[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zrodziła sie na przełomie lat 50 i 60.Wyodrębnił ją i nazwał Janusz sławiński.Twórczościa, w której kierunek ten uwidocznił się najwyrażniej była poezja Mirona Białoszewskiegoi Tymotyusza Karpowicza, a w źniejszym czasie twórczość poetów Nowej Fali- Stanisława barańczaka i Ryszarda Krynickiego.Według Sławińskiego poezja lingwistyczna wyrasta z przeświadczenia,że jezyk jest nie tylko narzędziem, którego poeta używa i przy pomocy którego opisuje jakąś inna rzeczywistość, lecz jest przede wszystkim sam rzeczywistością, porządkiem zewnętrznym, obiektywnym i obcym wobec podmiotu mówiącego.Jest również reprezentacją świata.Dlatego właśnie poezja lingwistyczna- język czyni bohaterem swojego wiersza, staje sie on światem przedstawionym utworów.Poezja ta wprowadza go w obręb wypowiedzi poetyckiej, aby go badać, rozpoznawac i diagnozować- a w ten sposób rozpoznawać i diagnozować świadomość jego czytelnika.Podstawowym chwytem artystycznym jest metafora językowa, którą najogólniej można zdefiniować jako poetycką interwencję w stałe struktury języka, a której znaczenie powstaje jako wynik przekształceń dokonanych w obrębie tych elementów.ośrodkiem metafory językowej jest słowo i związek frazeologiczny.W przypadku słowa interwencje poetyckie polegają na ujawnianiu jego wieloznaczności i budowaniu ,,nadwyżek znaczeniowych``poprzez konstrukcję gier słownych.W przypadku związku frazeologicznego, metafora jest konstruowana przez wymianę jego elementów, uzupełnieniu tego związku o elementy noweczy też wycofaniu jednego ze składników związku.poezja lingwistyczna (łac.linqua - język)jedna z tendencji występujących w poezji XX w., przeciwstawiająca się ekspresjonistycznej teorii poezji, która uważała, że literatura ma wyrażać treści wewnętrzne, a język jest wobec tego zadania służebny.Poezja lingwistyczna natomiast główny nacisk kładła na stronę językową twórczości, uważając że jej zadaniem jest badanie możliwości języka, eksperymentowanie z jego konwencjami i formami.Rozwój poezji lingwistycznej w Polsce nastąpił na przełomie l.50.i 60.w twórczości M.Białoszewskiego, T.Karpowicza, E.Balcerzana, Z.Bieńkowskiego i in.Najbliższą rodzimą tradycję stanowiła dla nich poezja Awangardy Krakowskiej, choć różnili się od niej stosunkiem do języka jako środka komunikacji społecznej.Dla awangardzistów język był narzędziem budzącym zaufanie, poezja lingwistyczna traktuje go jako środek ułomny, niesprawny, utrudniający porozumienie, dlatego prowadzi grę z konwencjami, szablonami stylistycznymi, zgłębia chaotyczność języka potocznego, imituje elementy patologii językowej.Eksperymentom językowym towarzyszy element zabawy i nastawienie parodystyczne.Do poezji lingwistycznej nawiązywali w l.70.poeci tzw.Nowej Fali, którzy w swych utworach demaskowali nadużycia języka w środkach masowego przekazu i propagandzie ().1 [ Pobierz całość w formacie PDF ]