Paulo Coelho Weronika postanawia umrzeć

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiedział, że Adam i Ewa znudzą się w końcu tym nadmiaremdoskonałości i - wcześniej czy pózniej - wystawiąna próbę Jego cierpliwość.Czekał na to, bo może On również - Wszechmocny - miął dośćświata, gdzie wszystko funkcjonowało bez zarzutu.Gdyby Ewa nie skosztowała jabłka, cóżciekawego zdarzyłoby się przez miliony lat?Nic.Gdy zostało złamane prawo, Bóg - Sędzia Wszechmocny - uchwal, iż szuka ukrywającychsię, jakby nie znal wszystkich możliwych kryjówek.Przetrząsał ogród kawałek po kawałku kuuciesze aniołów, którzy wielce bawili się tym żartem (dla nich również życie musiało byćmonotonne, od czasu gdy Lucyfer opuścił Niebo).Mari wyobrażała sobie, jaką cudowną scenę w filmie sensacyjnym można by było nakręcić napodstawie tego fragmentu Biblii.Odgłosy kroków Boga, przerażone spojrzenia parywinowajców, stopy, które nagle zatrzymują się tuż obok ich kryjówki.- Gdzie jesteś?- pyta Bóg.- Kroki Twe usłyszałem w ogrodzie, wystraszyłem się, bo jestem nagi i ukryłem się - odpowiadaAdam, nieświadom, że tymi słowami przyznaje się do winy.I gotowe.Dzięki prostej sztuczce, pozorując, że nie wie, gdzie jest Adam i co było prawdziwympowodem jego ukrycia się, Bóg dopiął swego.Mimo to, by bacznie przyglądający się całemuwydarzeniu Aniołowie nie mieli cienia wątpliwości, postanowił posunąć się dalej.- Któż ci powiedział, że jesteś nagi? - spytał Bóg, wiedząc, że na to pytanie jest tylko jednaodpowiedz: Bo zjadłem z drzewa, dzięki któremu to pojąłem.Tym pytaniem Bóg wykazał aniołom, że jest sprawiedliwy i skazuje parę na podstawiedowodów.Odtąd nieważne już było, czy wina leżała po stronie kobiety, ani czy prosić będą oprzebaczenie.Bogu potrzebny byt przykład, aby żadna inna istota, ziemska czy niebiańska, niepoważyła się nigdy więcej sprzeciwić Jego decyzjom.Bóg wygnał parę z Raju, ich dzieci również słono zapłaciły za przewinienie rodziców (jak tobywa do dziś z dziećmi skazanych), i tak powstał system sądowniczy: prawo i złamanie prawa(logiczne czy absurdalne, to nie miało znaczenia), proces (gdzie sprytniejszy wygrywa znaiwnym) i kara.A kiedy cały ludzki ród został skazany bez możliwości rewizji wyroku, człowiek postanowiłstworzyć mechanizmy obronne, na wypadek, gdyby Bóg zapragnął znowu objawić swąbezwzględną władzę.Ale przez tysiąclecia przesadził z ich liczbą � i sprawiedliwość stała sięplątaniną klauzul, orzeczeń i sprzecznych tekstów, których nikt nie byt w stanie pojąć.A gdy Bóg zmienił zdanie i podął Swego Syna, by zbawił świat, to cóż się stało? Wpadł on wsidła sprawiedliwości, którą przecież sam Bóg wymyślił.Prawo stało się takim gąszczem, że Syn skończył przybity do krzyża.Nie byt to łatwy proces:odsyłano go od Annasza do Kajfasza; od kapłanów do Piłata, który tłumaczył się brakiemprzepisów w kodeksie rzymskim; od Piłata do Heroda, który sprawę oddalił, motywując, żekodeks żydowski nie przewiduje kary śmierci.Od Heroda z powrotem do Piłata, który razjeszcze próbował fortelu, proponując ludowi ugodę - ubiczował Jezusa i obnażył jego rany, ale ito na nic się zdało.Jak to czynią współcześni prokuratorzy, Piłat postanowił zapewnić sobie sławę kosztemskazanego.Zaproponował zamianę Jezusa na Barabasza, wiedząc, że proces w tym stadium stal się jużwielkim spektaklem, który wymagał podniosłego zakończenia - śmierci oskarżonego.W końcu Piłat uciekł się do artykułu, który przyznawał przywilej wątpliwości sędziemu, a niesądzonemu i umył ręce, co znaczyło: "Ani tak, ani nie".Był to jeszcze jeden wybieg,pozwalający na zachowanie rzymskiego systemu sądowniczego, nie narażający na szwankdobrych stosunków z miejscowymi urzędnikami i umożliwiający przeniesienie ciężaruodpowiedzialności na lud, na wypadek, gdyby ogłoszenie wyroku wywołało kłopoty i jakiśinspektor ze stolicy Imperium zechciał osobiście zbadać sprawę.Sprawiedliwość.Prawo.Byty z pewnością niezbędne, by przyjść z pomocą niewinnym, jednaknie zawsze funkcjonowały tak jak trzeba.Mari była zadowolona, że przebywa z dala od tegocałego zamętu, chociaż dzisiaj, słuchając dzwięków pianina, nie była już tak pewna jak dawniej,że Villete było dla niej odpowiednim miejscem."Jeśli kiedyś zdecyduję się wyjść stąd, nigdy więcej nie będę się mieszać do sprawiedliwości, niebędę przestawać z wariatami, którzy sądzą, że są normalni i ważni, choć tak naprawdę ich jedynąracją bytu jest utrudnianie życia bliznim.Będę krawcową, hafciarką, będę sprzedawać owoceprzed miejskim teatrem.Wyczerpałam już mój przydział niepotrzebnego szaleństwa".W Villete wolno było palić, za to nie wolno było wyrzucać niedopitków na trawnik.Zprzyjemnością złamała zakaz, bowiem wielką zaletą pobytu tutaj było to, że można było nieprzestrzegać przepisów regulaminu i mimo to nie ponosić z tego powodu większychkonsekwencji.Zbliżyli się do bramy wejściowej.Strażnik zawsze tu byt strażnik, w końcu takie byty przepisy -pozdrowił ją kiwnięciem głowy i otworzył bramę.- Nie zamierzam wychodzić - powiedziała.- Aadna muzyka - odezwał się strażnik - Ostatnio słychać ją co wieczór.- Już wkrótce nie będzie jej dychać - odparta, oddalając się szybko, by nie musieć tłumaczyć,dlaczego.Przypomniała sobie strach, który dostrzegli w oczach dziewczyny, wchodzącej do jadalni.Strach.Weronika mogła czuć niepewność, onieśmielenie, wstyd, zakłopotanie, ale dlaczego strach? Touczucie jest uzasadnione w obliczu konkretnego zagrożenia: dzikiego zwierzęcia, uzbrojonychnapastników, trzęsienia ziemi, ale nie grupy ludzi, która zebrali się w jadalni."Ale człowiek taki już jest - pocieszyli się.Zastępuje strachem większą część swoich emocji".Mari dobrze wiedziała, o czym mówi, bo to właśnie byt powód, który przywiódł ją do Villete:syndrom paniki.Mari zgromadzili prawdziwą kolekcję artykułów o swojej chorobie.Ostatnio mówiło się na tentemat otwarcie, widziała nawet program w niemieckiej telewizji, w którym ludzie opowiadalio swoich doświadczeniach.W programie tym przedstawiono badania, z których wynikało, żeznaczna część ludzkości cierpi na syndrom paniki, choć większość stara się ukryć jego objawy zobawy, że zostaną uznani za wariatów.Ale w czasach gdy Mari mila pierwszy atak, nikt o tym wszystkim nie wiedział."To było piekło!Istne piekło!" - pomyślała, zapalając następnego papierosa.Wciąż jeszcze dychać było dzwięki pianina.Wyglądało na to, że dziewczyna ma dość sil, by graćcałą noc.Przybycie Weroniki do szpitala poruszyło wielu pacjentów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy