[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nakupowali te wszystkie urządzenia jako ozdoby,symbole własnego statusu, tak jak my kupujemy rzez
by albo obrazy.Nazywała się Wendy Abbott.Mieszkała na Haiti z mężem, George'em, od trzydziestu pięciu lat.Wgórach otaczających Port-au-Prince prowadzili szkołę podstawową.Chodziły do niej zarównobiedne, jak i bogate dzieci.Rodzice bogatych płacili za naukę gotówką, a rodzice biednych  wnaturze.Przeważały bogate, gdyż tylko nieliczni biedni ludzi na Haiti wierzyli w sens edukacji i jejprzydatność w życiu.Wielu uczniów Wendy uczęszczało póz
niej do Union School, gdziewychowywano je po amerykaÅ„sku, albo do droższej i bardziej prestiżowej Lycée Français, szkoÅ‚y,która przygotowywaÅ‚a do francuskiego licencjatu.Max przedstawiÅ‚ siÄ™ kobiecie i na tym poprzestaÅ‚.W Å›rodkowej części samolotu siedziaÅ‚o okoÅ‚o pięćdziesiÄ™ciu kanadyjskich żoÅ‚nierzy, stanowiÄ…cychczęść Korpusu Pokojowego ONZ.Tworzyli grupÄ™ mÅ‚odych ludzi o różowych i bladych, spoconychtwarzach oraz sumiastych wÄ…sach.Siedzieli w ciszy, spiÄ™ci i jakby nieszczęśliwi w rozwrzeszcza-nej gromadzie HaitaÅ„czyków, którym wkrótce bÄ…dz
co bÄ…dz
mieli wszechstronnie pomagać.Patrzącna ich miny, można- 92 -było dojść do wniosku, że na wyspie będzie dokładnie odwrotnie.Wreszcie, pobrzękując ciężkimi łańcuchami, którymi był skuty, na pokład wszedł haitański więzień,prowadzony przez dwóch eskortujących go Amerykanów.Max zlustrował go wzrokiem: ubrany byłw ciężkie drelichowe spodnie bez paska i luz
ną białą koszulkę, na głowę założył niebiesko-białąprzepaskę, nie miał jednak żadnej biżuterii ani tatuaży.Sprawiał wrażenie gangstera małegokalibru, zapewne nakrytego na sprzedaży koki albo ujętego po pierwszym zabójstwie, kiedy jeszczewprost śmierdział dymem ze spalonego prochu.W hierarchii swojego gangu najprawdopodobniejnie zdążył dotrzeć nawet do drugiego szczebla.Był w więziennym stroju, gdyż odbywając karę,przypuszczalnie pracował fizycznie i po prostu wyrósł z ubrania, w którym stawał przed sądem.Starał się trzymać prosto i dumnie, zachowywać obojętność, ale Max bezbłędnie wyczytał z jegooczu, że dopiero teraz, ujrzawszy rozgadany tłum na pokładzie samolotu, więzień przyjął dowiadomości, iż wkrótce będzie wolny.Zapewne po usłyszeniu wyroku spodziewał się, że dożyjeswoich dni w amerykańskim więzieniu.Haitańczycy zignorowali go, jednak Kanadyjczycy poświęcili mu całą uwagę, bez reszty.Obserwowali też zastępców szeryfa, jakby się spodziewali, że któryś z nich stanie przed nimi iwyjaśni, co się dzieje.Oczywiście, żaden tego nie zrobił.Jeden zaczął natomiast rozmawiać ze stewardessą.Chciał zwięz
niem i drugim zastępcą szeryfa zająć trzy fotele w środkowym rzędzie najbliżej drzwi, miejscate były jednak zajęte i stewardesa zaprotestowała.Wtedy funkcjonariusz wyciągnął z kieszeni jakiśpapier i podsunął jej przed oczy.Stewardesa wzięła dokument do ręki, przeczytała i po chwilizniknęła za przepierzeniem, które miała za plecami. Zastanawiam się, czy on wie, jaką stanowi zniewagę dla swojego dziedzictwa.%7łeby wracać naHaiti tak, jak przybyli- 93 -tam jego protoplaści.w łańcuchach?  odezwała się Wendy, patrząc na więz
nia. Proszę pani, moim zdaniem gówno go obchodzi to całe dziedzictwo  odparł Max.Aż do tej chwili więzień wpatrywał się w jakiś neutralny punkt, nie skupiając wzroku na niczym anina nikim w szczególności, musiał jednak poczuć na sobie spojrzenia Maksa i Wendy, ponieważpopatrzył w ich kierunku.Wendy opuściła głowę niemal w tej samej chwili, w której napotkała jegowzrok, lecz Max ani myślał postąpić podobnie.Więzień natychmiast rozpoznał osobnika swojegopokroju, lekko się uśmiechnął i skinął Maksowi głową.Max niemal odruchowo odpowiedział mupodobnym skinieniem.Nic takiego nie wydarzyłoby się w więzieniu  czarni skazańcy nie kłaniali się białym skazańcom,chyba że znali się z jakiegoś wspólnego handlu.A czym można tam było handlować? Zazwyczajnarkotykami albo seksem.Poza takimi okazjami za kratami różne rasy zawsze były w stanie wojny.Białymi gardzili i czarni, i Latynosi, widząc w nich symbole tego wszystkiego, co ich gnębiło oddnia urodzenia.Podobne uprzedzenia, oparte na nienawiści i strachu, sprawiały, że człowiekzachowywał w więzieniu bezustanną czujność i był w stanie przeżyć.Stewardesa wróciła i powiedziała trojgu ludziom siedzącym w pierwszym frontowym rzędzie, żemuszą się przesiąść.Pasażerowie zaczęli protestować, ale uspokoiła ich deklaracją, że odbędąpodróż w pierwszej klasie, dostaną za darmo szampana i więcej miejsca na wyprostowanie nóg.Tozapewnienie wystarczyło, by poderwali się i zaczęli zbierać swoje bagaże.Dopiero teraz Maxzauważył, że cała trójka to siostry zakonne.Zastępcy szeryfa posadzili więz
nia w środkowym fotelu i zajęli miejsca po obu jego stronach.Po dziesięciu minutach samolot wystartował z Miami International.- 94Mając kształt kleszczy homara, choć nieco uszkodzonych, Haiti wyglądało z powietrza zupełnie niena swoim miejscu po widokach bujnej zieleni Kuby i innych, pomniejszych wysp, które minąłsamolot.Wysuszony i jakby kwaśny, kraj wydawał się całkowicie pozbawiony trawy i roślinliściastych.Kiedy samolot zawisł tuż nad granicą Haiti z Republiką Dominikany, można byłobardzo łatwo dostrzec, w którym miejscu oba narody podzieliły pomiędzy siebie wyspę.Granicęstanowił szeroki pas nieużytków.Po dominikańskiej stronie znajdowała się soczysta oaza, a pohaitańskiej ziemia wyschnięta na kamień.Poprzedniej nocy Max nie spał zbyt wiele.Póz
nym wieczorem był w biurze Joe'ego, najpierwkopiując stare akta Solomona Boukmana i SNBC, a następnie przeglądając w bazie danychinformacje na temat byłych członków gangu.Boukman, mimo że był założycielem SNBC, robił w klubie bardzo niewiele.Miał dwunastuzastępców, bezgranicznie lojalnych wobec niego oraz równie bezwzględnych i bezlitosnych.Sześciu spośród nich już nie żyło  na dwóch wykonano wyroki śmierci na Florydzie, na jednymw Teksasie, dwóch zastrzelili policjanci, jeden został zamordowany w więzieniu.Kolejnyodsiadywał wyrok od dwudziestu pięciu lat do dożywocia w więzieniu dla najbardziejniebezpiecznych przestępców, a pozostałych pięciu deportowano na Haiti pomiędzy marcem 1995 amajem 1996 roku.Rudy Crevecoeur, Jean Desgrottes, Salazar Faustin i Don Moise byli najbardziej odrażającymispośród podwładnych Boukmana.Byli jego zbrojnymi ramionami, to oni nadzorowali działalnośćgangu i to oni pilnowali, żeby nikt nie kradł, nie ściągał haraczy ani nie zabijał wtedy, kiedy niepowinien [ Pobierz całość w formacie PDF ]