[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ale jesteśmy.- Zgadza się.- Zsunął żakiet z ramion Eve i zaczął całować jej szyję.- Zgadza się.Udowodnijmy to.- Z
ciągnął jej żakiet do końca i rozdarł koszulę na ramieniu.- Chcę cię obejmować.Chcę, żebyś ty objęła mnie.Eve nie trzeba było tego dwa razy powtarzać.Zaczęła się szarpać z jego zniszczoną koszulą, aponieważ miała zajęte obie ręce, posłużyła się zębami.Ledwo przekroczyli próg pokoju, osunęli się na podłogę.Obejmując Roarke'a uwolniła go odreszty garderoby, a potem wygięła się w łuk, kiedy przycisnął usta do jej piersi.Pożądanie, głębokie i pierwotne, paliło jej ciało.Z jej ust wyrwało się jego imię.Zawsze jewymawiała w takich chwilach.Była nienasycona.Chciała więcej dawać i więcej dostać.Wpiła siępalcami w jego napięte mięśnie, wilgotną skórę.Jego zapachowi towarzyszyła woń dymu i śmierci,co wywołało w niej nową falę miłości i pożądania.Wciąż nie miał jej dość.Wydawało się, że nigdy nie będzie miał jej dość ani nie będzie chciałmieć jej dość.Wszystkie żądze, namiętności i apetyty, jakie znał, blakły w porównaniu zpragnieniem, jakie budziła w nim ona i to wszystko, czym była.Jej siła fizyczna i ta jej niezwykłaprawość wprawiały go w zachwyt.Stanowiły dla niego wyzwanie.Największą rozkoszą w jego życiu było czuć, jak ta silna kobieta drży w jego ramionach, jaksię przed nim otwiera, jak się z nim łączy w jedność.Jej oddechy stały się płytkie, urywane.Roarke usłyszał, jak wstrzymała je na chwilę, a potem zjej ust wydobyło się zduszone westchnienie, gdy doprowadził ją do orgazmu.Krew szybko mukrążyła w żyłach, kiedy znów przywarł ustami do jej ust i wniknął w nią ponownie.Przepełniały ich podniecenie i namiętność.Odgłosy ciał, uderzających o siebie, skóry,ocierającej się o skórę, mieszały się ze szmerem nierównych oddechów.Usłyszała, jak coś wyszeptał - język jego młodości, którym tak rzadko się posługiwał, brzmiałegzotycznie w połączeniu z jej imieniem.Doznawała coraz większej rozkoszy, która doprowadzałajej krew do wrzenia, kiedy czuła, jak rytmicznie, gwałtownie się w niej poruszał.Powstrzymywała się resztką sił.Potem zobaczyła, jak utkwił w niej spojrzenie płonących,niebieskich oczu.Zalała ją fala miłości.- Dotrzyjmy tam razem - powiedział z silnym irlandzkim akcentem.- Dotrzyjmy tam razem.Powstrzymywała się, patrząc, jak jego cudowne oczy zachodzą mgłą.Powstrzymywała się,czując go w sobie.A potem puściła cugle i razem z nim poszybowała na sam szczyt.*Eve odkryła, że seks z odpowiednią osobą ma niesłychanie dobroczynny wpływ na ciało, duszęi umysł.Prawie wcale nie protestowała, że musi się wystroić na spotkanie z Belle Skinner napodwieczorku dla pań.Kiedy Roarke wybrał dla niej suknię, która niezbyt odpowiadaławyobrażeniom Eve O tym, jak powinna się ubierać policjantka, powstrzymała się od komentarzy ijedynie wsunęła broń pod długi żakiet z lejącej się tkaniny.- Zamierzasz nią obezwładniać kobiety, jedząc kanapki z rzeżuchą i kruche ciasteczka? - spytałją.- Nigdy nic nie wiadomo.- Wzruszyła ramionami, gdy spojrzała na złote kolczyki, które jejpodał, ale i je założyła.- Przez ten czas, gdy będę popijała herbatę z Belle Skinner i próbowała jązastraszyć, ty możesz za mnie popracować.Pokop trochę, sprawdz
, czy Hayesa coś wiąże zpolicjantami, którzy zginęli podczas sfuszerowanej akcji kierowanej przez Skinnera.Mam wrażenie,że ich stosunki są bardziej zażyłe od tych, jakie zwykle łączą pracodawcę z podwładnym.- Dobrze.Buty.Utkwiła wzrok w cieniutkich szpilkach.- Tak to nazywasz? Powiedz mi, dlaczego mężczyz
ni nie muszą paradować w takichśmiertelnych pułapkach?- Codziennie zadaję sobie to pytanie.- Przyjrzał się jej uważnie, kiedy je włożyła.- Moja paniporucznik, wygląda pani oszałamiająco.- Czuję się jak idiotka.Jak mam kogokolwiek zastraszyć w takim stroju?- Jestem pewien, że ci się to uda.- Podwieczorek dla pań - gderała, wychodząc.- Nie rozumiem, dlaczego Angelo nie mogłaściągnąć tej kobiety do siebie, żeby się z nią rozmówić.- Nie zapomnij o gumowym wężu i miniogłuszaczu.Rzuciła mu spojrzenie pełne wyższości,wsiadając do windy.- Pocałuj mnie.- Już to zrobiłem.Podwieczorek już trwał, kiedy pojawiła się Eve.Kobiety w zwiewnychsukienkach, niektóre nawet w kapeluszach, przesuwały się po sali, przysiadały w altankachporośniętych różowymi różami albo wychodziły na taras, gdzie harfistka trącała struny i śpiewaładrżącym głosem, który z miejsca zaczął działać Eve na nerwy.Na półmiskach z przezroczystego szkła piętrzyły się mikroskopijne tartinki i ciasteczka pokryteróżowym lukrem.W srebrnych, błyszczących dzbankach stała herbata, której zapach zbyt przypominałEve woń róż.W takich chwilach zastanawiała się, dlaczego kobiety nie odczuwają zażenowania, że sąkobietami.Najpierw wypatrzyła Peabody i była bardziej niż trochę zaskoczona, widząc swoją niezawodnąpartnerkę wystrojoną w kwiecistą, szeroką sukienkę i w słomkowym kapeluszu o szerokim rondzie,ozdobionym długimi wstążkami.- Jezu, Peabody, wyglądasz jak.jak to się nazywa.pasterka albo ktoś w tym rodzaju.- Dziękuję, Dallas.Z
wietne buty.- Zamknij się [ Pobierz całość w formacie PDF ]