Zachert Christel Spotkamy się kiedy w moim raju

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pani Martin była kiedyś ciężko chora i jestprzekonana, że ta woda ją wyleczyła.Ten prezent jest dla mnie ogromnieważny, ponieważ wiem, jakie znaczenie ma on dla pani Martin.Dwarazy dziennie robię tą wodą znak krzyża i jakoś pomaga to człowiekowiznowu się podnieść na duchu.To, co mnie czasem cieszy, to umiejętność radowania siędrobiazgami.Siedziałam dzisiaj dużo w łóżku i tak sobie marzyłam najawie.Myślę, że podobny stan odurzenia odczuwają ludzie zażywającynarkotyki.Muszę Ci także opowiedzieć, jakie wyniki przyniosły badania.Lekarze nie mogą się jeszcze oficjalnie wypowiedzieć, ale guz ponowniesię zmniejszył, bo przecież ostatnio urósł.Ponadto profesor Jagerpowiedział, że dąży do całkowitego wyleczenia mnie.Nigdy w to niewątpiłam ani nie myślałam, że mogłoby się to skończyć inaczej.Przynajmniej to idzie dobrze.Moja kochana Doris, życzę Ci dalszych udanych wakacji, ja spędzęprawdopodobnie cały miesiąc w domu.Pozdrów wszystkichTwoja BelliW sierpniu musiałaś się udać na siódmą terapię.Otrzymaliśmynajmniejszy i najciemniejszy pokój na całym oddziale i nie mogliśmywstawić drugiego łóżka.Ale przynajmniej był fotel.Gdy Ingę tousłyszała, znalazła w domu rozkładane łóżko, a kolega taty, Assi,przywiózł je nam wieczorem do Kolonii.Nie przeszkadzało nam to, żeco wieczór musiałam rozkładać łóżko, ale atmosfera była ciężka, zbytprzytłaczająca.Także ogólny nastrój był przygnębiający.Na oddział została przyjęta młoda Greczynka, może dwudziestoletnia,która już nie chodziła.Nie mieliśmy z nią więc żadnego kontaktu.Jedyna osoba, przez którą można się było porozumieć, to młoda greckastudentka, która mówiła po niemiecku i odwiedzała tę drugą chorącodziennie.Staraliśmy się ci o tym nie opowiadać.Ale nie dało się ukryćprzed tobą, że jej stan się pogarszał.Przywieziono na oddział aparat dopodawania tlenu, a także jakąś ruchomą skrzynkę, której funkcji jeszczenie znaliśmy.Dwie noce pózniej słychać było głośne zawodzenie i płaczgreckiej studentki.Dziewczyna z dala od ojczyzny i rodziców zostałauwolniona od cierpień.Następne dni na oddziale były bardzo przygnębiające.Drzwi pokojuzmarłej zostały od zewnątrz szczelnie oklejone.Wszyscy wiedzieli, żesala jest dezynfekowana.Twoje myśli były zaprzątnięte posępnymipytaniami.Chciałaś wiedzieć, czy zwłoki są jeszcze raz myte.? I przezkogo.? Kiedy są składane do trumny.? Na oddziale czy w kostnicy.?Mimo że staraliśmy się ze wszystkich sił, jednak nie zdołaliśmyzapobiec ciężkiej depresji, w jaką popadłaś.Nie chciałaś już żyć.T�bi zadzwonił do nas i powiedzieliśmy mu, co się dzieje.Wieczorem przyjechał do Kolonii i natychmiast przejął inicjatywę.Wyrzucił nas po prostu, choć zrobił to uprzejmie.Poprosił, abyśmywyszli, bo musi z tobą porozmawiać.Nie wiedzieliśmy, o czymrozmawialiście, a gdy wezwał nas po upływie półtorej godziny, chciałaśbyć dalej poddawana terapii.Jakże byliśmy mu wdzięczni! Znówzaczęło się jakoś układać! Bóle ustępowały, terapia działała.Zresztązastosowano znów schemat HOK.Aby trochę odwrócić twoje myśli,wyprosiłam pozwolenie, byśmy mogły wieczorem pojechaćsamochodem do pobliskiego parku, żeby popatrzeć choć chwilę na cośinnego.Było lato, ale mimo to wzięłyśmy wełniany koc i poduszkę,mógł się przecież zerwać wiatr.Wcześniej zatrzymałyśmy się kołowłoskiej lodziarni i kupiłyśmy dwa lody, a potem pojechałyśmy jużprosto do parku.Uprawiałam jogging prawie każdego dnia, znałam więcnajpiękniejsze miejsca.Tuż nad jeziorem, niedaleko parkingu, byłaławka.Padały na nią promienie zachodzącego słońca.To była naszaławka.Obserwowałyśmy łabędzie i kaczki, od czasu do czasuprzebiegała koło nas wiewiórka, a my marzyłyśmy i czekałyśmy, ażzajdzie słońce.W drodze powrotnej jeszcze raz wstąpiłyśmy do Włochai kupiłyśmy lody dla wszystkich pacjentów, którym wolno było jeśćlody, i dla siostry dyżurującej w nocy.Często wystawiałyśmy też krzesłana korytarz; siadaliśmy razem i gawędziliśmy.Przynosiłyśmy nie tylkoodświeżające lody, ale przede wszystkim pocieszające serca.Czułaśinstynktowną potrzebę dzielenia się swoimi przemyśleniami z innymi.Czasami zadawałaś zagadki albo opowiadałaś jakąś dykteryjkę.Umiałaśtakże wygłaszać celne komentarze.Wszyscy jedliśmy lody i byliśmywdzięczni za ten niewymuszony, wesoły nastrój.Następnego dnia zdawało się, że znów popadasz w głębokieprzygnębienie.W tym dniu, nigdy tego nie zapomnę była pełnia lata,parno i gorąco udało mi się wyciągnąć ciebie z zupełnego dołkapsychicznego.Przekonałam cię, byśmy się wybrały na przechadzkę.Stopniowo zdobywałyśmy w kolońskim szpitalu pewne przywileje.Dostawałyśmy dwie godziny wychodnego.Gdy wychodziłyśmy,właściwie zupełnie nie miałaś na to ochoty.Prawie wszyscy pacjenci,którzy mogli chodzić, siedzieli w ten letni dzień na ławce, w cieniubudynku.Pojechałyśmy samochodem tylko trzy ulice dalej, było tamkilka miłych boutików.Weszłyśmy do jednego z nich.Sprzedawczynibyła uprzejma, sklep pusty.Zaczęłaś szperać i znalazłaś zachwycającąsukienkę, którą natychmiast przymierzyłaś.Sprzedawczyni chciała cipomóc.Odkryła przy tym zamocowane przewody cewnika, którewystawały z twojego obojczyka.Także bawełniana chusteczka zsunęłaci się z głowy.Sprzedawczyni była przerażona, ale ty opanowałaśsytuację: Niech się pani nie denerwuje, jestem tylko poddawanaterapii! Sprzedawczyni wzięła się w garść w sposób godny podziwu.Cieszyłaś się z sukienki i upierałaś się, bym i ja sobie coś kupiła.Cośtam kupiłam, choć dziś już nie pamiętam, co to było.Ale sprawiło ci toprzyjemność.Budził się w tobie duch życia. Mamo, jak myślisz, czyoni mnie w ogóle poznają, jak wrócę na oddział w nowej sukience?Przecież wszyscy siedzą jeszcze na ławce! Miałaś iskierki w oczach.Stare ubranie do torby, nowe na siebie, zawiązałyśmy szykowniechusteczkę, okulary słoneczne leżały w samochodzie, w torebce miałamszminkę.Wracałaś z radością! To wyzywające spojrzenie, ta dumaw sercu, że udało się jednak przezwyciężyć fatalny nastrój, ta radość naustach: Niewiele trzeba, by być wesołym, ten, kto wesoły, królem jest.Wszyscy, wszyscy cię oglądali i cieszyli się razem z tobą! Ta sukienkanasunęła tyle pięknych myśli.Przy jakiej okazji włożysz ją następnymrazem? Komu chciałabyś ją pokazać? Udawało ci się na całe godzinyzapomnieć o bólu, albo, jakby to powiedział Jan, odwiesić go do szafy.28.7.1982Moja kochana Doris!Od wczoraj terapia jest zakończona, a teraz właśnie zrobiono mitransfuzję, bo wyniki badania krwi są złe.W sumie jednak wiadomościsą niezwykle pomyślne:1.Wyniki wszystkich badań, jak już o tym wiesz, były dobre.2.Gdy tylko moja krew na to pozwoli, rozpocznie się nowa terapia,być może już w ten piętek.Jest przewidziana na dłuższy okres.To znaczy,że będę otrzymywała tylko jeden zastrzyk w tygodniu, domięśniowo.Całość może trwać ponad kwartał, jeśli będę to dobrze znosić.Mniejwięcej we wrześniu przejdę badanie kontrolne, po których zdecyduje się,co dalej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy