[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Było tam kilka sklepów, głównie z antykami,i niewielkich domów szeregowych, pomalowanych na różne kolory.Taksówka zatrzymała się i Henryk zapłacił.Stropił się, widząc, że numerdomu pospiesznie przepisany z umowy o najem oznaczał duży brzydkiblok mieszkań wybudowany przy końcu ulicy, prawdopodobnie w wyrwiepozostawionej przez wojnę.Główne drzwi były otwarte.Nerwowo, zpoczuciem winy, Henryk wszedł do hallu.Był tu obcy, prawie jakprzestępca, i miał nadzieję, że nikt go nie zagadnie ani nie zauważy.Stałtak niezdecydowany.Dom był najwyraz
niej mrówkowcem składającym sięz malutkich mieszkań.Jak miał odnalez
ć to, które należało do Sandy ego,skoro nie zapisał numeru? Potem nagle uwagę jego zwrócił biały błyskdrewnianej tablicy.Spis lokatorów.Numer 11.A.Marshalson.Jak dziwnie,jak wzruszająco zagubione i nieważne wydawało się to nazwisko,pozbawione właściciela i zapomniane w samym środku Londynu.Henrykprzeszedł do windy.Mieszkanie znajdowało się na trzecim piętrze.Drzwi windy otwierałysię automatycznie na wyłożony dywanem korytarz bez okien, tylko zeświatłem elektrycznym.Henryk zaczął grzebać w kieszeni, szukając pękukluczy, i poczuł mocne, paraliżujące bicie serca.Podszedł do numeru 11 irzuciwszy okiem w prawo i w lewo zaczął wypróbowywać klucze trzęsącąsię ręką.Trzeci z kolei pasował, obrócił się i drzwi się otworzyły, skrobiącdelikatnie o dywan.W środku powitała go głęboka cisza.Wszedł bokiem iostrożnie zamknął drzwi za sobą.Znalazł się w niewielkim przedpokoju, zktórego kilkoro drzwi prowadziło do innych pomieszczeń.Szybko, niepozwalając dojść do głosu panice, chwycił najbliższą klamkę.Był tooczywiście salonik.Rzucił się do innych drzwi.Salonik, dwie sypialnie,kuchnia i łazienka.Cisza.Powrócił do saloniku i wyjrzał przez okno.Widok sklepów z antykami, kilka dachów, jedno czy dwa drzewa, a wpewnej odległości grzybiasta kopuła magazynu Harrodsa.Stałnieruchomo, rozglądając się wokół, i próbował ochłonąć.Mieszkanie było małe i dość ciasne.Pod stopami żółtawy dywanciągnął się jeszcze z korytarza.Kilka dużych ciemnych mebli, potężnaszafa, wielkie kwadratowe biurko pozostawiało trochę ciemnej przestrzeni,w której nic nie dałoby się sensownie ustawić.Długa, świeżo kupionaskórzana sofa, z przyczepioną do nogi ceną, stała w salonie po przekątnej.Pozostałe meble były podniszczone i wyglądały, jakby pochodziły zpokojów służby we dworze.Były tam dwa chwiejne bambusowe stoliki zgrubymi popielniczkami z zielonego szkła.Politurowane półki na książki,prawie puste, jeśli nie liczyć kilku kryminałów i książki o ślizgaczach.Wydawało mu się, że wszystkie meble chwieją się i napierają na niego,wrogo spoglądając; Henryk instynktownie się skulił.Atmosfera pokoju,dusznego od zapachu tytoniu i słodkiej woni, której Henryk nie potrafiłzidentyfikować, była ciężka, irytująca raczej niż złowieszcza.Znalazł teżkilka drobnych akcentów upiększających: haftowany podnóżek, parę słonize steatytu, akwarelę przedstawiającą dwór, wyjętą z kolekcji z Laxlinden.Był tam również chiński lew z komiczną twarzą, którego Henrykzapamiętał z dawnych lat.Odwracając się od tego jedynego świadka,sięgnął do biurka i zaczął pospiesznie przeszukiwać szuflady; znalazłprogramy teatralne, menu obiadu klubowego, broszurki o łodziach, wsumie nic ciekawego.Większość szuflad była pusta.Czego zresztą mógłsię spodziewać? Mieszkanie było posprzątane.A
óżka posłane.Henrykspacerował po nim, oddychając głęboko i tamując wzruszenie.Najbardziejzastanawiał go prowizoryczny, prawie młodzieńczy charakter tegowszystkiego.Przeciw czemu wytoczył Sandy tę z góry przegraną walkę? Zpewnością nigdy się nie dowie.Nagle przytłoczony tym wszystkim, Henryk pobiegł do kuchniposzukać alkoholu.W jednej z szafek znalazł butelkę whisky, w innejszklankę.Rozglądając się za lodem automatycznie otworzył lodówkę.Kiedy wyciągał tackę z lodem, zorientował się, że w lodówce jest jedzenie,pomidory, rzeżucha, dzbanek z mlekiem.Chwycił dzbanek i powąchał.Z
wieże.Zastanowiło go to.Wydobył lód i włożył go do szklanki.Zamknąłlodówkę.Wtedy zauważył na kredensie złożoną gazetę.Podniósł ją i rzuciłokiem na datę.Wczorajsza.Trzęsącymi się rękami nalał sobie whisky icofnął się do salonu.Pierwszą jego myślą było, że Sandy wcale nie umarł, tylko żyje sobiepo cichu w Londynie.Ale była to myśl obłąkana.Następnie przyszło mudo głowy, że Sandy musiał sprzedać mieszkanie.Ale w takim wypadku czydokumenty również nie przeszłyby na nabywcę? Mieszane uczucie winy iprzerażenia mąciło jasność jego myśli.To nie było puste, opuszczone mie-szkanie, ale czyjeś mieszkanie.Teraz wydawało się to oczywiste.Miałwrażenie, że słyszy tykanie zegara.Postanowił natychmiast wyjść.Pochłonął whisky i chwycił kapelusz.W tym momencie usłyszał stuk izgrzyt klucza w zamku.Drzwi wejściowe zaskrobały o dywan i z wolna sięotworzyły.Drzwi salonu były uchylone.Henryk zesztywniał, sparaliżowany zestrachu, spodziewając się czegoś niesamowitego i nieopisanego.Oniemiały, znieruchomiał.Drzwi wejściowe się zamknęły [ Pobierz całość w formacie PDF ]