balustradę.Wiedział, że ciągle jest spięta.Tkwiła w niej jakaśzadra.To dziwne, że właśnie taką ją zapamiętał.- Dużo się mówi o twoim sklepie.- To dobrze.- Uśmiechnęła się słabo, a jej oczy pozostały poważne i czujne.- Takaciekawość przyciągnie ludzi.- Prowadziłaś sklep w Charleston?- Tylko nim kierowałam; być właścicielką to całkiem co innego.- To prawda.- Teraz Beaux R�ves należało do niego i wiedział, ile jest z tym kłopotu.Spojrzał za siebie na pola, gdzie sadzonki i pędy wyciągały się ku niebu.- No i jak toznajdujesz, Tory?- Wszystko wygląda tak jak dawniej, a zarazem całkiem inaczej.- Właśnie to samo pomyślałem o tobie.Dojrzałaś.- Odwrócił się ku niej, przyjrzał siębacznie jej zaciśniętym na poręczy fotela palcom.- Dojrzałaś do swoich oczu.Zawsze miałaśoczy dorosłej kobiety.Gdy miałem dwanaście lat, prześladowały mnie.Musiała użyć całej siły woli, żeby nie spuścić oczu.- Byłeś wtedy zbyt zajęty uganianiem się z moim kuzynem Wadem i z DwightemFrazierem, by zwracać na mnie uwagę.- Mylisz się.Zwracałem uwagę na wszystko, co dotyczyło ciebie.Nadal noszę wpamięci twój obraz.Dlaczego nie powiemy sobie wprost, że to ona stoi między nami?Tory poderwała się z miejsca, odeszła i zapatrzyła się na pola.- Oboje ją kochaliśmy - powiedział Cade.- Oboje ją straciliśmy.I żadne z nas niezapomniało o niej.Zrobiło się jej ciężko na sercu, jakby je uciskały jakieś ręce.- Nie potrafię ci pomóc.- Nie proszę cię o pomoc.- Więc o co?Zaintrygowany, z narastającą uwagą obserwował jak znowu zamknęła siew sobie.- Nie proszę cię o nic, Tory.Czy tego właśnie oczekujesz od każdego? Poczuła sięteraz silniejsza, pewniej stała na nogach.- Tak.Z tyłu, za nim, niczym popielata strzała, przeleciał jakiś ptak i siadł na gałęzi drzewanad moczarami.- Szkoda - powiedział.- Ale ja naprawdę nie chcę nic od ciebie.Może przydałoby siętylko jakieś przyjazne słowo od czasu do czasu.Oboje wiemy, co Hope znaczyła dla nas.Utrata jej wpłynęła na całe moje życie.Chyba nie zaprzeczysz, że również na twoje?- Jakie to może mieć dla ciebie znaczenie, co ja czuję? Nie znamy się przecież.Nigdytak naprawdę nie poznaliśmy się.- Znaliśmy ją.A twój powrót skłania do poruszenia tej sprawy.To nie twoja wina, poprostu tak jest.- Czy to jest powitalna wizyta, czy ostrzeżenie, żebym trzymała się na dystans?Przez chwilę nie odzywał się, potrząsnął głową.W jego oczach znowu pojawiła sięwesołość.- Jedno jest pewne, że zrobiłaś się uszczypliwa.Po pierwsze, nie mam zwyczaju prosićpięknych kobiet, żeby trzymały się na dystans.Przecież sam bym tylko na tym stracił,prawda?Nie uśmiechnęła się.Kiedy zrobił krok do przodu, ptak siedzący na drzewie frunął wgłąb moczarów.- Możesz zażądać, żebym to ja trzymał się na dystans, ale i tak nie posłucham.Przyszedłem, żeby cię powitać, Tory, i żeby spojrzeć na ciebie.Wolno mi zaspokoić własnąciekawość.A na twój widok cofnąłem się w czasie.To normalne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy