Robertis Carolina de Niewidoczna góra (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaczęła chodzić tam i z powrotem na chwiejnych nogach, nieprzyzwyczaj ona do obcasów.Buty były miękkie, ale niesłychanie wysokie.Zulicy dochodziły męskie głosy śpiewające smętną murgę.Piętro przechylił się na krześle i zapalił papierosa.Błyszczącymioczami patrzył na kostki Evy. Dalej, chodz.Eva chodziła dalej.Nogi jej drżały, ale się nie potknęła. Dobrze powiedział miękko. Bardzo dobrze.Wprawiaj sięcodziennie, a już niedługo będziesz się poruszać jak prawdziwa dama.Mijały tygodnie.Evę bolały nogi, ale doskwierał jej też inny ból,nieokreślony, trudny do nazwania, który pojawiał się, gdy Piętro patrzyłna nią, a także wtedy, gdy leżała już w łóżku, niespokojna i ciągle jakbylepka od jego spojrzeń.Zalewało ją125gorąco, czuła strach, głód i obrzydzenie.Nie potrafiła tego /rozumieć,miała więc ochotę uciec, zniknąć, włożyć siedmiomilowe buty i pójść wnieznane, tam gdzie nikt by jej nie znalazł.Tak byłoby najlepiej zniknąć z horyzontu, schować się przed wszystkimi.Nadawałyby się dotego właśnie buty z cholewami, które zakrywają kostkę i łydki, mocne, nagrubych podeszwach, solidnie wyprawione, niezniszczalne.Mijały mie-siące.Pracowała.Usuwała się z widoku.Wsuwała się w ciemne wnętrzekażdego buta przymierzanego przez klientów, wciskała się w skórzanąkryjówkę, och, gdyby tak zmieścić się w obcasie, lo dopiero byłbyschowek, och, być dziewczynką, która potrafi się skurczyć jak zadotknięciem czarodziejskiej różdżki.Jak było dzisiaj w pracy, Evo? Bardzo dobrze, mamo.W maju przyszła dostawa butów zimowych.Ich długie korpusy leżaływ magazynie jak zestrzelone ptaki.Eva, klęcząc na podłodze, układała jeparami.W pewnym momencie przyszedł Piętro i pogłaskał ją po karku.Eva od razu wyobraziła sobie, że znajduje schronienie w bezpiecznejcholewce brązowego damskiego botka.- Chodz tutaj.Poczekaj.Muszęiść do łazienki.Nie teraz powiedział chrapliwym głosem, który brzmiał zupełniejak nie jego.Pchnąłjąna stertę butów, chwycił rąbek jej spódnicy, wsunąłdłonie pod spód i zaczął nimi błądzić po jej udach.Broniła się, on zaśprzyciskał ją coraz mocniej, trzymał jedną ręką za włosy, drugą zaśszarpnął jej figi i wcisnął w jej ciało.Jego piekący, bolesny dotykrozrywał ją na kawałki. Zamknij się, puta chrypiał obcy głos,podczas gdy ona leciała w przepaść.Szarpnęła się, co go na chwilę zdezorientowało, a wtedy wysunęła sięspod niego, zrobiła kilka kroków na czworakach, szybko wstała, dopadłado drzwi i uciekła od głosu, który wolał, by wróciła.Biegła, chociażuczono ją, że dziewczynki powinny spokojnie chodzić po ulicy, zrzuciławysokie obcasy i pędziła dalej gołymi stopami po bruku, bez tchu, zuczuciem126piekącej rany między nogami, mijając wozy konne i wyglansowanesamochody, nie zważając na zdziwione spojrzenia przechodniów, aż wkońcu padła bez tchu przed matką.Ta uniosła brwi, odłożyła trzymaną wręku łyżkę i nachyliła się nad nią.Eva przytuliła się do jej ciepłego ciała izupełnie się jej poddała.Leżała w łóżku i czuła ręce matki, które splatały jej włosy wwarkocze, za to od piersi w dół nie czuła zupełnie nic.Ojciec stał wdrzwiach z dziwną miną, trochę na zewnątrz, a trochę w środku, jakbypowstrzymywały go niewidzialne więzy i jakby się bał, że w każdejchwili może go stąd wyrzucić podmuch wiatru.Przyglądał się jej, bladyjak ściana. Co ty narobiłaś?Powinna mu odpowiedzieć, chciała mu odpowiedzieć, ale nie mogławydobyć z siebie ani słowa. Ignazio poprosiła Mami daj nam trochę czasu.Zawahał się. Potrzebujemy trochę czasu, Ignazio.Zostaw nas same.Wyszedł. Mijita. Mam� wyglądała na znużoną, ale Eva, która szukała najej twarzy gniewu, nie znalazła go. Powiedz mi, co się stało. Czy.czy rozmawiałaś z Piętrem? Twój Papi rozmawiał. I co powiedział? %7łe flirtowałaś z klientami i ukradłaś parę butów. To nieprawda! Bueno.Co się stało?Eva przyglądała się szczupłej i szczerej twarzy matki, okolonej przezdwa grube warkocze.Nie widziała ich końcówek, ale wiedziała, że sąciemne i długie i że opadają z tyłu na jej plecy.Ze wszystkich rzeczy,które wiedziała o świecie, pewne były tylko te dwa czarne warkocze.Niemogła ryzykować ich utraty.Niczego nie pragnęła bardziej, niż wyznaćprawdę, ale nie mogła tego zrobić.Prawda była gorsza niż wersja Pietra:prawda to było tango po godzinach otwarcia i bliskie, zakazane127ruchy, jeden wypalony papieros, jej obecność, która sprawiła, żeprzyciskał ją do siebie i jęczał, w końcu czerwone buty na obcasach, któreprzyjęła i codziennie nosiła w sklepie, a także lo przerażające uczuciegorąca w ciele.Wyobraziła sobie, że wypowiada to wszystko na głos.Wjej życiu powstał odrażający rozdział, a ona jest zepsutą, zdeprawowanądziewczyną, która popełniła niewyobrażalną, niewiarygodnie potwornązbrodnię.I llr/.ymanie jej w tajemnicy to jedyny sposób na to, abypozostać tak blisko matki, jej warkoczy i jasnej twarzy.Stracić Mamibyłoby czymś gorszym niż stracić Pana Boga.Milczała.Evita?Nic.Hija.Mami, ja nie czuję nóg.Nie mogę nimi ruszyć, co mi się stało?Jej nogi zniknęły lub raczej to ona z nich zniknęła.Były puste,niezamieszkane, niedosiężne jak lodowce na krańcach kontynentu.KiedyMami delikatnie ją szturchała, kiedy słońce zachodziło na odległymniebie albo noc zalewała jej pokój ciemnością, Eva wsłuchiwała się w to,co działo się w jej ciele od brzucha w dół i nie czuła zupełnie nic.Anibólu, ani ciepła, ani najlżejszego ruchu.Zasypiała i śniło się jej, że matylko głowę, ramiona i tors i wsparta na rękach sunie po korytarzu.Nazajutrz wezwano doktora Zeballosa.Ze swoim wystającymbrzuchem i jowialnością zawsze kojarzył się jej ze Zwiętym Mikołajem.Nic jej nie dolega, jak mi się wydaje.Niewytłumaczalny paraliż.Francuzi nazywają to syndromem buntu.Nie było lekarstwa na taką przypadłość.Eva leżała, a Mam� |i|pielęgnowała, przynosiła posiłki, zmieniała prześcieradło i trzymała ojcana odległość.Trzeciego dnia przyszedł z wizytą Piętro.Kiedy Eva ujrzałajego szeroko uśmiechniętą twarz nad bukietem różowych gozdzików,górną połowę jej ciała, która zachowała czucie, oblał jakby płynny krzyk.128 Evita, martwiłem się o ciebie.Patrz, przyniosłem gozdziki, twojeulubione kwiatki, prawda? zawiesił głos, czekając na odpowiedz,której się nie doczekał. Dam ci jeszcze jedną szansę. Jesteś zbyt wielkoduszny wobec nas, Piętro powiedział ojciecstojący sztywno pod ścianą jak żołnierz. Por favor, Gondola, przecież przyjaznimy się nie od wczoraj,prawda? Myślisz, że mógłbym o tym zapomnieć? Eva patrzyła narzadką szczecinę pokrywającą jego brodę, raczej siwą niż czarną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy