[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Mój jegomość - odrzekł pan Zagłoba - trudno nas przekonasz, abyśmy Turczyna,Tatara lub innych barbarów miłować mieli, którymi i sam Pan Bóg zgoła brzydzićsię musi.- Do tego ja waści nie namawiam, jeno to utrzymuję, \
e dzieci eiusdem matriskochać się powinny, a owó\
zamiast tego od chmielnicczyzny, czyli od trzydziestulat, wszystkie te kraje z krwi nie osychają.- A z czyjej winy?- Kto się pierwszy do niej przyzna, temu pierwszemu Bóg ją odpuści.- Jegomość dziś szatki duchowne nosisz, a za młodu bijałeś rebelizantów, jakośmysłyszeli, wcale niezgorzej.- Bijałem, bom był powinien, jako \
ołnierz, i nie to mój grzech, ale to, \
em ichprzy tym jako zarazy nienawidził.Miałem swoje prywatne racje, o których niebędę wspominał, bo to dawne czasy i rany owe zaschły.W tym się kajam, \
em nadpowinność czynił.Miałem pod swoją komendą sto ludzi z chorągwi panaNiewodowskiego i często luzem chodząc, z nimim palił, ścinał, wieszał.Waszmościowie wiecie, jakie to były czasy.Palili i ścinali Tatarzy przezChmiela na pomoc wezwani, paliliśmy i ścinali my.Kozactwo te\
wodę a ziemiętylko wszędy zostawiało, gorszych jeszcze dopuszczając się od nas i od Tatarówokrucieństw.Nie masz nic straszniejszego nad wojnę domową.Co to były zaczasy, tego nikt nie wypowie, dość, \
e my i oni byliśmy do psów wściekłych ni\
do ludzi podobniejsi.Raz dano znać do naszej komendy, \
e hultajstwo panaRusieckiego w jego fortalicji oblega.Posłano mnie z moimi ludz
mi na ratunek.Strona 91Henryk Sienkiewicz - Pan WołodyjowskiPrzyszedłem za póz
no.Fortalicja była ju\
z ziemią zrównana.Napadłem jednak nachłopstwo pijane i znacznie wyciąłem, część się tylko w zbo\
u zataiła; tychkazałem \
ywcem brać, by ich dla przykładu obwiesić.Ale gdzie? A
atwiej byłozamierzyć ni\
dokonać: w całej wsi nie zostało ani jednego budynku, ani jednegodrzewa, nawet hryćkowe grusze na miedzach samotnie stojące były pościnane.Niemiałem czasu szubienicy stawiać; lasu te\
, jako to w kraju stepowym, nigdzie wpobli\
u.Co robić? Biorę ja moich jeńców i idę.Ju\
te\
przecie znajdę gdziejaki dębczak rosochaty.Idę milę, idę dwie - step i step, choć kulą potoczyć.Trafiamy wreszcie na ślady jakiejś wioski, było to pod wieczór; patrzę, oglądamsię: tu i owdzie kupa węgli, a zresztą siwy popiół; znowu nic! Na wzgórkumaluchnym krzy\
przecie został, du\
y, dębowy, niedawno widać uczyniony, bodrzewo nic jeszcze nie sczerniało i świeciło się przy zorzy,jakoby z ognia.Chrystus był na nim z blachy wycięty i tak właśnie pomalowany,\
e dopiero z boku zaszedłszy i cienkość blachy widząc poznałeś, i\
nieprawdziweciało wisi; ale z przodu twarz miał jakoby \
ywą, od boleści jeno niecoprzybladłą, i cierniową koronę, i oczy do góry podniesione z okrutnym smutkiem i\
ałością.Gdym tedy ujrzał ów krzy\
, mignęła mi przez głowę myśl: "Ot drzewo,inszego nie masz" - alem się zaraz zląkł.W imię Ojca i Syna! na krzy\
u ich niebędę wieszał! Ale zrozumiałem, \
e ucieszę oczy Chrystusowe, gdy w jegoobliczności ka\
ę tych, którzy tyle krwi niewinnej przelali, pościnać, i mówiętak: "Panie miły, niech\
e ci się zdaje, \
e to owi śydowinowie, którzy ciebie nakrzy\
przybili, bo ci od nich nie lepsi." Wtem kazałem ich po jednemu porywać,na mogiłkę pod krzy\
podprowadzać i ścinać.Byli między nimi starzy, siwi chłopii pacholęta! Pierwszy tedy, którego przyprowadzono, mówi: "Przez mękę Pańską,przez tego\
Chrysta, pomiłuj panie!" A ja na to: "Po szyi go!"Dragon ciął i ściął.Przyprowadzono drugiego, ten to samo: "Przez tegoChrystusa miłosiernego pomiłuj!" A ja znów: "Po szyi go!" To samo z trzecim,czwartym, piątym; było ich czternastu, a ka\
dy mię przez Chrystusa zaklinał.Ju\
i zorze zgasły, gdyśmy skończyli.Kazałem ich poło\
yć kręgiem koło stópkrzy\
a.Głupi Myślałem, \
e tym widokiem Syna Jedynego udelektuję, oni zaśruchali czas jakiś to rękami, to nogami, czasem rzucił się który jako ryba zwody wyjęta, ale krótko tego było; niebawem wigor opuścił ich ciała i le\
eliwianuszkiem cicho.śe to ju\
ciemność uczyniła się zupełna, postanowiłem zostaćna nocleg, chocia\
ognisk nie było z czego rozpalić.Noc Bóg dał ciepłą, więcmoi ludzie radzi pokładli się na derach, ja zaś poszedłem sobie jeszcze podkrzy\
, u nó\
ek Chrystusowych zwyczajne pacierze odmówić i miłosierdziu jego siępolecić [ Pobierz całość w formacie PDF ]