Claretie Jules Noris

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.LRTI to życie we dwoje, występne w oczach świata, święte w oczach Jacqu-eliny, która z całą wiarą i zaparciem się siebie afiszowała je przy każdejzdarzonej sposobności trwało dość długo, a miłość Chantenaya nie zmniej-szała się wcale i pani de Mont�preux nie zamarzyła nawet nigdy, ażebyprzypomnieć księciu jego własne słowa: Czy pani chcesz być.księżną?Spotkanie Noris w korytarzu cyrku, starcie, które się skończyło zranieniemGardanne'a, hałas dokoła księcia i jego nazwiska, zestawionego z nazwi-skiem panny F�raud, co psuło humor Ren�mu, wszystko to musiało takżezmienić usposobienie Jacqueliny.Hrabina nie była wcale zazdrosną, a jednak stopniowo zaczęła uczuwaćzazdrość.Wiedziała doskonale, że Ren� kochał Noris.Ten romansik, jeden z tych tysiąca trzech romansów, których paryzkiDonżuanik był kiedyś bohaterem, zrazu bardzo dobrze usposobił panią deMont�preux.Wydało jej się zabawnem, że była kochaną przez człowieka, dla któregojedna z najpiękniejszych dziewcząt swojego czasu, chciała się życia po-zbawić.Zresztą, poprawna nieczułość księcia nie zmieniła się wcale: wspo-mnienie Noris było mu najzupełniej obojętnem.Tak, obojętnem kiedyś, to pewna.Ale dziś.Jacquelina dostrzegła, iżrzeczy przybrały inną postać.Książę marzył teraz o tej Noris.Dlaczego? Ach, dlaczego!.Wytłoma-czyć fantazyę, czy podobna?LRTZaczęto znowu mówić o Noris w dziennikach.Sama nawet Jacquelina, zniezręcznością właściwą wszystkim zazdrosnym, mówiła zbyt wiele o niejRen�mu, już to, ażeby go podrażnić, już to, ażeby go wybadać.Książę, z każdą chwilą czuł się bardziej przejęty tem wspomnieniem,coraz częściej obraz Noris stawał mu przed oczyma.To podniecenie, jakiezwykł powodować rozgłos publiczny, te ciągłe docinki w pismach, ta po-czytność drukowanego słowa, zrodziły w panu de Chantenay dziwne uczu-cie: zaczął się przymuszać, sam nie wiedział dlaczego, ażeby tylko nie pra-gnąć ponownego zobaczenia Noris.Ta piękna kobieta, po dwakroć plwająca mu w oczy pogardą, drażniłago, jak przeciwnik, nad którym chciałby zapanować w pojedynku, jak koń,którego chciałby poskromić.Każda trudność jątrzyła tego młodzieńca.W jego fantazyi nie mogącej zdobyć się na szczere uczucie szcze-rość uczucia frazes śmieszny i stary jak świat stawało teraz widmowzgardzonej.A na domiar wszystkiego, Jacquelina przybyła właśnie, ażebypomimo woli zbudzić uśpioną żądzę! Ach, widziałam tę pańską Noris.Na operze.wczoraj.Wcale niebrzydka.Wcale na swojem miejscu!.Kazałam ją nawet prosić przez hra-bicza de Martan o adres jej magazynierki. Jacquelino! Cóż wielkiego! odparła hrabina Ren�mu, który chciał się nibygniewać to ci się nie powinno nie podobać, że spostrzegłam, iż pannaF�raud ma dużo gustu, bardzo dużo gustu ma ten twój dawny ideał.LRTNawet żarty Jacqueliny drażniły pana de Chantenay.W tym poruszonym popiele, znalazł jeszcze zdumiony kilka iskier palą-cych, pomimo całego zapomnienia.Nie podobało mu się, że mówiono o Noris, a jednak rodziły się w nimodległe i dotąd niezatarte wspomnienia gdy mu o niej mówiono.Pani de Mont�preux zapytała go pewnego razu złośliwie: Wiesz, kto jest twoim następcą u panny F�raud? Dawniej takie pyta-nie byłoby dlań najzupełniej obojętnem.Teraz sprawiło mu uczucie przykrości.Dość jednak umiał panować nadsobą, ażeby uczucia tego nie zdradzić. Nic mnie to nie obchodzi; nie zajmuję się wcale panną F�raud odparł chłodno.Jacquelina patrzała nań jasnemi oczyma, zazdrosna, jak gdyby chciałapodchwycić jaką myśl ukrytą. Otóż rzekła zdaje mi się, że panna F�raud powzięła kaprys.zagięła parol.a może nawet zakochała się na seryo w.w twoim kuzynieFerdys.Tak, mój drogi Ren�! W Rajmundzie? Tak jest.Pan Rajmund nie opuszcza prawie pałacyku przy ulicy Jout-froy.Marsan mi to powiedział. Ciekawa rzecz, po co się Marsan w to wtrąca? Jeżeli go to bawi, to i cóż wielkiego!.A ciebie to gniewa?Wiadomość ta widocznie gniewała Ren�go, i pani de Mont�preux spo-strzegła z głęboką boleścią, że Chantenay mógł stać się zazdrosnym i bar-dzo nawet zazdrosnym o Noris.LRTZazdrosnym, czy przygnębionym?.Och! Widocznie nie mile oddziałała na niego wiadomość, że Rajmundbył w łaskach panny F�raud, jako przyjaciel wielbiciel, czy w jakim innymcharakterze.Nie chciał niby o niej myśleć, nie chciał o niej rozmawiać, a jednak,wzburzona Jacquelina dostrzegła, że pomimowoli, prawie z uporem, wracałdo tego, co jak mówiła stanowiło zabawkę dla hrabicza de Marsan, do tychczęstych wizyt Rajmunda u Noris. Ach, więc i on także zaskarbił sobie względy panny F�raud?.Cóżna to wielki książę? Wielki książę Wasyl jest na Kaukazie.w stepach kirgizkich, Bógwie gdzie.Nie ma agentów, którzyby mu donosili o fantazyach i o każ-dym kroku jego metresy.Ale doprawdy, drogi mój Ren�, ta Noris utkwiłaci w sercu nie żartem, jeżeli nie mówiemy o niczem innem jak tylko o niej,od samego twego przybycia do mnie. Czyjaż w tem wina? odparł książę. Czyż ja zacząłem pierwszymówić o niej?Uczuł, że powinien przybrać znowu cały swój chłód dyplomatyczny,ażeby bądz co bądz utwierdzić panią de Mont�preux w mniemaniu, że No-ris była dlań najzupełniej obojętną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy