Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od tamtej pory Andersnigdy mu już niczego nie proponował.Mężczyzna ubrany był w niebieskie robocze spodnie i koszulę w kratę jakwiększość stałych mieszkańców wyspy.Na nogach miał drewniaki, zmierzał doprzystani stanowczym krokiem.Wręcz maszerował.To było chyba odpowiednie określenie.Widać było, żenie będzie tolerował żadnego sprzeciwu.Jeśli ktoś stanie mu na drodze, zigno-ruje go, albo przejdzie po nim, na pewno jednak mu nie ustąpi.Na pewno nie,pomyślał Anders, pamiętając, jaki był zły, kiedy Anders wszedł mu w drogę.Mężczyzna zbliżył się do przystani i nagle skręcił w prawo, w stronę okalają-cych brzeg ostrych krzaków rokitnika.Anders przyglądał mu się tak zafascyno-wany, że zapomniał o lodach, które rozpuściły się i teraz ściekały po palcach.243Mężczyzna zniknął za krzakami, a Anders zaczął zlizywać roztopioną słodkąmasę z palców.Nagle znów zobaczył mężczyznę, który zdążył już zejść na brzeg iteraz wchodził do wody.Nie zdjął nawet drewniaków.Anders poczuł się nieswojo.Mężczyzna poślizgnął się na mokrych kamie-niach, upadł, natychmiast jednak się podniósł i ruszył dalej.Anders rozejrzał siędokoła, szukając kogoś dorosłego, kto mógłby wytłumaczyć mu, co się dzieje,albo chociaż spojrzeniem dać do zrozumienia, że wszystko jest w porządku.Ale nikogo dorosłego nie było w pobliżu.Zresztą w ogóle nikogo.Był tylkoAnders i ten mężczyzna, który teraz stał po pas w wodzie, ale szedł dalej, wstronę G�vasten, jakby prowadziła tam jakaś sekretna droga, którą można byłoprzemierzyć jedynie przy odpowiednim nastawieniu.Woda zaczęła sięgać mężczyznie do piersi i wtedy zaczął płynąć.Anderswstał, nadal nie bardzo wiedząc, co robić.Polizał lody, odgryzł kawałek.Głowamężczyzny powoli oddalała się od przystani.Anders odnosił wrażenie, że męż-czyzna był raczej kiepskim pływakiem; widział, jak macha rękami i dziwnie sięrusza.Może dlatego, że ma na sobie ubranie.Lody się skończyły, a mężczyzna nadal nie wykazywał chęci powrotu.Anderswrzucił patyczek do kosza i wszedł do sklepiku.Było pózne południe, więc w sklepie nie było ludzi.Z tyłu, za chłodnią wypa-trzył Ovego, właściciela, który ustawiał na półce kartony z mlekiem.- Interes się kręci? - spytał Ove, nie podnosząc wzroku.- Jakoś się kręci - odpowiedział Anders.- Też nie narzekam.Sporo dzisiaj ludzi.- Tak - przytaknął Anders niepewnie.Nigdy wcześniej nie rozmawiali ze sobą w ten sposób.Ove, ze swoim wiel-kim brzuchem i gigantycznymi krzaczastymi brwiami, był dość przerażającąpostacią.Anders potarł rękę.- Tam ktoś pływa - powiedział.- Jasne.Gorąco dzisiaj.Ove postawił ostatni karton mleka na półce i wyprostował plecy.- Tak, ale on wszedł do wody w ubraniu i.- przerwał, nie bardzo wiedząc,jak opisać wrażenie, które odniósł, widząc zmierzającego w stronę brzegu męż-czyznę.- Jakoś dziwnie się zachowywał - powiedział w końcu.- Dziwnie?- No tak, nie rozebrał się.Po prostu wszedł do wody i.W ogóle tak jakośdziwnie szedł.- A teraz gdzie jest?- W wodzie, pływa.244Ove zamknął chłodnię z mlekiem i wytarł ręce w fartuch.- Chodz, pójdziemy sprawdzić - powiedział.Wyszli ze sklepu.Anders szedł kilka kroków za kupcem.Od razu się zorien-tował, że stało się to, czego najbardziej się obawiał: mężczyzny nie było widać.- Gdzie on jest? - spytał Ove.Anders poczuł, że się rumieni.- Przed chwilą tu był.Kupiec spojrzał na niego podejrzliwie, jakby próbując znalezć jakieś rozsąd-ne wytłumaczenie dziwnego zachowania chłopca.Najwyrazniej jednak nic nieprzychodziło mu do głowy.Ruszył więc raznym krokiem w kierunku przystani,a Anders za nim.Z przystani też nie było nikogo widać.Ove pokręcił głową.- No cóż, tutaj też chyba nikogo nie ma.Anders powiódł wzrokiem po morzu, ale zobaczył tylko parę kaczek pływają-cych jakieś dziesięć metrów od brzegu.Tylko że to nie były kaczki.To byłydrewniaki.Pokazał je Ovemu.A potem zaczął się cyrk.Ove wszczął alarm.Ludzie wypłynęli łódkami na zatokę, wezwano ratowni-ków z N�ten.Anders został poproszony o opisanie mężczyzny, który wszedł dowody, i w końcu uznano, że musiał to być Torgny Ek, syn Kristoffera i Astrid,który mieszkał kilka domów za sklepem.Paru ciekawskich letników z Kattudden i kilku turystów ze schroniska też za-interesowało się zamieszaniem w porcie.Wkrótce wszyscy już wiedzieli, czegoświadkiem stał się ten biedny mały chłopiec, czyli Anders.Zastanawiano się, jakmożna mu pomóc.Kupując od niego śledzie, oczywiście.Prawdę mówiąc, Anders nie czuł się ani szczególnie poruszony wydarze-niem, ani też szczególnie smutny z tego powodu.Rozumiał jednak, że powinienzachować poważną minę.Ledwie nadążał podawać śledzie, a pieniądze samewpływały mu do kieszeni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy