Sington Philip Złoto Zoi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.SRKarl był w środku kampanii wyborczej.Odpisał, że jest zbyt zajęty, żeby zawracać sobiegłowę podobnymi sprawami.%7łeby nie była głupia i skupiła się na tym, by wyrobić sobie na-zwisko.Romans z młodzieńcem z Ameryki Południowej nie trwał długo.W pazdzierniku Andriejgratulował Zoi, że jest znowu sama bez żadnego kochanka".Ale Zoia była już inną osobą.Jejżycie prywatne wkroczyło w etap nowej lekkomyślności.W kolejnych miesiącach pojawiałysię listy od nowego mężczyzny, które wskazywały, że łączy go z nią coś więcej niż flirt.Fil-mowiec Jack Orton pisał do niej o swojej miłości i zazdrości, kiedy wyobraża ją sobie z innymimężczyznami.Po raz pierwszy spotkali się w Sztokholmie w 1927 roku, kiedy on pracował ja-ko asystent reżysera Grzechu, adaptacji sztuki Strindberga.Był też portugalski szlachcic orazstudenci malarstwa.I mężczyzna, który wysyłał jej pocztówki z całej Europy, podpisując się Le Petit Marquis".Był również restaurator Kola.Dla każdego z nich Elliot stworzył osobny plik, gdzie umieszczał wszystkie dostępneszczegóły.Chciał wiedzieć, dlaczego akurat ci mężczyzni, co takiego w nich zobaczyła.Chciałzrozumieć, czego potrzebowała.Listów Koli było tylko kilka, dokładnie pięć.Ale płonęły o wiele większą namiętnościąniż wszystkie pozostałe.Pamiętasz te nieskończone minuty, kiedy pierwszy raz byliśmy ze sobą tak blisko? Nasamą myśl o nich tchu mi brak.To nadzwyczajne kochać kogoś tak mocno, aż boli.Pożerać sięnawzajem jak wygłodniali, i oddawać się sobie całkowicie, bezgranicznie.Całuję Cię, moja je-dyna, bez ustanku.Całuję każdy centymetr twojego ciała, każdą zmarszczkę na twojej twarzy.Obawiam się, że twoja czułość mnie zatruła, że się od niej kompletnie uzależniłem i nie będę wstanie bez niej żyć.Mam tylko nadzieję, że w Sztokholmie wezmę się znowu w garść i pogrążę wpracy.Ale moja nadzieja jest słaba, ponieważ wszystko, co działo się między nami, było takoszałamiające i tak wspaniałe.Wspaniałe, ale nietrwałe.Latem 1930 Zoia zakochała się w rzezbiarzu, który miał żonę isyna.Pisała listy z hotelu w S�dert�lje, gdzie mieszkała sama, czekając, aż on do niej dołączy,listy pełne poczucia winy i pożądania.Każde kolejne zauroczenie było głębsze i bardziej desperackie niż poprzednie.Każde ko-lejne kończyło się jeszcze większym bólem i nienawiścią do samej siebie.SRWiosną 1931 roku spotykała się ze studentem sztuk pięknych Alainem.Był od niej sie-dem lat młodszy, pochodził z Afryki Północnej.Okazało się, że to dla niego pojechała do Tu-nezji.Tak przynajmniej powtarzała mu w listach, w których wyrażała żal, że ją zaniedbuje.Alain miał klasyczną urodę, był ciemny, przystojny i bardzo męski.Pragnął korzystać zżycia artystycznej bohemy, posmakować jego sekretów i przyjemności.Do Zoi przyciągnął gojej sukces, jakim były wystawy w Paryżu i Sztokholmie, ale jego listy mówiły o bezcelowości ibraku satysfakcji.Wspólny przyjaciel o imieniu Louis pisał do Zoi, że Alain nigdy jej nie ko-chał, bo nie był do tego zdolny.Zoia napisała do Alaina więcej listów niż do pozostałych kochanków.I przechowywałakopie wszystkich wysłanych do niego listów.Jego odpowiedzi były krótkie i nieliczne, pocho-dziły głównie sprzed jej wizyty.A ona rzuciła się w ten romans, wymuszała go, cały czas wie-dząc, że jest skazany na niepowodzenie.Tyle przeciwko mnie, a ja nadal tu jestem i kocham Cię.To równocześnie cudowne iprzeklęte.Nawet Bóg jest przeciwko mnie.Wczoraj wybrałam się do kościoła kawał drogi iokazało się, że był zamknięty, choć powiedziano mi co innego.Kiedy dzisiaj znów tam poszłam iudało mi się dostać do środka, panowała tam kompletna cisza, jakby Bóg nie chciał do mnieprzemówić, ofiarować mi choćby słowa otuchy.Po wyjściu z kościoła widziałam tylko pary, pa-ry młodych ludzi, spacerujących ramię przy ramieniu i trzymających się za ręce, zadowolonychi pełnych spokoju.A ja nie mogłam znieść ich spojrzeń, ponieważ wiedziałam, że w moichoczach zobaczą tylko smutek i strach.I co bym im powiedziała, gdyby mnie pozdrowili, kiedyjedyne słowa, jakie przeszłyby mi przez usta, jedyne słowa, jakie słyszę w swojej głowie, to sło-wa miłości.Obejmij mnie, przytul, zakończ moje cierpienie, porozmawiaj ze mną tak, jak tylko ty po-trafisz.Mów mi czułe słowa, słowa, których mogę się trzymać choć przez chwilę, słowa, któremogę wspominać, gdy mnie opuścisz, słowa, które pozostaną ze mną i dodadzą mi odwagi ispokoju.We wtorkowe popołudnie Elliot siedział w pracowni na górze, czytał listy Zoi do Alaina.Niektóre zostały napisane w hotelu Zephyr w La Marsa, małym nadmorskim miasteczku napółnoc od Tunisu.Pewnego dnia napisała do niego trzy razy.W tej samej stercie znajdowałosię kilka ciekawych rzeczy, zwłaszcza telegramy ze szwedzkiego konsulatu w Tunisie do KarlaKilboma.Wydawało się, że dotarły do nich wieści o jego żonie, które wzbudziły ich zaniepoko-jenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy