[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wbiegł do domu i wspiął się po schodach.Przekręcił kopniakiem trupa Selima na plecy iwyszarpnął pęk kluczy z kieszeni jego spodni.Dopiero kiedy siedząc za kierownicą samochodu pokonał już spory odcinek trasy dosiedziby konsulatu amerykańskiego, zdał sobie sprawę z trudności, jakie wciąż się przed nimpiętrzą.Nie posiadał żadnych dowodów tożsamości, co wieczność temu wypomniał półżartemDunkelsowi.Odebrano mu wszystko - portfel, karty kredytowe, legitymację służbybezpieczeństwa, pieniądze.Miał tylko to, co na sobie: parę bufiastych pantalonów i porwaną,brudną jak święta ziemia, popaćkaną krwią dżellabę.Co gorsza, musi teraz przekonać sceptycznego konsula, że w rzeczywistości to on jesttym człowiekiem, którego konsul na własne oczy widział wsiadającego do osobistego samolotuprezydenta Stanów Zjednoczonych nie dalej, jak trzy godziny temu.ROZDZIAA
ÓSMYGdy Jagger wróciÅ‚ do kabiny wypoczynkowej, gra w trójkÄ™ w dobieranego wciąż jeszczetrwaÅ‚a.- Jak leci, Bert? - zapytaÅ‚ Cooligana, pochylajÄ…c siÄ™ nad stolikiem.Nie czekajÄ…c naodpowiedz
, wyciągnął z kieszeni chusteczkę i musnął się nią po twarzy.- Od kiedy wyszedłeś, świetnie.Twoja nieobecność przyniosła mi szczęście - odparłCooligan.- Taak? - zdziwił się Jagger.- Prawdę mówisz? No to zobaczymy, co to ci przyniesie.- Ztymi słowami przycisnął płócienną chusteczkę do swego nosa i ust, a potem popsikał wszystkichtrzech mężczyzn gazem w aerozolu.Jedna po drugiej karty wyleciały z ich niewładnych rąk, agłowy opadły na zielone sukno.Chybotliwy stoliczek omal się nie przewrócił, ale Jaggerpochwycił go w porę, przytrzymał i ustawił prosto.Nie mógł dopuścić, by zbyt wiele hałasuprzedostało się w jakimkolwiek kierunku.Następnie odebrał Cooliganowi pistolet.- Słodkich snów - mruknął pod nosem.Teraz pokład nawigacyjny.Kowalski mówił właśnie do dowódcy:- Mam na ekranie od cholery jakiejś zupy przed nami.Może skontaktować się zNeapolem?Fairman odwrócił się, żeby spojrzeć w radar, i chrząknął niezobowiązująco.Po chwilipolecił jednak Latimerowi nawiązać łączność z naziemną stacją kontroli lotów.- Kontrola w Neapolu, Air Force One do kontroli lotów w Neapolu - zaintonował pilot.Zgłosił się Neapol; nadal ten sam formalny, roboci głos.- Neapol, dostajemy z przodu corazsilniejsze echo radiolokacyjne - ciągnął Latimer.- Prosimy o zmianę trasy na Genewę.Neapol rozważył prośbę i przekazał drogą radiową:- Roger, Air Force One.Zmiana kierunku na dwa-siedem-sześć.Zrozumiałeś?Neapol otrzymał potwierdzenie i Latimer odmeldował się.Bartolomeo Volpe upchnął notatniki akademickie do sfatygowanej aktówki i wyszedłwcześniej z sali wykładowej Wydziału Socjologii na uniwersytecie w Bolonii, zwolniony z zajęćprzez swego adiunkta, który, podobnie jak Bartolomeo, pełnił funkcję kadrowego dowódcyCzerwonych Brygad.Mniej więcej w tym samym czasie Christina Patakeminos odchyliła się naoparcie krzesła na sali wykładowej Wydziału Socjologii uniwersytetu w Atenach, przymknęłaoczy i czekała niecierpliwie na południową przerwę.Bartolomeo wsiadł do samolotu lecącego na południe i przybył do Neapolu dokładnie oczasie zaplanowanym w instrukcjach przekazanych mu przez lokalną komórkę partiikomunistycznej.Stanął w kolejce do autobusu, który miał go wywiez
ć z miasta, zerknął nazegarek i uśmiechnął się na myśl, że ciemnooka Christina robi teraz mniej więcej to samo naPlacu Egipskim w Atenach.Ani chłopiec, ani dziewczyna - którzy zostali kochankami na zlocie młodzieży w Sofiiprzed zaledwie sześcioma tygodniami - nie mieli pojęcia, od kogo pochodzą rozkazy wydanekomunistom z Aten i Bolonii.Ta niewiedza wcale im nie przeszkadzała; podkładali bomby gdziei kiedy kazano im je podłożyć; zabijali tych, których kazano im zabić.Stanowili podziwu godneprodukty międzynarodowego terroryzmu.Tym razem nie będzie zabijania, pomyślał z żalem bolończyk, wysiadając z autobusu wwyznaczonym miejscu, na biegnącej brzegiem morza szosie.Ale komórka twierdziła, że toważne zadanie: uderzenie w same korzenie kapitalizmu.Kable elektryczne zasilające energią radarową stację kontrolną Neapolu okrążały wydmy,biegnąc ciemnym jarem z dala od głównej drogi.Trasa przewodów zasilających stację kontrolnąAten przebiegająca nie opodal wzgórz opadających od równiny Maratonu ku Morzu Egejskiemubyła również strategicznie zamaskowana.Bartolomeo sprawdził ponownie czas i robiąc niemalzeza, zaczął śledzić wskazówkę sekundnika odbywającą ostatnie okrążenie w drodze ku minuciezero.Podważył wieczko skrzynki połączeniowej i zamocował do jej metalowej ścianki małymechanizm zegarowy.Potem ściągnął izolację z dwóch żył przewodu i owinął ich końce wokółpary zacisków detonatora czasowego.Wskazówki zegara nastawione były na trzydzieści pięćminut.W miejscu odległym o kilkaset mil Christina Patakeminos przeprowadzała te same, co dojoty, rutynowe czynności, uśmiechając się do siebie na myśl, że na południe od Neapolupowtarza jej ruchy Bartolomeo.Nacisnęli wyzwalacze zegarów z zaledwie półsekundowąróżnicą w czasie.Bartolomeo przykręcił z powrotem wieczko skrzynki połączeniowej, zlazł ze słupa ioddalił się w noc, pogwizdując arię z  Luisy Miller Verdiego.Christina, nucąc pod nosemchwytliwy kawałek Theodorakisa, złapała okazję z powrotem do Aten.Jagger, zmierzający na pokład nawigacyjny Air Force One, nie ukrywał zaskoczenia gdyspotkał na swej drodze Sabrinę Carver.- Jakieś kłopoty, lotniku? - zapytał.Sabrina potrząsała głową, a grzywa ciemnych włosów uniosła się z ramion, by zarazopaść na nie z powrotem.- Staram się być dyplomatyczna - odparła. Feisal - wiesz, ten arabski chłopiec - chciałzobaczyć kabinę pilotów.Pułkownik Fairman powiedział, że nie ma nic przeciwko temu [ Pobierz całość w formacie PDF ]