[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Drugą połowę tych darów zabrała córka nomarchy, piękna Abeb, jako dama dwo-ru księcia.Nadto kazała sobie wypłacić z kasy Ramzesa pięć talentów na stroje, koniei niewolnice.Wieczorem książę ziewając rzekł do Tutmozisa: Jego świątobliwość, ojciec mój, powieó
iał mi wielką naukę, że  kobiety dużokosztują! Gorzej, gdy ich nie ma  odparł elegant. Ale ja mam ich cztery i nawet dobrze nie wiem, jakim sposobem.Mógłbym zedwie odstąpić wam. Czy i Sarę? Tej nie, szczególniej jeżeli bęó
ie miała syna. Jeżeli wasza dostojność przeznaczysz tym synogarlicom ładny posag, znajdą się dlanich mężowie.Książę znowu ziewnął. Nie lubię słuchać o posagach  rzekł. Aaa!& jakie to szczęście, że już wyrwęsię od was i osiądę mięó
y kapłanami& Naprawdę, uczynisz tak?& Muszę.Nareszcie może dowiem się od nich, dlaczego faraoni biednieją& Aaa!&no  i odpocznę.Tego samego dnia, w Memfisie, Fenicjanin Dagon, dostojny bankier następcy tronu,leżał na kanapie pod werendą swego pałacu.Otaczały go wonne krzaki iglaste, hodowanew wazonach.Dwaj czarni niewolnicy chłoó
ili bogacza wachlarzami, a on, bawiąc sięmłodą małpką, słuchał rachunków, które czytał mu jego pisarz.W tej chwili niewolnik, uzbrojony w miecz, hełm, włócznię i tarczę (bankier lubiłwojskowe ubiory), zameldował dostojnego Rabsuna, który był kupcem fenickim osiadłymw Memfis.Gość wszedł, nisko kłaniając się, i w ten sposób opuścił powieki, że dostojny Da-gon rozkazał pisarzowi i niewolnikom, ażeby wynieśli się spod werendy.Następnie, jakoczłowiek przezorny, obejrzał wszystkie kąty i rzekł do gościa: Możemy gadać.Rabsun zaczął bez wstępu: Czy dostojność wasza wie, że przyjechał z Tyru książę Hiram?&Dagon podskoczył na kanapie. Niech na niego i jego księstwo trąd padnie!&  wrzasnął. On mi właśnie wspomniał  ciągnął spokojnie gość  że mięó
y wami jestnieporozumienie& Co to jest nieporozumienie?&  krzyczał Dagon. Ten rozbójnik okradł mnie,zniszczył, zrujnował& Kiedy ja posłałem moje statki, za innymi tyryjskimi, na zachód posrebro, sternicy łotra Hirama rzucali na nie ogień, chcieli je zepchnąć na mieliznę& No,i moje okręty wróciły z niczym, opalone i potrzaskane& %7łeby jego spalił ogień niebieski!& zakończył rozwścieczony bankier.Faraon 107 A jeżeli Hiram ma dla waszej dostojności dobry interes?  spytał gość flegma-tycznie.Burza szalejąca w piersiach Dagona od razu ucichła. Jaki on może mieć dla mnie interes?  rzekł zupełnie spokojnym głosem. On to sam powie waszej dostojności, ale przecież pierwej musi zobaczyć się z wami. No, to niech on tu przyjó
ie. On myśli, że wasza dostojność powinna przyjść do niego.Przecie on jest członkiemnajwyższej rady w Tyrze. %7łeby on tak zdechł, jak ja do niego pójdę!&  krzyknął znowu rozgniewanybankier.Gość przysunął krzesło do kanapy i poklepał bogacza w udo. Dagonie  rzekł  miej ty rozum. Dlaczego ja nie mam rozumu i dlaczego ty, Rabsun, nie mówisz do mnie dostojność?& Dagon, nie bądz
ty głupi!&  reflektował gość. Jeżeli ty nie pójó
iesz do niegoani on ido ciebie, to jakże wy zrobicie interes? Ty jesteś głupi, Rabsun!  znowu wybuchnął bankier. Bo gdybym ja poszedłdo Hirama, to, niech mi ręka uschnie, że straciłbym na tej grzeczności połowę zarobku.Gość pomyślał i odparł: Teraz rzekłeś mądre słowo.Więc ja tobie coś powiem.Przyjdz
do mnie i Hiramprzyjó
ie do mnie, i wy obaj u mnie obgadacie ten interes.Dagon przechylił głowę i przymrużywszy oko filuternie zapytał: Ej, Rabsun!& Powieó
od razu: ile on tobie dał? Za co?& Za to, że ja przyjdę do ciebie i z tym parchem będę robił interes?& To jest interes dla całej Fenicji, więc ja na nim zarobku nie potrzebuję  odparłoburzony Rabsun. %7łeby się tobie tak dłużnicy wypłacali, jak to prawda! %7łeby mi się nie wypłacili, jeżeli ja co na tym zarobię! Niech tylko Fenicja niestraci!  zakrzyczał z gniewem Rabsun.Pożegnali się.Nad wieczorem dostojny Dagon wsiadł w lektykę niesioną przez sześciu niewolni-ków.Poprzeó
ali go dwaj lauÊîowie¹w x z k3
ami i dwaj z pochodniami; zaś za lektyką szłoczterech służących uzbrojonych od stóp do głów.Nie dla bezpieczeństwa, lecz że Dagonod pewnego czasu lubił otaczać się zbrojnymi jak rycerz.Wysiadł z lektyki z wielką powagą i podtrzymywany przez dwu luó
i (trzeci niósł nadnim parasol) wszedł do domu Rabsuna. Gó
ież jest ten& Hiram?  zapytał dumnie gospodarza. Nie ma go. Jak to?& więc ja będę czekał na niego? Nie ma go w tym pokoju, ale jest w trzecim, u mojej żony  odparł gospodarz. On teraz składa wizytę mojej żonie. Ja tam nie pójdę!&  rzekł bankier, siadając na kanapie. Pójó
iesz do drugiego pokoju, a on w tej samej chwili także tam wejó
ie.Po krótkim oporze Dagon ustąpił, a w chwilę póz
niej, na znak gospodarza domu,wszedł do drugiej komnaty.Jednocześnie z dalszych pokojów wysunął się niewysokiczłowiek z siwą brodą, ubrany w złocistą togę i złotą obręcz na głowie. Oto jest  rzekł gospodarz stojąc na środku  oto jest jego miłość książę Hiram,członek najwyższej rady tyryjskiej& Oto jest dostojny Dagon, bankier księcia następcytronu i namiestnika w Dolnym Egipcie [ Pobierz całość w formacie PDF ]