Spencer LaVyrle Osobne łóżka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�Róbtak dalej, Cat�, szepnął mi na ucho, a jego oddech na mojejszyi był równie gorący jak pulsująca w nas krew.Robiłam to, o co prosił, powolnymi ruchami, bojąc się,że mój ojciec dowie się o wszystkim, ale szybko wymazałamgo z myśli.Nie, to nieprawda.Nie musiałam go wymazywać,gdyż myśl o nim i o wszystkim innym umknęła, kiedy po razpierwszy dotknęłam Claya Forrestera.Nie spodziewałam siętakiego żaru.Nie oczekiwałam również takiej jedwabistości.Był równocześnie gorący i jedwabisty, a ja zdziwiłam się, żetak płynnie potrafi się poruszać.On sprawił, że to ja czułamsię doświadczona, gdy trzymałam w dłoniach jego ciało, nie-potrzebnie obawiając się, że wydam się mu naiwna i niedo-świadczona.Kiedy wyobrażałam sobie uprawianie miłości, zawszemyślałam, że musi to być niezręczne i niezdarne.Za pierw-312szym razem zawsze tak musi być, myślałam.Ale tak nie było.Było łatwe i piękne jak taniec.Kiedy wszedł we mnie, znowunazwał mnie Cat, zanurzając się głębiej.Dowiedziałam się, żemoje ciało posiada jakąś ukrytą wiedzę, której nie posiadałmój mózg, gdyż zadziwiło mnie i zadowoliło Claya (tak są-dzę), i naprawdę przypominało to balet, każdy mój ruch takzgrany z jego ruchem.Działo się to bez wysiłku, naturalnie irytmicznie, i jak pózniej pomyślałam, byłoby piękne, gdybyktoś się temu przyglądał.Kiedy jednak to robiliśmy, wszystkostało się dla mnie jasne i nagle zrozumiałam, dlaczego torobię.Robiłam to, by wyrównać rachunki z tatą a może nawetz mamą.W trakcie tego wszystkiego moje mięśnie nagleprzestały reagować i tylko przywarłam do Claya ipozwoliłam, by skończył beze mnie.Miałam ochotę krzyknąćna cały głos: �Dlaczego mnie nie kochałeś? Dlaczegosprawiłeś, że to zrobiłam? Widzisz, nie tak trudno dotykać,być czułym.Spójrz, ktoś zupełnie obcy może mi to wszystkodać, dlaczego ty nie mogłeś? Nie pragnęłam wiele, tylkouśmiechu, uścisku, czasami pocałunku, żeby wiedzieć, żemnie aprobujesz�.Chciało mi się płakać, ale powstrzymałamsię.Przytuliłam się mocno do Claya i to wszystko.Pokażęim! Pokażę im wszystkim!Ciemności pokoju rozjaśniało jedynie światło lampypadające na zagracony stolik.Słowa zapisane w pamiętnikuzaczęły się zamazywać, a ręka Claya zadrżała, kiedy odkładałzeszyt tam, gdzie go znalazł.Oparł łokcie o maszynę do pisa-nia i przytknął wargi do złożonych dłoni.Zamknął oczy.Pró-bował przełknąć kluskę w gardle, ona jednak tkwiła tam upor-czywie.Ukrył twarz w dłoniach, wyobrażając sobie jej ojcaczytającego słowa napisane przez córkę; ojca tak pozbawio-nego uczuć, że nie był w stanie odpowiedzieć na wołanie omiłość.Wrócił myślą do wieczora, kiedy dowiedział się, że313Catherine spodziewa się jego dziecka.%7ływo przypomniał so-bie jej upartą odmowę przyjęcia od niego czegokolwiek i poraz pierwszy pomyślał, że zrozumiał.Pomyślał, że zrozumiałtakże, dlaczego tak przekonująco grała w czasie ślubu i przy-jęcia weselnego.Pokażę im! Pokażę im wszystkim! Poczułciężar odpowiedzialności, jakiego nie doświadczył dotąd.Przypomniał sobie, jak broniła się przed jego dotykiem, izrozumiał, dlaczego zbudowała wokół siebie taką barykadę.Przywołał w myślach jej twarz, kiedy widział ją autentycznieszczęśliwą, rozumiejąc teraz przyczyny jej zmiennych nastro-jów i dlaczego tak usilnie starała się zachować niezależność.Zabolały go łokcie.Zdał sobie sprawę, że już długiczas siedzi, opierając je na twardych kantach maszyny.Otworzył oczy i światło je poraziło.Podniósł się niespokojniei zgasił lampkę, poszedł do sypialni i opadł na łóżko.Leżał nanim, a myśli wirowały mu w głowie.Clay usłyszał, jak wchodzi, usiadł na łóżku,zastanawiając się, jak ma ją potraktować, co było dla niegodziwnym uczuciem, jako że teraz martwił się o nią, a nie osiebie samego.Kiedy zszedł na dół, Catherine siedziała, nadalw płaszczu, z głową na oparciu kanapy, z zamkniętymioczami.- Cześć - powiedział, zatrzymując się w drzwiach.- Cześć - odparła, nie otwierając oczu.- Czy coś się stało? - Zwiatło lampy padało na jejrozwiane wiatrem włosy.Otuliła się mocniej płaszczem i pod-niosła wysoko kołnierz.- Dziecko nie żyje.Bez słowa przeszedł przez pokój, usiadł na poręczykanapy i położył dłoń na jej włosach.Pozwoliła mu na to, alesię nie odezwała, nie okazała ani odrobiny bólu czy strachu.Poruszył ręką, kreśląc nią ciepłe kręgi na jej włosach, gładzącje, wyrażając w ten sposób swoje współczucie.Catherine314gwałtownie przełknęła ślinę.Clay tak bardzo pragnąłuklęknąć przed nią, położyć głowę na jej kolanach i przytulićtwarz do jej brzucha.Zamiast tego szepnął jedynie:- Tak mi przykro.- Powiedzieli, że miało niedorozwinięte p.płuca, żekiedy dziecko rodzi się przedwcześnie, zawsze istniejeryzyko.- Nie dokończyła jednak zdania.Jej oczy byłyrozwarte szerzej niż zazwyczaj, wpatrzone w sufit, a onczekał na chociażby pojedynczy szloch.Aagodnie zacisnąłpalce na jej karku - zapraszając ją, żeby skorzystała z jegopomocy, w jakikolwiek sposób będzie tego potrzebowała.Czuł, że Catherine pragnie, by ktoś ją objął i pocieszył, onajednak przezwyciężyła tę potrzebę, zerwała się gwałtownie,uciekając przed jego dotykiem, prawie ze złością zdejmującpłaszcz.Złapał płaszcz, kiedy opadał jej z ramion,przytrzymując ją od tyłu i spodziewając się, że mu sięwyrwie.Nie zrobiła jednak tego.Głowa opadła jej do przodu,jakby nagle szyja stała się bezwładna.- To nie znaczy, że nasze jest w niebezpieczeństwie -pocieszył ją.- Nie pozwól,, by to cię wytrąciło z równowagi,Catherine.Teraz wyrwała się i gwałtownie odwróciła do niegoprzodem.- Mam nie pozwolić, by mnie to wytrąciło z równowa-gi! Za kogo ty mnie uważasz? Jak mam nie pozwolić, bymnie to nie wytrąciło z równowagi, skoro widziałam, jakGover opłakuje dziecko, którego nie chciała? Czy wiesz, jakzaszła w ciążę? Pozwól, że ci powiem.Dała się namówić narandkę z chłopakiem ze szkoły średniej, który zrobił to tylkodlatego, że się założył z kumplami.Tak właśnie było!Myślała, że nienawidzi tego czegoś, co w niej rośnie, a teraz,315kiedy dziecko nie żyje, ona płacze, jakby sama umarła.A tymówisz: Nie pozwól, żeby cię to wytrąciło z równowagi ?Nie rozumiem, j.jak ten ś.świat może być tak.pokręcony.Podszedł do niej szybko, zanim zmieni zdanie, zanimznowu przed nim ucieknie lub skryje się za zasłoną gniewu.Objął ją ramionami i dziko przycisnął do siebie.Ujął ją zakark i zmusił, by przytuliła głowę do jego ramienia i sprawił,że stała tak, a ich mięśnie drżały, aż w końcu Catherinepoddała się i Clay poczuł, jak jej ramiona oplatają jego plecy.Stali przytuleni, bardziej jak walczący zapaśnicy niżkochankowie.Kiedy go obejmowała, jej palce wbijały się wjego sweter [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy