cigana Sattler Veronica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyjechawszy ze stajni, Sean i Iannagle zatrzymali się przed domem.Przed drzwi wejściowe zajechał właśnie powóz, a po chwiliwoznica otworzył drzwi i wysiadła Caroline Saunders, owinięta w obbszyty futrem płaszcz.- Sean, kochany, dokąd się wybierasz? Wiesz, że mieliśmy plany na Nowy Rok.- Nie teraz, Caroline - przerwał jej Sean i ruszył przed siebie.- Sean! Wracaj tu! - Wdowa wyraznie wpadła w gniew.- Nie zniosę tak obrazliwego traktowania! -zapiszczała.Ian, mijając ją z pełnym zadowolenia uśmiechem, zawołał:- Nie teraz, Caroline.Spróbuj w przyszłym roku!Mamie pochyliła się nad roztrzęsioną przyjaciółką" leżącą na brzuchu na łóżku w swoim pokoju.Azy płynęły Arianie po twarzy, więc Mamie bardzo ostrożnie usuwała nożyczkami zakrwawionestrzępy sukienki.Zdusiła okrzyk przerażenia, kiedy zobaczyła, że plecy przyjaciółki są pokrytekrwawymi, spuchniętymi pręgami, tak wieloma, że nie można było ich zliczyć.- Santa Maria! - wyszeptała.Przygryzając usta, sięgnęła po miskę i dzban z ciepłą wodą, które dostały z kuchni, zanim Whitingzamknął je na klucz.Gdy wykręcała jeden z kawałków porwanego prześcieradła, zastanawiając się,jak, na Boga, zdobędzie się na odwagę, żeby dotknąć tego biednego, zbitego ciała, usłyszała jękAriany.- Cii, leż spokojnie.- powiedziała cicho.- Mamie? To ty?- To ja, nie ruszaj się.Jestem tutaj.Pomogę ci, skarbie.Mamie rozwinęła materiał i najdelikatniej, jak potrafiła, położyła go na najbardziej krwawiącymmiejscu na plecach przyjaciółki.Ariana wzdrygnęła się i tylko cicho westchnęła.Mamieprzeżegnała się, dziękując Bogu i Zwiętej Panience, za dobre serce Archiego Sykesa, który zabrałfiolkę laudanum z toaletki Barbary, gdy nikt nie widział.Cierpliwie opatrywała krwawiące ciało z największą delikattnością, a Ariana leżała półprzytomna,cicho jęcząc.Wśród niespójnego majaczenia Mamie zrozumiała niektóre słowa:-.nie podpisałam tego, wiesz? Nie podpisałam tego.Sean i lan zwolnili, gdy zbliżyli się do Grosvenor Square.Blade styczniowe słońce schowało się za chmury, które przywiał wzmagający się wiatr.Duże zadbane domy w tej modnej części miasta stały jak niemi wartownicy, których ściany z cegłyi stiuku chroniły prywatności swoich uprzywilejowanych mieszkańców.Na uliicach nie byłożywego ducha, gdy dwaj bracia wyjechali z South Audley Street i skierowali się w stronę domu wstylu georgiańńskim, stojącego przy północno-zachodnim rogu placu.Nagle ciszę przerwał stukot kół powozu.Słysząc, że pojazd zbliża się ze stajni na tyłach BelmontHouse, bracia pośpiesznie skierowali konie w najbliższą uliczkę.Zdążyli się schować, gdy przedfront domu podjechał powóz lady Barbary Belmont.Po chwili otworzyły się drzwi i pojawił sięlokaj, który pomógł Barbarze wsiąść do powozu.Wysoki, szczupły hrabia Harbray powiedział cośdo woznicy, po czym wsiadł i odjechali.-Mamy szczęście! - zawołał lan, gdy patrzyli za oddalaallIcym się powozem.- Kiedy para naszychpodstępnych szczuuI ()w będzie daleko, nam powinna pójść łatwo kradzież ich ofiary.Sean uśmiechnął się ponuro, słysząc nonszalancję w głosie hrata, ale na twarzy lana malowało sięnapięcie.Nie mieli l'hwili do stracenia.W tym domu działo się coś bardzo złego.Sean czuł to.Zatrzymał się niepewnie i pomyślał, że może się myli, może się okaże, że dziewczynie nic niegrozi, ze jest szczęśliwa; może będzie zdziwiona całym zamieszaniem, kiedy ich zobaczy.A lezaraz przypomniał sobie okrutne szare oczy i wszelkie wątpliwości minęły�_ Jedzmy - powiedział do lana.Ruszyli boczną uliczką, bydotrzeć na tyły domu Belmontów.Trasazostała wcześniej dokładnie ustalona za pomocą mapy, którą stworzyli wspólnie lan i Terrence.Kiedy dotarli do stajni, lan, na znak brata, objechał ją i znalazł się na terenie posiadłości graniczącejz Belmont House.Sean zsiadł z konia i poprowadził zwierzę do drzwi stajni, gdzie dostrzegłmłodego lokaja, którego widział w porcie, gdy przyjeechał po Arianę.Dotknął kurtki, aby sięupewnić, że pistolet jest na miejscu, i podszedł do chłopaka.Sykes najwyrazniej się go spodziewał,bo na jego widok zerwał się na nogi._ Pan Harrason? - zapytał Archie zachrypniętym szeptem.Sean skinął głową._ Poznałem pana, sir, z portu.Jestem Sykes, proszę pana,Archie Sykes._ Ktoś podał panu moje nazwisko - spytał Sean z nieskazitelnym angielskim akcentem.- Kto?_ Och, to ta Travers, sir, to znaczy, panna Travers.- Młodzieniec otworzył drzwi stajni.Rzuciłokiem na dom i dał znak, że można wejść.Sean podążył ostrożnie za Sykesem z ręką przy kurtce, którą częściowo rozpiął.Wewnątrz było dosyć ciemno, ale dostrzegł w słabym świetle wiszącej wysoko lampy czterywysokie postaci i jedną niższą w spódnicy, stojące stłoczone przy jednym boksie.Zamarł i sięgnąłdo kurtki.- Och, proszę się nimi nie martwić, panie - powiedział Sykes [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy