[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie odda mudobrowolnie nawet łyżeczki do herbaty.Co on może zrobić?Nie będzie się przecież z nią bić.Działał teraz pod wpływememocji, ale doskonale wiedział, co robi. Nie mam innegowyjścia  powtarzał do siebie.Kiedy znalazł się przy jedynym w okolicy bankomacie,wypłacił tysiąc złotych, w setkach.Potem maszyna odmówiławspółpracy.Skontaktuj się z właścicielem karty  informowałauparcie.Wszedł do banku i czarującym głosem poprosiłkierowniczkę.Wyszła wąsata baba w białym koronkowymkołnierzyku nakładanym na sweter z dzianiny.Z dalekaśmierdziała potem.Zmusił się do uśmiechania oraz władczegotonu.Pomagał mu wizerunek: płaszcz, teczka.Szkoda, żeakurat dziś nie założył garnituru. Chciałbym zrealizować czek.To pilne.Na blankiecie złożył dwa podpisy: swój i Anki.Wpisał kwotę: cztery i pół tysiąca złotych.Dokładnie tyle jeszcze mogła udz
wignąć ich linia kredytowa,którą dostali dzięki jego stałym dochodom.Siedział z godzinę,czekając na potwierdzenie wzoru podpisu, patrzył nabeznadziejnie ubrane pracownice banku.W końcu wypłaconomu gotówkę.Zwinął pieniądze i związał je gumką, którą znalazłw kieszeni. Chcesz walki? Dobrze.Dopiero teraz mnie zdenerwowałaś!Oko za oko.Będziesz płaciła nasze długi  powiedziałwychodząc z budynku.Nie myślał już o tym, co się stanie, gdyna jaw wyjdzie, że policjant podrobił podpis i zdefraudowałpieniądze.Musi przecież z czegoś żyć.Za trzy dni wraca doKatowic.Zajmie się swoimi sprawami.Anką, rozwodem i sobą.Przez całą drogę do białostockiego aresztu słuchał RollingStonesów.Gwizdał i palił.Nabuzowany złością wbiegł poschodach do pokoju A
ysego. Witam pana psychologa! Może się pan szykować do domu A
ysy aż rozpływał się w uśmiechach.Hubert Meyer pierwszyraz w życiu widział łaszącą się łasicę w ludzkiej skórze. Wiem, wiem.Macie kolejny strzał w dziesiątkę, który niechce się przyznać  zakpił. Cóż, przyznanie się do winy to w tym przypadku kwestiaczasu. Tak samo mówił pan poprzednio.Z tego, co wiem, czas niepłynie na waszą korzyść.Chyba działa pan po omacku, panie.Czupryna  dodał Meyer i spojrzał na łysą czaszkę gliniarza.Ten oczywiście dostrzegł szyderstwo i wzburzonyodpowiedział: A cóż pan nowego znalazł, hę? O ile wiem, jeszcze pannarobił kłopotów i wszczęto przeciwko panu postępowaniedyscyplinarne. To się jeszcze okaże, czy słusznie  odpowiedział Meyer iostentacyjnie zapalił papierosa.A
ysy nie wytrzymał:  W tym gabinecie się nie pali! Jak się miewa nasz podejrzany?  Meyer jakby nie słyszał.Spokojnie podszedł do drzwi, otworzył je i stanął w progu.Rękę z dymiącym papierosem wystawił na zewnątrz. Oczywiście.Nie wiedziałem.Teraz palę w palarni.A
ysy rzucił na profilera wściekłe spojrzenie i tak zacisnąłzęby, że aż przegryzł wykałaczkę. Proszę się wynosić.Niemam czasu na teatr.Ani na rozgrywki z panem. Tak? Nawet jeśli wiem, jak przycisnąć podejrzanego, byprzyznał się do winy?A
ysy zacisnął pięści. Gratuluję.Nie potrzeba nam magii i wróżenia z fusów.Atym bardziej pańskich porad.Sami dobrze wiemy, jakpracować.Meyer zgasił papierosa w popielniczce na korytarzu izamknął drzwi.Oparł się o blat biurka i niemal zetknął siętwarzą z A
ysym.Zdawał sobie sprawę, że tamten czuje jegooddech i robi mu się słabo.Być może ma ochotę nawet zapalić.Albo brzydzi się nim.Nieważne.Meyer chciał złamać A
ysego iczuł, że ten coraz bardziej mięknie. Doskonale znam podejrzanego.I wiem też, że pańskiemuszefowi bardzo zależy na jego wyjaśnieniach.Mogę pomóc.Więc raz jeszcze zapytuję: Jak się miewa nasz podejrzany?A
ysy odjechał z krzesłem na kółkach pod ścianę i udał, żeszuka czegoś w segregatorze.Wydymał przy tym wąskie wargi. Ma się świetnie.Brak alibi, mikroślady, odciski.I widzianojego auto pod posesją aktorki. A któż je widział? Sąsiadka. Z jakiej odległości? Z naprzeciwka. Widziała auto.Ale nie jego! I zapewniam, że nawet ja niezobaczyłbym z kilometra osoby wchodzącej do mieszkaniaaktorki, a tym bardziej staruszka w wieku 84 lat, bo o GabrieliJóz
wiakowej pan mówi. Zobaczymy, zobaczymy. Słaby dowód.Adwokat pana wyśmieje.A biegli obalązeznania ślepej jak kura sąsiadki.Możemy się założyć. Mamy też kolczyk Niny Frank, który morderca wyrwał zpępka.Znaleziony podczas przeszukania u podejrzanego.Ha! Ico pan na to? Może to nie jej.Kobiety mają mnóstwo biżuterii.A częstojest ona podobna. Należał do Frank.Jest widoczny na kilku jej starychfotografiach.Specyficzny: szafirowy, szlifowany w Wiedniu.Mamy też ekspertyzę wykonawcy  A
ysy pokiwał głową iwykrzywił usta w grymas, który miał być zapewne uśmiechem. Skąd wiadomo, że miała go na sobie w dzień zabójstwa? Mąż potwierdził.Meyer roześmiał się gromko. Przecież on jest podejrzany  powiedział. Ale jeśli panjest zadowolony z przebiegu śledztwa, to moje gratulacje dodał profiler. A nowy podejrzany wyjaśnił coś na tęokoliczność?A
ysy zamyślił się. Odmawia składania wyjaśnień.I nie przyznaje się,oczywiście. Czeka na adwokata? Nie, ma już adwokata z urzędu.Stary pijak.Zresztąpodejrzany z nim też nie chce gadać. Aha.Czyli niezły klops.W grę wchodzi tylko procesposzlakowy.A prokurator nęka pana dwa razy dziennie: ranoi po południu pytaniem, czy już się przyznał?  uśmiechnął sięMeyer. Nie jest najgorzej  bronił się A
ysy. Panie Czupryna, zarówno ja, jak i pan, wiemy, że po dwóchfalstartach nie możemy znów dać się ugotować.Najpierwpewniak listonosz, potem mąż, a teraz ten ochroniarz. W razie czego męża też zatrzymaliśmy.Meyer znów wybuchnął śmiechem. Jest pan naprawdę zabawny.I co pan teraz wybierze wteleturnieju: pół na pół czy telefon do przyjaciela? A możebędziemy ciągnąć zapałki i losowo wskażemy, kto zabił.A
ysy podrapał się po głowie. Dobra, co pan ma na tegoochroniarza [ Pobierz całość w formacie PDF ]