[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W ciągu dziesięciu lat od ogłoszenia encykliki ludność świata powiększyła się o ponad trzyczwarte miliarda osób.Kiedy Villot zwrócił uwagę, że papież Paweł podkreślił zalety naturalnych metodzapobiegania ciąży, Luciani zatrzymał się w swojej wędrówce po pokoju i uśmiechnął się dosekretarza stanu.Nie był to jednak ten promienny uśmiech znany opinii publicznej, ale raczejsmutny półuśmieszek. Eminencjo, cóż my, starzy, żyjący w celibacie możemy wiedzieć o seksualnympożądaniu żonatych?Rozmowa ta, pierwsza z wielu, jakie papież przeprowadził ze swoim sekretarzemstanu na ten temat, odbyła się 19 września 1978 r.w papieskim gabinecie w PałacuApostolskim.Trwała niespełna trzy kwadranse.Kiedy się skończyła i Villot szykował się dowyjścia, Luciani odprowadził go do drzwi i powiedział:Eminencjo  dyskutowaliśmy trzy kwadranse o zapobieganiu ciąży.Jeżeli dane, któremi dostarczono, i różne statystyki, są prawdziwe, to w czasie naszej rozmowy na skutekniedożywienia zmarło ponad 1000 dzieci w wieku poniżej 5 lat.W ciągu następnych trzechkwadransów, kiedy my będziemy z zadowoleniem oczekiwać naszego następnego posiłku,znowu 1000 dzieci umrze z niedożywienia.Jutro o tej porze 30000 dzieci, które w tymmomencie jeszcze żyją, będzie martwych  umrą z niedożywienia.Bóg nie zawsze zaspokajanasze potrzeby.Watykańskiemu sekretarzowi stanu nie przyszła na myśl żadna celna odpowiedz
.Zarówno Watykan jak i Departament Stanu starannie utrzymywały w tajemnicyrozmowy na temat możliwej audiencji dla amerykańskiej delegacji parlamentarnej w celuprzedyskutowania problemu przeludnienia.Gdyby opinia publiczna dowiedziała się o takimspotkaniu, odbytym w dodatku tak szybko po wyborze Lucianiego, zinterpretowano by jesłusznie jako bardzo doniosły sygnał.W oczach światowej opinii publicznej spotkanie to miałoby jeszcze większeznaczenie, gdyby się dowiedziano, z jakich przyczyn papież Jan Paweł I nie zamierzał wziąćudziału w konferencji w Puebli w Meksyku.Była to impreza stanowiąca kontynuację bardzoistotnej konferencji, która w 1968 r.odbyła się w kolumbijskim mieście Medellin.W Medellin kardynałowie i biskupi z Ameryki A
acińskiej podjęli uchwały, którenatchnęły życiem Kościół rzymskokatolicki na kontynencie południowoamerykańskim.Wuchwalonym przez nich Manifeście z Medellin czytamy na przykład, że głównym zadaniemKościoła w przyszłości powinno być poświęcenie się ubogim, opuszczonym i głodującym.Był to rewolucyjny przełom dla Kościoła, który do tej pory identyfikował się z bogatymi ipotężnymi.Teologia wyzwolenia, która wzięła swój początek na konferencji w Medellin, daławyraz
nie do zrozumienia różnym juntom i reżimom dyktatorskim Ameryki A
acińskiej, żeKościół postanowił walczyć przeciw wyzyskowi gospodarczemu i niesprawiedliwościspołecznej.Była to w rzeczy samej zapowiedz
walki przeciw istniejącym stosunkom.Na opórprzeciw tej postępowej filozofii oczywiście nie trzeba było długo czekać.Zaznaczył się on nietylko ze strony różnych, represyjnych reżimów, lecz także elementów reakcyjnych wewnątrzKościoła.W dziesięć lat po Medellin, konferencja w Puebli najprawdopodobniej przyniosłabyjeszcze bardziej istotne decyzje.Czy Kościół poszedłby dalej wyznaczoną drogą, czy teżnastąpiłby odwrót do starych pozycji? Odrzucenie przez papieża zaproszenia do udziału w tejkonferencji świadczy o wielkim znaczeniu, jakie przywiązywał do spotkania z delegacją J.Scheuera.Z pewnością jednak znakomicie zdawał sobie sprawę z potencjalnych implikacjikonferencji w Puebli.Kardynałowie Baggio i Lorscheider, centralne postaci wśród organizatorówkonferencji w Meksyku, poruszyli ten temat z papieżem jeszcze podczas konklawe, bezpo-średnio po jego wyborze.Konferencja pierwotnie nie doszła do skutku z powodu zgonupapieża Pawła VI.Obaj kardynałowie chcieli się dowiedzieć od nowego papieża, czy jestgotów ustalić nowy termin konferencji w Puebli.Niecałą godzinę po wyborze na papieża, Albino Luciani prowadził intensywnądyskusję na temat problemu, który miał być przedmiotem debat w Puebli.W końcuwypowiedział się za tym, by konferencja się odbyła i uzgodnił z kardynałami jej termin na dni12-28 paz
dziernika.W czasie dyskusji zadziwił Baggia i Lorscheidera dokładną znajomościąproblemów, które powinny być rozwiązane w Puebli.Jeżeli chodzi o jego własny udział w tejkonferencji, to uważał, że lepiej będzie nie eksponować się publicznie już na samym początkupontyfikatu.Kiedy Villot zwrócił mu uwagę, że Scheuer i jego koledzy z komisji poprosili oaudiencję 24 paz
dziernika, oświadczył Baggio i Lorscheiderowi, że nie uda się do Puebli.Villotowi polecił potwierdzić Amerykanom termin audiencji.Albino Luciani ostateczniedoszedł do przekonania, że jego miejsce jest przede wszystkim w Watykanie.Istniały bardzoistotne powody do podjęcia przez niego decyzji pozostania w Rzymie.W ciągu pierwszychdwóch tygodni swego pontyfikatu Jan Paweł I zrozumiał, że jego najpilniejszym zadaniembyło zaprowadzenie porządku we własnym domu [ Pobierz całość w formacie PDF ]