Zofia Żurakowska pozegnanie domu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.) co wy tu robicie.Pożegnanie domu 58okrutnego głodu na zmęczonych, óikich twarzach, że Marta poczuła nagle, iż jej się serceściska. Mamo powieóiała zdławionym głosem i oczami wskazała ich matce.Pani Charlęska zawahała się jedną sekundę zaraz jednak powieóiała szorstko: Jak chcecie jeść, to macie, zimno na dworze.Przywódca spojrzał na nią nienawistnie, ale już zza jego pleców wysunęła się szerokatwarz jednego z żołnierzy, który rzekł dobrodusznie: Jak jeść, to jeść i wziąwszy garnek w zgrabiałe, czarne ręce, zasiadł z nim naziemi.Jedli wszyscy czterej z jednego garnka, łakomie, jeden przez drugiego.Gdy skończyli, zażądali jeszcze.Matka wyjęła woreczek z kaszą i powieóiała. To wszystko, co mamy do jeóenia.Jak zabierzecie, to óieci będą głodne. Na ranek bęóiecie w Polszy to i nazrecie się do syta powieóiał z grubymśmiechem jeden z żołnierzy. Durak! wrzasnął mu nad głową ten, który zdawał się przewoóić. To tymyślisz, że w Polszy jest co zreć! Zdychają tam z głodu gorzej od nas. To jest nieprawda powieóiał dobitnie Nik, ale natychmiast umilkł, powstrzy-many spojrzeniem ojca.Tymczasem jeden z żołnierzy już nabrał do garnka wody, zasypał kaszą i na ogniupostawił, wszyscy czterej zasiedli koło ogniska, odsuwając óieci.Pod wpływem ciepłai jadła, przywódca bolszewicki złagodniał, a nawet całkiem zmiękł. Ot i jeóiecie sobie do otczyzny mówił pewnie, pewnie! Każdemu miływłasny kraj. Na chwilę widocznie przypomniał sobie zasady komunizmu, bo poprawiłsię niepewnie. Kraj roóony to wszęóie jeden, czy roóony czy nie ale już potemznów się roztkliwił, z tą niepojętą łatwością, z jaką Rosjanie przechoóą od nienawiści,graniczącej z mordem, do miłości najszczytniejszej, a całkowicie biernej.I mówił już dalej, mówił bez przerwy, pięknie i potoczyście, łzawo, a przekonywająco.Przez ten czas matka z panną Marią i Martą nieznacznie pakowały wyjęte na popasrzeczy i przygotowywały się do drogi.Do Ani, sieóącej na uboczu, podszedł jeden z żołnierzy i patrzał z góry na jej ja-sną, kęóierzawą główkę i bladą twarzyczkę.Tom niby od niechcenia podszedł do siostryi stanął tuż za nią. A tobie jak na imię? zapytał żołnierz. Ania odpowieóiała zmęczonym głosem. A tobie już bęóie osiem lat? zagadnął znowu. �iewięć i sześć miesięcy. A ty czego za nią stanął? Myślał, że ja ją zjem, co? zapytał ze śmiechem Toma. Nic nie można przewióieć powieóiał ponuro chłopiec. Ot, gieroj�t ! zaśmiał się żołnierz tak serdecznie, że aż mu karabin zaówonił naplecach. Małoście to óieci nazab3ali? powieóiał rozzłoszczony Tom przez zęby.%7łołnierz nagle spoważniał. Pewnie, pewnie rzekł chmurno.Zamyślił się na chwilę, potem zapytał znowu. A długo już tak jeóiecie? Och, długo! wyrwało się Ani westchnienie z dna serca. To ty pewnie sowsiem�u już ustała! rzekł miękko.Ania podniosła na niego czarne, uważne oczy. Ja nie zawsze stoję, zwykle jadę na wozie odrzekła niepewnie. Ustała to znaczy zmęczona objaśnił Tom. Ach tak! rzekła grzecznie Ania.Tymczasem żołnierz patrzał z niepokojem na sieóących wokół ognia towarzyszy i jak-by się nad czymś namyślał.Nagle rzekł do Toma:�t gie o (ros.) bohater; tu: zuch.�u o iem (ros.) zupełnie, całkiem.Pożegnanie domu 59 Ty idz do swego batki�v i powieó mu po cichu, żeby się miał na baczności.Ro-zumiesz? %7łeby uważał.I że jak macie jechać, to jedzcie już do czorta, bo tu mogą jeszczenadejść inni i nie wiadomo, co bęóie.Tom chwilę patrzał mu w oczy.Zrozumiał, że rada jest szczera.Ruszył więc krokiemniedbałym, zatrzymując się tu i ówóie, aż doszedłszy do ojca, powtórzył mu nieznaczniepolecenie.Po czym wrócił do Ani.Obserwował teraz ojca.Wióiał, jak włożył rękę do kieszeni i chwilę ostrożnie niątam poruszał, potem podchoóił kolejno do Gabra, Wincentego i Arona, do synów i żo-ny.Wszystkim coś z cicha mówił.I wszyscy na skutek tych tajemnych słów, powolii nieznacznie zbierali się do drogi.W końcu Gabro zaczął zaprzęgać konie.%7łołnierze spoglądali na to obojętnie niby, Tom jednak chwytał czasem ich spojrzeniaukośne i chciwe, z lekka drwiące.Gdy już wozy przygotowano do drogi i matka z panną Marią i óiećmi zaczęła wsiadać,ojciec rzekł do żołnierzy: No, a teraz to już nam czas w drogę. Jak czas to czas powieóiał dowódca bolszewickiego odóiału, dzwigając sięz miejsca. Tylko że pojeóiecie nie tędy, a zwykłą drogą, szosą i nas podwieziecie. Nie możemy podwiezć, bo aż nadto ciężko koniom rzekł ojciec. Otóż to, nadto ciężko zaśmiał się żołnierz. Jakoś baróo ciężkie te waszewozy, Franciszek Kozioł. A bo i pewnie rzekł ojciec mało to lat musieliśmy sieóieć w Rosji, toi nazbierało się gratów. No, jak w Rosji się nazbierało, to i w Rosji zostaną powieóiał żołnierz twardo,a i wy najpierw pojeóiecie do czerezwyczajki�w.Niech no się tam rozpatrzą w waszychpapierach, bo ja to i nie baróo wiem, dobre one, ili�x nie. Nigóie nie pojeóiemy, jak tylko do granicy Polski powieóiał stanowczoojciec. A wy nas nie zaczepiajcie, bo bęóie bieda. Bęóie, ale wam krzyknął żołnierz i sięgnął do karabina.Nie zdołał go jednak uchwycić. Gabro błyskawicznym ruchem dopadł go z tyłui wydarł broń.W tej samej chwili ojciec, Wincenty, Olek i Nik rozbrajali pozostałychtowarzyszy, trzymając ich pod lufami rewolwerów.Wszystko to stało się błyskawicznie, cicho i sprawnie! Nie padł ani jeden strzał.%7łołnierze nawet nie próbowali się bronić, sterroryzowani tą niespoóiewaną ilościągroznych, śmiercionośnych narzęói.Po prostu ogłupieli.Wszystkiego się spoóiewali, tylko nie zbrojnego oporu, tylko nieprotestu w tym kraju, góie wszystko gięło się pod ich właóą, drżało przed ich słowemi pięścią.Stali teraz, rozbrojeni zupełnie, otoczeni lufami nabitych, wycelowanych rewolwerów. Kłaść się twarzą do ziemi rozkazał ojciec.Zawahali się. Natychmiast, bostrzelamy przynaglił.Położyli się.Wówczas skrępowano im ręce i nogi, usta zatkano szmatami, sieóącychprzywiązano do drzew. A teraz na wozy i co tchu rozkazał ojciec.Pęóono, ile mocy w biednych, wyczerpanych koniach. Tylki dwadżeszcza wiorsty do granicy, tylki dwadżeszcza zachęcająco przynaglałAron i wraz z resztą mężczyzn coraz to zeskakiwał z wozu, i biegł za nim, by koniom ulżyćciężaru.Byle pręóej, byle pręóej. Papo, a temu żołnierzowi co nas ostrzegł, tośmy nawet nie poóiękowali po-wieóiał Tom, gdy ujechano już kawał drogi i minęło pierwsze wrażenie. Gdybyśmy poóiękowali, to za kilka goóin, gdy znajdą ich inni i oswoboóą,rozstrzelaliby go towarzysze bez litości.�v a a (ros.) ojciec.�w e e a a (z ros.) policja polityczna w Związku Raóieckim.�x i i (ros.) czy.Pożegnanie domu 60 Po co ich wielmożny pan nie pozab3oł aj waj, po co? zajęczał nagle Aron,dzwigając się z lepkiego błota.Pan Charlęski popatrzał na niego i uśmiechnął się z politowaniem.*Zwitało.Wznosił się blady i zimny, czysty świt marcowy.Silny przymrozek trzymał ziemię, żeskrzypiała twardo pod kołami wozów.Pola, ogromne i faliste, pola ziemi czarnej i bujnych ozimin, szarobrunatnych ugorów słały się jak okiem sięgnąć.A nad nimi niebo czyste, blade i nieruchome [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy