[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To była jego obsesja, jego pasja.Pasja, którą przesiąkł doszpiku kości.- Sprawiedliwość - zauwa\
ył gorzko Ben.- To słowo niewiele znaczy w świecie kapita-łu.- Ty się w tym świecie dusisz.Powoli się dusisz, tak jak on to przewidział.- Tak, ale mo\
na umrzeć znacznie szybciej.Właśnie się o tym przekonałem.- Opowiedz mi o szkole, w której uczyłeś.Peter mi powiedział, \
e uczyłeś.W NowymJorku, prawda? Byłam tam tylko dwa razy.Pierwszy raz jako młoda dziewczyna, drugi - du\
opóz
niej, na konferencji medycznej.- Tak, uczyłem w Nowym Jorku, ale był to Nowy Jork, którego turyści nigdy nie oglą-dają.Słyszałaś mo\
e o Wschodnim Nowym Jorku? To taka dzielnica.Niewielka, najwy\
ejkilka kilometrów kwadratowych.Mieszkają tam najbiedniejsi.Kilka salonów samochodo-wych, kilka winiarni, kilka knajp z wódką i papierosami, kilka kantorów.Obwód siedemdzie-siąty piąty.Policjanci, którzy mieli pecha, i których tam przydzielono, nazywają go siedem-dziesiątką piątką.Za moich czasów w siedemdziesiątce piątce doszło do ponad stu zabójstw.Nocami człowiek czuł się tam jak w Bejrucie.Do snu usypiała cię kanonada.Straszne miej-sce, pełne rozpaczy.Większość nowojorczyków spisała je na straty.- A ty tam uczyłeś.- Tolerowała je Ameryka, najbogatszy kraj świata.Uwa\
ałem, \
e to wstrętne.Soweto toprzy Wschodnim Nowym Jorku cudowne Hawaje.Tak, oczywiście, prowadzono tam jakieśakcje dla najubo\
szych, ale panowało milczące przekonanie, \
e to bez sensu. Biedni zawszebędą wśród nas".Nikt ju\
tego nie powtarzał, ale święcie w to wierzono.Zamiast mówić obiedakach, mówili o  przekształceniach strukturalnych" o  wzorcach zachowania społeczne-go", bo oni, ci z klasy średniej, mieli się świetnie.No to się postawiłem.Oczywiście wiedzia-łem, \
e świata nie zmienię; nie byłem a\
tak naiwny.Ale powiedziałem sobie, \
e jeśli uda misię uratować chocia\
jednego dzieciaka, mo\
e dwóch, mo\
e trzech, to będzie ju\
coś.- I uratowałeś?- Mo\
liwe.-Nagle poczuł, \
e ogarnia go straszliwe zmęczenie.-Mo\
liwe.Ale nie zdą-\
yłem ju\
tego sprawdzić.Nie mogłem - dodał z odrazą.- Zamawiałem wtedy suflety z tru-flami w Aureole i piłem cristala z klientami.- Taka zmiana musiała być dla ciebie szokiem - powiedziała łagodnie Liesl.Słuchała gobardzo uwa\
nie, mo\
e po to, \
eby choć na chwilę zapomnieć o swoim bólu.- Koszmarnym.Ale wiesz, byłem w tym znakomity! Te wszystkie gierki, ta celebra, terytuały, to umizgiwanie się do klientów: miałem to we krwi.Jeśli chciałabyś poznać kogoś,kto nie zaglądając do menu, zamawia najdro\
sze potrawy w najdro\
szej restauracji w mieście,nie znalazłabyś faceta lepszego ode mnie.No i robiłem wszystko, \
eby skręcić sobie kark.Rekreacyjnie, rzecz jasna.Uwielbiałem sporty ekstremalne.Wspinałem się w VermillionCliffs w Arizonie.śeglowałem solo po Bermudach.Latałem na paralotni nad Przełęczą Ca-merona.Courtney, moja była dziewczyna, mówiła, \
e chcę się zabić, ale to nieprawda.Robi-łem to, \
eby \
yć, \
eby czuć, \
e \
yję.- Pokręcił głową.- Głupio to teraz brzmi, co? Rozrywkipró\
nego, bogatego szczeniaka, który nie widzi powodu, \
eby zwlekać się rano z wyra.- Mo\
e robiłeś to dlatego, \
e wyrwano cię z twojego naturalnego środowiska?- To znaczy z jakiego? Nie wiem, czy zbawianie zatraconych dusz w Nowym Jorku by-ło moim \
yciowym powołaniem.Po prostu nie wiem.Nie zdą \
yłem się o tym przekonać.- Jesteś jak \
agiel - szepnęła ze smutnym uśmiechem Liesl.- Jak Peter.Szukasz wiatru.- Wiatr mnie znalazł, i to monsun, cholera.Pół wieku temu jacyś ludzie uknuli spisek.Minęło pięćdziesiąt lat, a oni wcią\
zabijają, gustując w tych, których najbardziej kocham.Prze\
yłaś kiedyś sztorm? Sama, w małej krypie na środku morza? Nie przypuszczam, dlategopowiem ci, \
e pierwszą rzeczą, którą się wtedy robi, jest ściągnięcie \
agla.- Teraz? Uwa\
asz, \
e to jakieś wyjście? - Nalała mu odrobinę brandy.121- Nie wiem.Nie wiem nawet, jakie są wyjścia.Ty i Peter myśleliście o tym dłu\
ej ni\
ja.Do jakich doszliście wniosków?- Ju\
ci mówiłam.śadnych konkretów, niemal same domysły.Peter przeczytał stosksią\
ek o tamtych czasach.1 to, czego się dowiedział, bardzo go przybiło.Podczas drugiejwojny światowej wszystko było jasne: ci są z
li, ci dobrzy, mimo to istnieli tacy, którzy mielina ten temat zupełnie inne zdanie.Działało wówczas wiele korporacji, które postawiły sobieza cel utrzymanie płynności finansowej, i to za wszelką cenę.Niektóre widziały nawet wwojnie okazję do pomno\
enia zysków.Zwycięzcy nie poradzili sobie ze spuścizną tej po-dwójnej gry.Zresztą tak jest dla nich wygodniej.- Jej ironiczny uśmiech przypomniał mu za-piekłą wściekłość, kipiący gniew brata.- Dlaczego?- Zbyt wielu amerykańskich i brytyjskich przemysłowców mogłoby zostać schwytanychi postawionych przed sądem za współpracę z wrogiem, za kolaborację.Lepiej zmieść śmiecipod dywan.Zadbali o to bracia Dullesowie.Tropić kolaborantów? Jak by to wyglądało? Za-tarłyby się granice między dobrem i złem, runąłby mit o niewinności aliantów.Wybacz, \
emówię tak niejasno.Niektóre Z tych historii słyszałam tyle razy, \
e.Pewien młody prawnikz Departamentu Sprawiedliwości miał odwagę wygłosić przemówienie na temat kolaboracjiamerykańskich biznesmenów z nazistami.Natychmiast wyrzucono go z pracy.Po wojnie uka-rano niemieckich przemysłowców, tylko niektórych rzecz jasna.Tych największych nie tknię-to nawet palcem.Po co ścigać ludzi, którzy robili interesy z Hitlerem - ba! Którzy Hitlerastworzyli - skoro teraz z radością robią interesy z Ameryką? Kiedy pod naciskiem nadgorli-wych oficjeli z Norymbergii kilku z nich skazano na więzienie, J.McCloy, wasz WysokiKomisarz, natychmiast złagodził im wyrok [ Pobierz całość w formacie PDF ]