Verne Juliusz Czarne Indye

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nigdy go nie dosięgniemy!Prezes Instytucyi Królewskiej i ajenci, niezbyt skłonni do zabobonów,rzucili się w stronę ruchomego światła.Jakób Ryan wziął na odwagę i puścił się za nimi.Pogoń była długa imęcząca.Pochodnię niosła jakaś istota drobna i małego wzrostu, ale dziwniezwinna.Co chwila zdawała się ginąć za jakimś murem; następnie widziano jąznowu w głębi poprzecznej galeryi.Znowuż znikało światło, aż nagleukazywało się płonące żywszym jeszcze blaskiem.W istocie, przestrzeńpomiędzy niem, a ścigającymi, nie zmniejszała się wcale, a Jakób twierdziłnie bez podstawy, że go nigdy nie dosięgną.Po godzinie próżnej gonitwy, pan W.Elphiston i jego towarzysze weszlido części południowo-zachodniej sztolni Dochart.Zapytywali sami siebie, czynie byli igraszką jakiegoś niepochwytnego, błędnego ognika.Naraz zdało im się, że przestrzeń pomiędzy nimi i tym ognikiemzmniejszała się po trochu.Byłoż to zmęczenie ze strony istoty uciekającej,czy też chęć wciągnięcia pana W.Elphiston i jego towarzyszy do miejsca,gdzie mieszkańcy folwarku zostali może również wciągnięci? Nie podobnabyło odpowiedzieć na to pytanie.Ajenci widząc, że się przestrzeń zmniejsza, przyspieszyli kroku.Zwiatło,które się ciągle trzymało dotąd na dwieście kroków przed nimi, obecnieoddalonem było o pięćdziesiąt zaledwie.Przestrzeń ta zmniejszyła sięjeszcze, niosący pochodnię stawał się widzialnym.Czasami, gdy odwracałgłowę, można było poznać niewyrazny profil twarzy ludzkiej i Jakób sammusiał przyznać, że nie należał do istoty nadziemskiej, chyba, że który zchochlików przybrał na siebie ludzką postać.To też podwajając kroku zawołał: Dalej, dalej towarzysze! Już się męczy widocznie.Dogonimy goniezadługo, a jeżeli mówi tak gładko, jak ucieka, musi nam opowiedziećwszystko!Pogoń stawała się jednak coraz trudniejszą.Wśród ostatnich zagłębinkopalni, wąskie tunele krzyżowały się ciągle, jak aleje labiryntu.Pośród nich,istota niosąca pochodnię, mogła łatwo ujść przed pogonią ajentów.Wystarczało, by zgasiła pochodnię i rzuciła się w bok, w jakiś kąt ciemny. W istocie pomyślał pan W.Elphiston jeżeli chce ujść przed nami,czemuż tego nie czyni!Istota niepochwytna nie zrobiła tego do tej pory; ale w chwili, gdy myśl taprzechodziła przez głowę pana W.Elphiston, światło jakby na rozkazy znikło,a ajenci pędząc dalej, znalezli się nagle przed wązkim otworem, jaki skałyłupkowe pozostawiły między sobą przy samym końcu jednego z chodników.Nie namyślając się ani chwili, podnieśli tylko światło swych lampek i wsunęlisię przez szparę, a za nimi pan W.Elphiston i Jakób Ryan.Nie uszli jeszcze stu kroków w nowej galeryi niższej i wyższej, gdy sięzatrzymali na nowo.Tam, oparte o ścianę głowami, leżały w poprzek cztery ciała trupymoże! James Starr! zawołał pan W.Elphiston. Henryk! Henryk! krzyknął Jakób Ryan, rzucając się na ciało przyjacielaswego.W istocie byli to: inżynier, Magdalena, Szymon i Henryk Ford, rozciągnięcibez życia.W tejże chwili jedno z ciał się poruszyło, a głos wyczerpany starejMagdaleny wymówił te słowa: Ich! ich ratujcie najpierw!Pan W.Elphiston, Jakób Ryan, i ajenci zajęli się ratowaniem inżyniera ijego towarzyszy, podając im do ust kilka kropel wzmacniającego napoju.Udało się ich ocucić odrazu.Ci nieszczęśliwi, zamknięci od dziesięciu dniw Nowej Aberfoyle umierali z głodu.A jeżeli dotąd znajdowali się jeszcze przy życiu, jak to pózniej James Starropowiedział panu W.Elphiston, to tylko dzięki jakiejś opatrznościowej dłoni,która im po trzykroć przynosiła bułkę chleba i dzbanek wody! Niezawodnie taistota, która im w ten sposób ratowała życie, nie mogła zrobić dla nich nicwięcej.Pan W.Elphiston zapytywał teraz siebie, czy to nie była dłoń tegoniepochwytnego ognika, który ich obecnie przyciągnął do miejsca, gdzie cinieszczęśliwi przebywali.Bądz co bądz, inżynier, Magdalena, Szymon i Henryk Ford byli uratowani.Odprowadzono ich na folwark, przechodząc przez wązkie przejście, które imwskazała istota z pochodnią.James Starr i jego towarzysze nie mogli odnalezć otworu do galeryi,wydrążonego za pomocą dynamitu, ponieważ tenże został starannie zatkanyodłamami skał, a w tych głębokich ciemnościach nie mogli rozpoznać otworu,ani przeszkód usunąć.Tak więc, podczas gdy zajęci byli badaniem wielkiej galeryi, wszelkakomunikacya została zamkniętą pomiędzy starą a Nową Aberfoyle przezjakąś dłoń nieprzyjacielską.Rozdział XIIIMiasto węglowe.W trzy lata po wypadkach wyżej opisanych, przewodniki Joanne i Murrayzaznaczały w swych opisach, jako �Great attraction� dla licznych turystów,przybywających do hrabstwa Stirling, kopalnię Nową Aberfoyle, jakomiejscowość godną zwiedzenia.%7ładna kopalnia ani w nowym, ani w starym świecie nie przedstawiała takciekawego widoku.Na samym wstępie, odwiedzających bez trudu i bez niebezpieczeństwaprzenoszono do samego dna kopalni, na tysiąc pięćset stóp podpowierzchnią hrabstwa.W istocie, o siedem mil na południo-zachód od miasta Callanderzbudowano tunel, spuszczający się w głębinę, a wejście jego ozdobionowieżyczkami i architektonicznemi ozdobami.Tunel ten zwolna zniżał się wziemię tak, że zejście nie było gwałtowne, a szerokim był dosyć i kończył się uwejścia tej obszernej galeryi, wykutej przez naturę pod gruntem szkockim.Podwójna kolej żelazna, której wagony hydraulicznie były poruszane,obsługiwała co godzina wioskę, która się już utworzyła w tych głębiachpodziemnych, pod nazwą trochę pretensyonalną może �Coal-City�, czylimiasta węglowego.Przybywający do Coal-City, znajdował się w miejscowości, gdzieelektryczność główną odgrywała rolę, jako dostarczycielka ciepła i światła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy