Popescu Petru Przodkowie Adama

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaraz jednak poderwał się, a wszystkie zmysły mu sięwyostrzyły.To chłopiec oderwał palcami kawałek miękkiego brzucha kreta ijaskrawo-czerwona, ociekająca krwią grudka zamiast do jego ust powędrowaław kierunku twarzy Kena.Był to poczęstunek.Ken przez zmrużone oczy patrzył na bezkształtny czerwony ochłapi zastanawiał się, co zrobić.Jeśli przyjmie nawiąże się między nimibardziej intymna więz.Wziął więc miękki, krwawy, jeszcze ciepły kęs,z którego dopiero co uszło życie.Chłopiec go obserwował. Zamarkuję tylko" pomyślał Ken.Na oczach australopitekauniósł mięso do ust i dotknął górną wargą.Zawładnęło nim pragnienie, byspróbować.Przełykał z głodu ślinę, ale żołądek kurczył się od wzbierającej odrazy.Tosurowe białko, którego nie jadł ostatnio poza paroma orzechami.Miałterazpokarm, a to oznaczało albo zatrucie, albo przetrwanie. Ugryzę tylko kawałek" uspokajał sam siebie.Kret należy doowadożernych, nie żywi się mięsem zwierząt, a już na pewno niepadliną.W rzeczywistości mogło to być czystsze jedzenie i z pewnością lepiejprzystosowane do potrzeb ludzkiego organizmu niż kurczaki zamerykańskich190 supermarketów.Pił już przecież wodę z kałuży i, jak dotąd, niewystąpiłynajmniejsze dolegliwości żołądkowe.Z wahaniem ugryzł mały kęs.Był śliski i prawie bez smaku.Mały nie pogryziony kawałekprzesunąłmu się przez gardło i na samą myśl o tym Ken omal nie zwymiotował.Pokarm dotarł do żołądka.Pierwszy kęs zaostrzył głód.Zjadł jeszczeodrobinę, przekonując samego siebie, że resztę powinien odrzucić, aleczułsię wyczerpany, a w zasięgu ręki miał jedzenie.Ugryzł kolejny kęs i przeżuwał.Tkanka była miękka i niewydawała sięzbyt pożywna lekki posiłek z epoki kamienia.Poczuł nagłe mdłości.Poderwał się na nogi, by dotrzeć do krzakai zwymiotować poza zasięgiem wzroku chłopca, ale opadł na kolanai zwrócił mięso wraz z sokiem trawiennym.Wystawił sobie ocenęniedo-stateczną z przystosowania się do życia w warunkach naturalnych.Niektórzyprzeżyli w dżungli lub na pustyni dzięki temu, że jedli własne paski ibuty,surowe myszy i ptaki lub nawet martwych towarzyszy.On nie należałdotego grona.Otarł twarz rękawem koszuli i zatoczył się wygłodzony,upokorzonyi straszliwie na siebie zły.Chłopiec siedział tam gdzie przedtem, miażdżąc zębami łeb kreta.Najego poziomie ewolucyjnym nie znano szacunku dla innej istoty, kiedyjuż nieżyła.Mięso to mięso.Ken zaobserwował, że chłopiec podniósł porzucony kawałek mięsai wepchnął sobie do ust.Potem rozłożył się leniwie na brzegu jeziorka isięnapił.Ken uczynił to samo, jakby chciał przybliżyć się ponownie, tymrazemz pokorą, do stanu zdrowej dzikości.Chłopiec beknął głaszcząc się zzado-woleniem po nabrzmiałym brzuchu i sięgnął po swoje kamienie.Parę chwil pózniej znowu obaj szli chłopiec z epoki kamienia naprzedzie, współczesny mężczyzna za nim.Mały hominid niósł kamienie z naturalną swobodą, świadczącą otym, żeposługiwał się nimi od dziecka.Ken był teraz przekonany, że pochodząonez rumowiska czarnych bloków lawy.W okolicy nie występowały innezłożaczarnych skał.Oznaczało to, że kamienie, które widzieli z Ngiłim po razpierwszy dwadzieścia mil na południe, zostały tam przeniesione.Jużsam tenfakt pozwalał określić je jako narzędzia.Przenoszenie bowiem iwykorzys-tywanie do polowania czyniło z ich użytkownika człowiekauzdolnionego",prawdziwego Homo habilis, który według klasycznej antropologiipojawił siędopiero wtedy, gdy pojemność ludzkiego mózgu wzrosła doprzynajmniejsiedmiuset pięćdziesięciu centymetrów sześciennych.Jednakże mózg stworzenia, które szło przed Kenem to skręcającw lewo lub w prawo, to znów zerkając na busz lub oglądając się natowarzysza mógł mieć w najlepszym razie pięćset centymetrówsześcien-nych, a może nawet mniej, w zależności od grubości kości czaszki.Jegomasa1914Dante, poeto światowej sławy wzniósł inwokację Ken Ow swej �Boskiej komedii� zapomniałeś wymienić wśródnajstraszliwszych tortur piekielnych afrykańską biegunkę."Przykucał już szósty (a może siódmy?) raz w ciągu ostatnich dwóchgodzin, wydalając cuchnącą ciecz.Między kolejnymi wypróżnieniamitak byłwyczerpany i zmożony bólami brzucha, że musiał leżeć.Nie panowałnadmięśniami odbytu, więc zdjął spodnie i zostawił je na trawie.Możliwe, że zatruł się mięsem kreta, ale najpewniej wodą.Byław tymokrutna ironia, gdyż biegunka odwodni go tak bardzo, że jeśli chciałprzeżyć jeszcze parę godzin będzie musiał uzupełnić zapas wody,pijącznowu.Miał na sobie tylko spodnie, koszulę, slipy i wełniane skarpety,którenosił do terenowych butów.Nie mógł pod żadnym pozorem ichzabrudzić.Rozebrał się do naga i został w samych butach.Złożył ubranie natrawie,dziękując nocy, że zaciągnęła kurtynę współczucia nad jegoponiżeniem.Nawet gdyby w tym momencie pojawił się Hendrijks, Ken nieczułby siębardziej zmaltretowany czy bliski końca.Pomiędzy atakami kładł sięnaplecach i delikatnie masował brzuch, usiłując namówić jelita dospokoju. Nojuż przymilał się dość mnie ukarałyście."Ale nie chciały mu wybaczyć.Czuł taki ból, jakby przebijano mu krzyż żelaznym prętem.Wstał księżyc i ataki się nasiliły.Dostał wysokiej gorączki i drżałtak, aższczękały mu zęby [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy