[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szybko zrzuciłam buty i krzyknęłam do McGratha i Pinkhama:- Będzie dobrze! Nie martwcie się! - Choć w rzeczywistości miałamnajczarniejsze przeczucia.- Wyglądają całkiem dobrze.Tylko McGrath ma paskudnie rozciętąnogę - relacjonował J.D.- Jasne, ale trzeba znalez
ć Bena! - krzyknęłam do J.D.i skoczyłamdo wody, zanim zdążył mnie powstrzymać.Na szczęście było głęboko i nic sobie nie zrobiłam, tylko pierwszechwile w zimnej wodzie nie należały do najprzyjemniejszych.Wokółdopalających się resztek łodzi pływały kawałki rozszarpanego wybuchemposzycia.Gdy zanurkowałam, okazało się, że woda jest zbyt mętna, abycoś zobaczyć.Wtedy zawahałam się i pomyślałam, że powinni tupracować zawodowi ratownicy.Miałam jednak nadzieję, że Ben jest tylkonieprzytomny i wiedziałam, że jeżeli ma żyć, to muszę go natychmiastwyciągnąć, i zanurkowałam raz jeszcze.Niestety, na próżno.W chwilępóz
niej usłyszałam głos J.D.:- Betts! Opamiętaj się! - krzyczał, płynąc do mnie.- Sama nic nie zdziałasz! Tu potrzebni są zawodowcy ze sprzętem!Wiem, że już jadą! Wracaj na prom! Musimy zawiez
ć McGratha iPinkhama do szpitala!340RSPrzez chwilę się wahałam.Choć byłam przerażona tym, co się stało,uczepiłam się myśli, że Ben jednak żyje, a to oznaczało, że nie mogęzostawić go na pastwę losu.- Nic z tego! Nigdzie nie płynę! Muszę odnalez
ć Bena! - zawołałam.J.D.nie słuchał.Obejmując mnie mocno, skierował się w stronępromu.- Betts, Ben i Smitty nie żyją.Musisz się z tym pogodzić.Zrobiło mi się słabo.Potem już tylko beczałam - i na promie, i naprzystani, gdzie zebrały się tłumy gapiów.Było też pogotowie, no ioczywiście zjawili się reporterzy.Od ratowników dowiedziałam się, że zabierają rannych do szpitalaEast Cooper, i zwróciłam się do J.D.:- Muszę zadzwonić do Seli.- Wyciągnęłam telefon z kieszeni, aleokazało się, że nie działał.- No to miałaś komórkę.Po takiej kąpieli już sobie z niej niepogadasz.Jutro kupimy nową.Nic się nie martw - pocieszał mnie J.D.- Czy wszystko w porządku? - chyba retorycznie spytała Sandi,podając mi telefon J.D.- Jeszcze nie za bardzo.Czy wiesz, jak dojechać do szpitala, doktórego zabierają naszych?- Nie, ale pojadę za karetką - odparła Sandi.- Dobrze.Ja przyjadę za jakieś dziesięć minut - dodałam, odchodzącna bok.- Betts nie uwierzysz, kto tu jest.- Usłyszałam głos Seli.- Kto taki?341RS- Valerie.- Dlaczego mnie to nie dziwi?- Ale słuchaj, jak się tylko dowiedziała, że na łodzi byli tylkomężczyz
ni, od razu trafił ją szlag! Nie pytała nawet o J.D.i wrzeszczała,że to ty miałaś płynąć tą motorówką.Czy wiesz, co to oznacza?- Nie mam pojęcia - rzuciłam, bo jeszcze nie doszłam do siebie i niemogłam myśleć logicznie.- To proste.Jeżeli policja znajdzie ślady materiałów wybuchowych,Valerie już się z tego nie wywinie, bo wtedy będzie to próba zabójstwa.342RSRozdział 18Czas próbyNigdy w życiu nie pogodzę się z tym, że nie ma już wśród nas BenaBrutona.Nieugięty i błyskotliwy był dla mnie wzorem do naśladowania.Nie ma ani krzty przesady w stwierdzeniu, że straciliśmy wielkiegoczłowieka.W świecie finansjery, gdzie chciwość narzuca jedynie większąprzebiegłość, przestrzeganie zasad etycznych można wymusić jedynie zapomocą aparatu państwowego.Najskuteczniejsze z metod to konfiskatamajątku, podanie do wiadomości publicznej przestępstwa czy perspektywaspędzenia reszty życia na państwowym wikcie w więzieniu.Ben, chociażnieustannie obracał się wśród rodzących pokusę fortun, zachowałnieskazitelną reputację.Smitty, zawsze skromny i uprzejmy, był doskonałym menedżerem.Jego śmierć szczególnie boleśnie odczuł J.D., który przez długie latabardzo się z nim przyjaz
nił.Jak mawiał, Smitty był prostodusznymczłowiekiem o niezwykłej cierpliwości.I w najlepszej wierze działał narzecz Langleyów.Chociaż miał skrajnie różne poglądy na wiele spraw niżJ.D., był dżentelmenem z Południa, za co wszyscy go podziwialiśmy.Nie wiedziałam, ile prawdy jest w twierdzeniu Seli, że to był zamachna moje życie.A jaką rolę odegrała w tym wszystkim Valerie? Aby nierozsiewać zbędnych plotek i nie dolewać oliwy do ognia, zdecydowałam,że nie powtórzę J.D.tych rewelacji.Prawda i tak wyjdzie na jaw.W tej343RSchwili chciałam jedynie zrobić dwie rzeczy: upewnić się, że Pinkhamowi iMcGrathowi nic się nie stało, i odnalez
ć ciała Bena oraz Smitty'ego.Namiejsce katastrofy zaczęli napływać lokalni reporterzy.Dwoili się i troili,aby to ich relacja trafiła do ogólnokrajowych wiadomości.Wsiedliśmy do auta J.D.i ruszyliśmy do szpitala.Słyszeliśmy wyciesyren alarmowych samochodu ratowników i policji.Z drogi! Z drogi! -wrzeszczałam w myślach.Na szpitalnym korytarzu spotkaliśmy Sandi, która od razu zapewniłanas, że McGrathowi i Pinkhamowi nic nie grozi i po badaniach zjawią sięniebawem na dole.- Może powinniśmy do nich iść? - zaproponowałam.Choć byliśmy całkowicie przemoczeni, lekarz pozwolił nam ichzobaczyć.Jednak zanim do tego doszło, troskliwa pielęgniarka okryłamnie dwoma kocami, bo aż szczękałam zębami z zimna.Na szczęście aniPinkham, ani McGrath nie odnieśli większych obrażeń.Gorzej było z ichstanem psychicznym.Właściwie to wszyscy znajdowaliśmy się jeszcze wszoku.Pinkham poinformował już Douga Trauma, szefa ARC Partners, otym, co się stało.I to on wziął na siebie trudny obowiązek zawiadomieniażony Brutona o śmierci męża.- Przylecą tu z Carol mniej więcej za godzinę.Wdowa chce zabraćciało, jeśli zostanie odnalezione - poinformował McGrath.- A tak właściwie, co to było? - zapytał Pinkham.- Jeszcze nie wiadomo, ale nasz przyjaciel Ed O'Farrell, komendantpolicji w Charlestonie, wraz ze swoimi ludz
mi przesłuchuje już świadków,aby sporządzić listę podejrzanych.Nurkowie też są już na miejscu.Jestem344RSpewien, że wydobędą na powierzchnię resztki łodzi i dokładnie wszystkozbadają - odrzekł J.D.Właśnie dotarło do mnie, że w dobie zaciętej walki o widza żadnastacja telewizyjna nie przepuści takiej okazji.Musiałam natychmiastskontaktować się z synem.- J.D., czy mogę zadzwonić z twojego telefonu?- Jasne! - odpowiedział, podając komórkę.Wyszłam na szpitalnyparking i zadzwoniłam do Adriana.Oczywiście zgłosiła się poczta.- Cześć! Mówi mama! - Usiłowałam zapanować nad emocjami.- Wzatoce był straszliwy wypadek.Jedna z łodzi wyleciała w powietrze.Pewnie będzie o tym mowa w Wiadomościach, ale nie martw się, jestemcała i zdrowa.Niestety, zepsuł mi się telefon.Kocham cię i o nic się niemartw! Zadzwonię jeszcze raz, jak tylko naprawię komórkę.Próbowałam jeszcze porozmawiać z Selą, ale nie podnosiłasłuchawki.Pomyślałam, że właśnie się pakuje, aby jak najszybciej opuścićwyspę.W ten oto sposób nasz ekologiczny piknik stał się elementemzbrodni.Gdy wchodziłam do budynku, telefon zadzwonił.To był EdO'Farrell.- Cześć! Czy jest tam J.D.? - zapytał.- Oczywiście.Zaraz oddam mu komórkę.- Nic ci się nie stało? A co z resztą? - pytał, nie czekając naodpowiedz
[ Pobierz całość w formacie PDF ]