Simukka Salla Biale jak snieg

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kupowane wiadomości, podsłuchy, zwalnianie niewygodnych redaktorów, podbijaniebębenka politykom i wpływowym osobistościom świata biznesu.W tej branży to chlebpowszedni.Może ona wychodziła trochę przed szereg.Choć skąd mogła wiedzieć? VeraSov�kov� nie była zwolenniczką teorii spiskowych, niekiedy jednak wielkie newsyi tragedie ludzkie z zaskakującą precyzją zgrywały się w czasie z kłopotami finansowymitego czy innego koncernu medialnego.Czy przypadek zawsze jest tylko przypadkiem? Czy może za kulisami jest ktoś jeszczei pociąga za sznurki? Jak zamierzasz przypilnować swojego bohatera, żeby nie strzeliła mu do głowy jakaśsolowa akcja? spytał mężczyzna. %7łeby nie wkroczył do akcji za wcześnie?Vera od początku wiedziała, że jej kukiełkowy bohater to największy znak zapytaniaw tym całym przedstawieniu.Manipulowała jego krokami i emocjami bardzo precyzyjniei delikatnie.Podsuwała mu osoby do wywiadów i podawała na tacy informacje.Potemkazała zrobić nalot na jego mieszkanie i zostawić w nim jak się wyraziła możliwie jaknajwiększy bałagan.Dla ścisłości, dla niej nie był nawet mężczyzną , lecz chłopcem,któremu mogła wmówić wszystko.Papierowym bohaterem, który jest święcie przekonany,że wszystko sam odkrył, choć w rzeczywistości zdobywał kolejne informacje dokładniewtedy, kiedy ona tego chciała. Dostanie dokładne wskazówki.I możesz mi wierzyć: rozpiera go zawodowa ambicjai zrobi, co mu każę.Zapewnię go, że policja i służby ratownicze przybędą na miejscew odpowiednim czasie.To spragniony przygód chłopiec.Aż się rwie, żeby osobiściewystąpić w swoim wielkim dziennikarskim śledztwie i zostać jego bohaterem.Muszękończyć, bo właśnie nadchodzi.Vera Sov�kov� rozłączyła się.W drzwiach jej gabinetu stanął JiYi Haaek.Przyszedł nanaradę z szefową.23Zrobiło się zupełnie ciemno.Lumikki miała przed oczami czerń absolutną i tak było dobrze.Miała nadzieję, że tak już zostanie i będzie mogła po prostu oddychać tym mrokiemspokojnie i głęboko, nie myśląc o niczym, nawet o ludziach wokół.Po chwili jednak nascenie zapaliły się światła i oczom widowni ukazał się cień gęstego, niezmierzonego boru,pięknego i przerażającego zarazem.Zaczynała się bajka.Gdy Lenka wyszła z kawiarni, Lumikki przez jakiś czas siedziała bez ruchu, jaksparaliżowana.Potem wyciszyła komórkę, bo nie chciała, żeby ktokolwiek jej przeszkadzał.W końcu wyszła na ulicę i jak lunatyczka ruszyła przed siebie.Lenka ją okłamała.Nie była jej siostrą.Tajemnica się nie wyjaśniła, zagadka przeszłości nie znalazła rozwiązania.Lumikki poprostu padła ofiarą urojeń chorej psychicznie kobiety.Prawda była porażająca.Lumikki niepotrafiła nawet rozzłościć się na Lenkę.Nie czuła też żalu.Tylko obojętność i pustkę.Wszystko jej jedno.Wszystko jej jedno, choćby nawet już nigdy nie zobaczyła Lenki.I choćby nawet cała sekta popełniła samobójstwo.Co z tego? Ta sprawa już jej zupełnie nieobchodzi.Dosyć bycia pionkiem w chorej grze czyjejś wyobrazni.Lumikki jak w transie dotarła na starówkę, otworzyła pierwsze lepsze drzwi i zeszła poschodach do piwnicy.Trafiła do teatru lalkowego, gdzie właśnie zaczynało sięprzedstawienie teatrzyku cieni.Uznała, że przez te dwa ostatnie dni pobytu w Pradze może pobawić się w turystkę,obejrzeć parę wystaw i sztuk.W końcu po to tu przyjechała.%7łeby w pojedynkę odkrywaćmiasto, pobyć sama ze sobą i robić to, co w danej chwili wydaje się zajmujące.JednakLumikki wiedziała, że chce po prostu uciec od natłoku myśli i od chaosu, w którym sięznalazła.Chociaż przez chwilę doświadczyć czegoś innego, poobcować z pięknem.Kupiła bilet i usiadła w ostatnim rzędzie na drewnianym krześle obitym wytartą jużsatyną.Widownia była wypełniona tylko w połowie, Lumikki siedziała więc z tyłu sama.I bardzo dobrze.Kto chciałby siedzieć w teatrze obok spoconej dziewczyny w zakrwawionejbluzce?Przedstawienie było nieme.Historię opowiadały widzom wyłącznie cienie i muzyka.Dawno temu żyły sobie dwie księżniczki, które były najlepszymi przyjaciółkami naświecie.Razem uciekały w lesie przed dzikimi zwierzętami i potworami.Wstawiały sięnawzajem za siebie i ratowały sobie życie.Czesały sobie nawzajem długie włosyi opowiadały sobie bajki.Nikt i nic na świecie nie mogło ich rozdzielić.Lumikki patrzyła na grę cieni: księżniczki to się śmiały, to znów skakały przez strumień.Wyglądały jak żywe, choć były to przecież tylko czarne formy na białym tle.Lumikkiopróżniła umysł z myśli i dała się zaabsorbować opowieścią cieni.Zapomniała o Lence,JiYim, zabójcy, sekcie i o całej Pradze.Zapomniała nawet o reszcie widowni.W teatrze była tylko ona i cienie.Pewnego dnia jedna księżniczka przepadła.Przyjaciółka wszędzie jej szukała, przeczesałacały las wzdłuż i wszerz, płakała i lamentowała.Ale tamta zniknęła bez śladu.Minął roki drugi, minęło siedem długich lat.Słońce i księżyc przewędrowały po niebie tysiące razy.Księżniczka już się nie śmiała.Całe dnie spędzała w lesie, nucąc smutną piosenkę, którądawniej śpiewała radośnie ze swoją najlepszą przyjaciółką [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy