[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byłoto ciało demona, które on sam nosił przez krótki czas.Siedziało za stołem, bez głowy.Na jej miejscu znajdowała się korona płomieni o barwie awokado przechodzącej wbardzo bladą zieleń.Pol usłyszał krzyk Taisy.Zmieniający się wyraz twarzy Vonnie i Spiera świadczyło tym, \
e nawzajem obwiniali się o wywołanie demona.W tym momencie ze zło\
onych dłoni Ryle a Mersona wyskoczył strumień światła iuderzył w pierś Spiera.Henry potknął się w tył, robiąc gest, jakby chciał odpędzićświatło i rzucając szybkie spojrzenie na Ryle a.Pol uniósł dłoń i poruszył nią jak w czarodziejskim zabiegu, chocia\
moc zniknęła,a znamię smoka znieruchomiało.Spier zasłonił się, kiedy rozległ się dudniący głos: Klątwa Rondovalu spoczywa na tobie, Henry Spier!Demon o ognistej głowie ruszył do przodu, a pobladły Spier odwrócił się, chwyciłfigurkę i uniósł ją przed sobą. Słu\
yłem ci!  krzyknął. Teraz twoja kolej! Teraz albo nigdy!Z lustra Vonnie skoczył ku Spierowi błysk światła, a jednocześnie od strony stołudało się słyszeć cię\
kie szuranie.Z
wiatło z lustra nie dotarło do Spiera.Zostało zaabsorbowane w okolicy figurki, wodległości wyciągniętej ręki od Henry ego.Klejnoty figurki zalśniły nagle jak małe,kolorowe ognie.Ciemny kształt wyskoczył do przodu w kierunku Spiera, wyprzedzając demona.Był to cię\
ki, drewniany fotel zza stołu.Minął demona, minął tak\
e Spiera, zawróciłw powietrzu, opadł i wysunął się do przodu, uderzając Henry ego z tyłu, podkolanami.Czarodziej padł na fotel, wcią\
ściskając roz\
arzoną figurkę.Fotel przechylił się w tył i uniósł w górę w chwili, kiedy Demon Rondovaluskoczył ku niemu.Zakreślił szeroki łuk, a mściciel o płomienistej głowie pośpieszyłza nim.Mebel z siedzącym czarodziejem ruszył na ścianę, przechylił się i wystrzeliłprosto w okno.Belfanior odzyskał równowagę, odwrócił się i skoczył za fotelem z wyciągniętymiszponami.Chwycił skraj \
ółtego płaszcza Spiera, ciągnącego się za czarodziejem.Fotel zatrząsł się, a Henry wydał zduszony krzyk, łapiąc ręką za gardło.Materiałrozdarł się i płaszcz opadł na podłogę.Fotel ruszył dalej, nabierając prędkości, poczym wyleciał przez okno.Pol usłyszał zdumiony okrzyk, a tu\
po nim ryk smoka.W chwilę póz
niej rozległysię strzały.Usłyszał przekleństwo Mysiej Rękawicy.Podparł się sztywną ręką i zacząłsię kołysać.Na ramieniu poczuł uspokajającą dłoń Ryle a. Spokojnie&  mówił Merson. Został załatwiony.Jesteśmy bezpieczni.Pomógł Polowi wstać, po czym spojrzał na Taisę, Laricka i Vonnie.Stara kobieta siedziała na podłodze z lusterkiem przy boku.Na kolanach trzymałagłowę Ibala i mówiła coś miękko, prawie śpiewnie.Kiedy poczuła, \
e Ryle na niąpatrzy, zakryła twarz dłonią.Ryle szybko odwrócił wzrok.Larick poruszył się znowu.Ryle wstał powoli i rozwa\
nie; ruszył w stronę córki Polowi tylko raz udało się ujrzeć jego twarz. Przeklęty panie  powiedział Belfanior, padając mu do stóp.Odpowiedziałem na twoje wezwanie.Przepraszam, \
e ten człowiek umknął przedmoim gniewem. Co& Kim jesteś?  spytał Pol, cofając swą nagle rozgrzaną stopę. Proszęcię, wstań. Belfanior, Klątwa Rondovalu, twój sługa  powiedział demon o barwieawokado, podnosząc się do na pół wyprostowanej postawy. Naprawdę? Tak.Zawołałeś, a ja odpowiedziałem.Rozszarpałbym go na sztuki, gdyby nie tanieuczciwa sztuczka z fotelem. Mo\
e jeszcze kiedyś będziesz miał okazję  odparł Pol. Ale dzięki zausługi.Przyszły w porę i zostały świetnie wykonane.Belfanior wręczył mu \
ółty płaszcz. Twoje ubranie wymaga naprawy.Mo\
e szata czarodzieja& Dzięki.Pol wziął płaszcz w ręce.Lekki materiał sprawiał dziwne, lecz znajome wra\
enie.Wewnątrz, pod kołnierzem, naszyta była mała, biała metka.Podniósł ją i przyjrzał sięuwa\
niej.WYPRODUKOWANE NA ZAMÓWIENIE W HONGKONGU widniaÅ‚y sÅ‚owa naprostokÄ…tnym skrawku materiaÅ‚u.Prawie upuÅ›ciÅ‚ pÅ‚aszcz, zdjÄ™ty nagÅ‚ym chÅ‚odem. Czy mogÄ™ ci pomóc, przeklÄ™ty panie? Nie, poradzÄ™ sobie.ZarzuciÅ‚ pÅ‚aszcz i zapiÄ…Å‚ na szyi.Z trudem wyprostowaÅ‚ nogi i wstaÅ‚.Ból w lewymboku nasiliÅ‚ siÄ™ jeszcze.Tak\
e Larick usiłował się podnieść.Pol wyciągnął rękę.Larick patrzył na niego przez chwilę, póz
niej chwycił podaną sobie dłoń i podciągnąłsię szybko.Nie puścił jednak ręki tamtego, przez chwilę wpatrując się w znamięsmoka.Póz
niej spojrzał na włosy Pola. Nie wiedziałem  powiedział wreszcie. Ja sam dowiedziałem się dopiero na końcu  odparł Pol.Ujrzał przez ramię, \
e Mysia Rękawica siedzi na parapecie, przypatrując sięuwa\
nie czemuś na zewnątrz.W chwilę póz
niej złodziej krzyknął coś przez okno izeskoczył na podłogę. Księ\
ycowy Ptak nie mógł polecieć za fotelem  zawołał. Poruszał się zbytszybko.Pol skinął głową.Mysia Rękawica zbli\
ył się, a wraz z nim Ryle i Taisa.Larick zwrócił się z uśmiechem do dziewczyny.Ominęła go, objęła Pola ipocałowała. Dzięki ci  powiedziała wreszcie. Myślałam, \
e ten dzień nigdy nie nastąpi,kiedy mój błądzący duch ujrzał, jak cię tu przyprowadzono.W jakiś sposóbwiedziałam, \
e mnie uwolnisz.Patrząc obok niej, Pol ujrzał dziwny wyraz na twarzy Laricka.Szybko uwolnił się zobjęć Taisy, delikatnie odepchnął ją i skłonił się, pomimo bolącego boku. Jestem szczęśliwy, \
e mogłem się okazać pomocny  powiedział  ale trudnoto nazwać moim dziełem.To raczej kwestia okoliczności. Jesteś skromny.Pol odwrócił wzrok. Najlepiej będzie, jeśli natychmiast zajmiemy się Ibalem i Vonnie.Stary czarodziej znowu wyglądał młodo, ciągle jednak był nieprzytomny.PięknośćVonnie powróciła i w miarę jak Pol na nią patrzył, stawała się coraz czarowniejsza.Uśmiechnęła się do niego. Nic mu nie będzie  powiedziała. Chciałam tylko, \
eby pozostał uśpiony,a\
zadziała zaklęcie kosmetyczne.Odmłodzeniem mo\
emy się zająć póz
niej.Podniosła czarodziejskie lustro i przejrzała się, a uśmiech rozjaśnił jej twarz. Pró\
ność, wiem.Urocza rzecz. Przejdz
my mo\
e do weselszych komnat  powiedział Ryle podchodząc.Pol, mo\
e twój sługa wez
mie Ibala [ Pobierz całość w formacie PDF ]