Conrad, Jospeh Lord Jim

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyobrażał sobie doskonale, jak to wszystko sięstanie; drapiąc się po drabinie z lampą w ręku, przechodził myślą wszystkie najokropniejsze szczegóły.Zdaje mi się, że przeżywał to znów, opowiadając mi rzeczy, o których w sądzie musiał zamilczeć.# Widziałem tak jasno, jak pana teraz widzę, że nic nie mogę uczynić.To mroziło wszystkie moje251członki.Pomyślałem, że mogę równie dobrze stać tu, jak gdzie indziej i czekać.Obliczałem, że pozostałojuż niewiele sekund&# Nagle przestała buchać para.Sprawiany przez nią huk odciągał uwagę, ale ta cisza, która w tej chwili252nastała, była nieznośnie przygnębiająca.�%# Zdawało mi się, że uduszę się, zanim utonę rzekł.Cisza253 Twierdził, że nie myślał o własnym ocaleniu.Jedyną wyrazną myślą pojawiającą się i znikającą w jego�%# umyśle było: osiemset ludzi i siedem szalup; osiemset ludzi i siedem szalup.Zmierć,254 Ktoś głośno krzyczał w mojej głowie rzekł dziko osiemset ludzi, siedem szalup i czasu#255mało! Pomyśl o tym. Pochylił się ku mnie poprzez wąski stolik, a ja unikałem jego spojrzenia. Czypan myśli, że bałem się śmierci? spytał głosem cichym, dumnym.Uderzył pięścią w stół tak, żepodskoczyły filiżanki od kawy. Gotów jestem przysiąc, że nie nie& na Boga nie! Wyprostowałsię, ręce złożył na piersiach.# Przez okna dochodziły nas głosy ze środka sali, kilku mężczyzn w doskonałych humorach wyszło na256galerię.Dzielili się wesołymi wspomnieniami z czasów pobytu w Kairze.Blady, zaniepokojonymłodzieniec, słuchał uwag wypasionego obieżyświata o niewłaściwości skupywania na bazarach zbytdrogich rzeczy.Przeszli dalej, zajęli fotele; zapalone zapałki oświetliły na chwilę twarze bez cieniajakiegokolwiek wyrazu i wykrochmalone przody koszul; szmer tych zmieszanych, ożywionych rozmówwydawał mi się niedorzeczny i oddalony.# Niektórzy z załogi spali przy samym otworze i mogłem dosięgnąć ich ręką zaczął Jim znowu.257 Trzeba wam wiedzieć, że na tym parowcu wszyscy pracujący spali w nocy, a do straży nocnej byli#258przeznaczeni inni.Miał wielką ochotę chwycić najbliżej leżącego za ramię, ale nie zrobił tego.Cośpowstrzymało jego rękę.Nie bał się o nie! Ale ot po prostu nie mógł.Nie bał się też może samejśmierci, ale powiem wam coś, on bał się okoliczności, jakie musiały jej towarzyszyć.Jego bujnaimaginacja odtworzyła całą okropność popłochu, bieganinę, wrzaski, przepełnione łodzie wszystkiestraszliwe wypadki nieuniknione podczas katastrofy na morzu.Może pogodził się z myślą o śmierci, aleprzypuszczam, że pragnął umrzeć bez tych okropności, spokojnie, w jakimś transie.Pewną gotowość dośmierci spotyka się nie tak rzadko, ale trudno natknąć się na ludzi, których duch opancerzony jestniezłomnymi postanowieniami, a oni gotowi są bez żadnej nadziei walczyć do ostatka.%7łądza spokojuwzrasta ze zmniejszającą się nadzieją, aż w końcu opanowuje nawet samą chęć życia.Kto z nas, tuzebranych, nie widział, a może i doświadczył podobnych uczuć, takiego nadzwyczajnego wyczerpaniawzruszeń, poczucia bezużyteczności wysiłków, tęsknoty za odpoczynkiem? Ci, co mają do czynienia zsiłami niepodlegającymi rozsądkowi znają to dobrze rozbitkowie czekający w łodziach na ratunek,podróżni zbłąkani na pustyni, ludzie walczący z potęgą natury lub bezrozumną brutalnością tłumu.Rozdział VIII# Jak długo stał niby słup przy otworze, oczekując, że lada chwila okręt pod nim zatonie, a jego chwyci259pęd wody i targać nim będzie jak drzazgą nie wiem.Niedługo, może dwie minuty.Ktoś w tłumie zaczął�%rozmawiać sennym głosem, usłyszał nawet czyjeś kroki, ale nie wiedział, skąd one dochodzą.Te słabeNiebezpieczodgłosy ginęły w strasznej ciszy poprzedzającej katastrofę, w męczącej ciszy przed wybuchem; �%wówczas przyszło mu na myśl, że może będzie mógł jeszcze poprzecinać liny utrzymujące łodzie tak, żeWodagdy parowiec zatonie, one zostaną na powierzchni morza.# Patna miała długi most, na którym znajdowały się wszystkie łodzie, cztery po jednej, trzy po drugiej260stronie.Upewniał mnie z widocznym niepokojem, tak pragnął, bym uwierzył, że chodziło mu o to, byłodzie były gotowe do użytku.Znał swe obowiązki.Zmiało twierdzę, że był odpowiednią osobą nastanowisko pomocnika kapitana.# Ja zawsze wierzyłem, że jestem przygotowany na rzeczy najgorsze mówił, patrząc niespokojnie w261moją twarz.Kiwnąłem głową, przyznając słuszność zasadzie, ale unikałem wzroku tego mijającego się zeswą zasadą człowieka.# Zaczął biec.Musiał przeskakiwać przez nogi leżących, unikać potknięcia się o ich głowy.Nagle ktoś262złapał go za połę surduta i jakiś głos przemówił rozpaczliwym tonem.Zwiatło trzymanej przez niegolampy padło na ciemną twarz, której oczy prosiły równie błagalnie jak głos.Nauczył się już na tyle obcejmowy, by zrozumieć słowo woda powtórzone kilkakrotnie z naleganiem, rozpaczliwą prośbą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy