Wpadki i wypadki Joséphine F

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jos� się zdenerwował: Mówiłem ci, żebyś niebrała samochodu! Położyliśmy się spać o trzeciej nad ranem, Jos�phine! Tak bardzoboisz się swoich znajomych, że nie jesteś w stanie tego odwołać? Nie wnikamw twoje poczucie winy.wpieniasz mnie, wpienia mnie to, że zawsze mam rację..Wtedy wzięłam wszystko na siebie bo miałam nadzieję, że jest już w trakciewciągania dżinsów i wiązania adidasów. Wiem, Jos�, to moja wina, ale dzieci tusą.proszę cię, co mam robić? Boję się! Dzieci! Bierzesz dzieci za zakładników,a teraz trzeba, żebym cię wyciągał z gówna, w które sama je wciągnęłaś! Wiesz co,nauczysz się teraz, jak być dorosłym człowiekiem: radz sobie sama i daj mi spać. Radz sobie sama. Daj mi spać.Dzień wcześniej obchodziliśmy urodzinyjednego z jego przyjaciół Matt�o i wypiliśmy sporo alkoholu (co notabene u Jos�nie było okazjonalne), w związku z tym wcześnie rano, mrużąc oczy, zrezygnowałz wyjazdu.Przynajmniej tyle mogłam wydedukować z jego burczenia, zanim niewsunął głowy pod poduszkę, żeby nie słyszeć już żadnego namawiania.Walczyłamz nim mimo wszystko, szarpiąc go, na co odpowiedział czymś na kształt kopnięciaskrępowanego kołdrą, po czym podnosząc poduszkę z twarzy, tym razem wyrazniewyartykułował: Do kurwy nędzy, jest sobota! Moglibyśmy choć raz jedenspróbować OD-PO-CZ! Zadzwoń i odwołaj.Ale ja obiecałam dzieciom tę małąprzejażdżkę i pomimo zmęczenia postanowiłam działać d l a nich, w b r e w Jos�,w b r e w osłabieniu mojego ciała, w imię m o j e j decyzji, w imię m o j e j obietnicy.Rozłączyłam się, nie mając już więcej ochoty go słuchać, porażona tym, jak bardzosytuacja ta była symptomatyczna dla stanu naszej rodziny: ja z dzieciakami na środkuautostrady i Jos�, który śpi.I wez się tu uwolnij od takiego obrazu.Tamtego dnia kazałam chłopcom usiąść na trawie i nie ruszać się ani na centymetr,a sama poszłam aż do żółtobiałej budki przy słupku SOS i naciskałam bez przerwy.Wreszcie odpowiedział mi jakiś głos. Miałam awarię powiedziałam spokojnie,żeby się nie rozgadywać i zachować wszystkie atuty po swojej stronie. Proszę siępospieszyć, mam dwójkę dzieci.Ale jakaś część mnie tam pozostała, sama,dokładnie na środku tej autostrady, porzucona przez męża, chroniąca dzieci jak tylkomogłam, niezdolna do chwycenia z powrotem za kierownicę.Po jakichś trzech kwadransach nadjechała pomoc drogowa.Podebatowałamz drogowcem, wytłumaczyłam mu, stojąc przy samochodzie w ostentacyjniedoskonałym stanie, że miałam zapaść.Popatrzył na mnie podejrzliwie. Na pewnozatankowała pani do pełna? Przyrzekłam mu na własną głowę: Ja mam dzieci,proszę pana, nie bawi mnie stawanie z pustym bakiem na poboczu najbardziejśmiercionośnej autostrady we Francji.Wydawał się zakłopotany: Ja to się zajmujętylko zepsutymi samochodami, nie pracuję dla pogotowia ratunkowego , ostateczniezaczął działać, nie komentując już, podniósł samochód, umiejscowił go na tyle swojejciężarówki.Przyglądaliśmy się zafascynowani.Moi synowie byli całkiem dumniz przeżycia takiej przygody, a ja im sekundowałam, podniecając się każdym detalem,szczególnie wysokością ciężarówki, do której wsiedliśmy górowaliśmy wzrokiemnad innymi samochodami, w tym nad naszym, śmiesznie przystrojonym i samotnym,jadącym bez kierowcy.Tuliłam dzieci do siebie, nie miałam jeszcze pomysłu, jakwydostać się z biura pomocy drogowej.Biuro znajdowało się przy wyjezdziez opustoszałej wioski o nieznanej nazwie, przypominającej raczej ciąg magazynówniż zamieszkaną miejscowość. Jest tu jakaś kawiarnia? Tak, ale trzeba by jechaćsamochodem.Drogowiec po tym, jak został naszym zbawcą, załatwił też sprawęz ubezpieczycielem.Niemniej jednak utknęliśmy, nie mogłam się zdecydować nawybór ofiary, która uratuje nas z tej strefy przemysłowej i muszę tu podkreślić, żestrefa przemysłowa jest bardziej porażająca niż wzburzony ocean.Poprosiłamnaszego mechanika-bohatera, od którego wzięłam namiary nigdy nic nie wiadomo o mapę Francji i przestudiowałam, jak dojechać do naszych znajomych drogamiregionalnymi.Mam w sobie dumę kobiet wojowniczek, które lubią samerozwiązywać swoje problemy, gotowe do wystawienia na niebezpieczeństwo życiacałej rodziny poza ojcem! Jeżeli rodzina zostanie zdziesiątkowana, to tylko jedenponiesie karę.Po szczegółowym przestudiowaniu mapy zapadła decyzja: wracam za kierownicę,pojedziemy nakreśloną trasą, którą entuzjastycznie przedstawiam moim dzieciomjako polną i turystyczną: dwieście kilometrów dróg regionalnych, ostre zakrętyi żołądek podchodzący do gardła zapewnione, ale zdecydowanie trzeba było wreszcieopuścić to miejsce.Wytłumaczyłam mechanikowi, że jadąc trzydzieści na godzinę,powinnam poradzić sobie z prowadzeniem, pod warunkiem że moje koło nie postaniena autostradzie.Pozwolił nam jechać, lekko zbity z tropu.Wsunęłam CD z AnnąVanderlove do radia i wróciliśmy na drogę, śpiewając na całe gardło.Osiem godzinpózniej, i z pomocą pełnej dyskografii Doorsów, dojechaliśmy do Dieppe w sam razna deser.Dzieci spały już od trzech godzin na tylnym siedzeniu.Jos� nagrał mi trzywiadomości, na które nie odpowiedziałam.Jeden prosty SMS: Dojechaliśmy namiejsce , bez określania godziny.Opowiedziałam przyjaciołom o mojej zapaści.Zastanawiali się ze mną, czy to problem z błędnikiem? Skok ciśnienia? Omdleniewazowagalne? Podobnie jak oni miałam nadzieję, że chodziło tylko o organicznerozregulowanie, które naprostuje jakieś zwykłe lekarstwo.Ale wewnętrzniewiedziałam, że moim schorzeniem jest autostrada: żadnej drogi ucieczki, szpalersamochodów, niewola prostej linii, zamknięcie i przymus jechania dalej, zakazzatrzymywania się, zjeżdżania na bok, wystawienia stopy na ziemię, sprawdzeniaprawdziwości ciała, pejzażu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy