[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lubił wokółsiebie porządek czy był bałaganiarzem? Co jadł? Czy miał długi? Używał narkotyków?Lubował się w dziwnej bieliz
nie? Walczył z chęcią zajrzenia do szafy, przeczytania listów.Pragnął poznać wszystko, co mogłoby uzupełnić obraz powstający w wyobraz
ni, ajednocześnie pozwoliłoby mu zrozumieć przywiązanie Jusefa do organizacji Tarika.Terazjednak nie było na to czasu.Poza tym nie mógł podejmować ryzyka i narażać operacji naszwank.Promień latarki spoczął na aparacie telefonicznym.Gabriel wszedł w głąb pokoju iuklęknął przy stoliku.Szybko wyciągnął z plecaka duplikat i porównał go z oryginałem.Byłyidentyczne.Jacqueline spisała się doskonale.Odłączył kabel od telefonu Jusefa i wcisnął go wgniazdko przyniesionego aparatu.Stary przewód od słuchawki był porozciągany izabrudzony, podczas gdy w duplikacie znajdował się fabrycznie nowy, Gabriel musiał więcwymienić także przewód i słuchawkę.Spojrzał przez okno na dom naprzeciwko.Karp wciąż trzymał zapalone światła wpokoju, nadal nic mu nie groziło.Allon wpakował telefon Jusefa do plecaka i ruszył z dużegopokoju do sypialni.Kiedy przechodził obok łóżka, wyobraz
nia podsunęła mu frapujący widok nagiejJacqueline leżącej w wymiętej pościeli.Dopiero teraz uzmysłowił sobie, że jegozainteresowanie Arabem wcale nie musi być czysto zawodowe.Prawdopodobnie zawierałoteż elementy osobiste, gdyż podświadomie traktował Jusefa jak swego rywala.Uprzytomnił sobie, że stoi w miejscu i od kilku sekund gapi się na łóżko.Co w ciebie wstąpiło, do cholery?! - rzucił w myślach.Odwrócił się w stronę budzika na nocnej szafce.Przed wyłączeniem go z siecisprawdził ustawienia.Alarm był zaprogramowany na ósmą rano.Włączył radio: byłoustawione bardzo cicho, na piątym programie BBC.Wyłączył aparat i wyciągnął wtyczkę z kontaktu.W tej samej chwili zadzwonił jego telefon komórkowy.Poderwał się z podłogi i wyjrzał przez okno.W mieszkaniu naprzeciwko światło było zgaszone.Do tego stopnia pochłonął go wyimaginowany widok Jacqueline leżącej na łóżku, żecałkiem zapomniał o obserwowaniu sygnałów świetlnych.Pospiesznie odebrał połączenie,nim telefon zdążył zadzwonić po raz drugi.- Spieprzaj stamtąd! - warknął Karp - mamy towarzystwo!Wybiegł do dużego pokoju i zerknął przez okno.Jacqueline i Jusef wysiadali właśnie z taksówki.Przecież mieli iść na obiad do restauracji!Zawrócił na pięcie.Znalazł się w poważnym kłopocie.Zdążył już odłączyć od siecielektroniczny budzik Jusefa.Nawet gdyby go włączył z powrotem, musiałby go jeszczezaprogramować, bo w przeciwnym razie al-Tawfiki natychmiast by zauważył, że ktoś był wmieszkaniu.Pospiesznie obliczył, ile zajmie dojście do mieszkania: kilka sekund na otwarcie drzwiod klatki, parę następnych na dotarcie do schodów.W sumie około czterdziestu pięciusekund, żeby dotrzeć do drzwi mieszkania.To prawie minuta.Zdecydował, że zdąży wykonać zadanie.Wyciągnął z plecaka duplikat budzika i włożył wtyczkę do kontaktu.Wyświetlaczzamigał i pokazał: 12:00.12:00.12:00.Gabriel omal nie wybuchnął śmiechem, pojąwszyabsurdalność tej sytuacji.Los całej operacji zależał teraz od tego, czy zdąży w poręodpowiednio zaprogramować cyfrowy budzik i nie da się przyłapać na gorącym uczynku.Szamron gorąco go namawiał, by zechciał przyjąć to zlecenie i podreperował nadszarpniętąreputację Biura, tymczasem zanosiło się na kolejną porażkę.Zaczął gorączkowo wciskaćklawisze, cyfry na wyświetlaczu zmieniały się błyskawicznie.Ręce wciąż mu się jednaktrzęsły, toteż omyłkowo ustawił godzinę dziewiątą zamiast ósmej.Cholera! Musiał jeszczeraz przelecieć cały dwudziestoczterogodzinny cykl! Ale za drugim razem się udało.Ustawiłwłaściwy czas, po czym włączył radio, znalazł piąty program BBC i dopasował głośność.Nie miał pojęcia, ile czasu mu to zajęło.Chwycił plecak, zgasił latarkę i wybiegł do przedpokoju, wyciągając zza paska spodniberettę i przekładając ją do kieszeni płaszcza.Zatrzymał się przed drzwiami i przyłożył do nich ucho.Na korytarzu panowała cisza.Musiał się wydostać z mieszkania, bo wewnątrz nie było miejsca, żeby się ukryć i póz
niejwymknąć na zewnątrz.Błyskawicznie otworzył drzwi i wyskoczył na korytarz.Z dołu dobiegały już kroki ludzi.Pospiesznie przekręcił klucz w zamku i ruszył w stronę schodów z ręką w kieszeni,zaciskając palce na kolbie beretty.*W taksówce Jacqueline zdołała opanować nerwy.Zdawała sobie sprawę, że powinnautrzymać Jusefa z dala od mieszkania, obawiała się jednak, że nabierze podejrzeń, jeślikategorycznie odmówi zjedzenia obiadu u niego.Poza tym prawdopodobieństwo, że zastanąjeszcze Gabriela w mieszkaniu, było bardzo małe.W końcu wykonanie zadania powinno muzająć najwyżej parę minut.Zatem wiele wskazywało na to, że jest już po wszystkim i pluskwyzostały zainstalowane.W dodatku w grę wchodziła jeszcze inna ewentualność: Gabrielwiedział, że mają się spotkać pod galerią o wpół do siódmej i pójść na obiad, więc możenawet nie zdążył się jeszcze włamać do mieszkania.W takim wypadku powinien zauważyć,że wrócili wcześniej, i zrezygnować z akcji, przełożyć ją na inny termin.Minęli przedsionek i zaczęli wchodzić po schodach.Na podeście pierwszego piętra wyłonił się schodzący mężczyzna - Allon szedł zplecakiem przerzuconym przez ramię i nisko spuszczoną głową.Jacqueline mimo woli skrzywiła się boleśnie.Pospiesznie przywołała się do porządku,ale odniosła wrażenie, że Jusef zauważył jej zmieszanie.Przystanął i odprowadził Gabrielaspojrzeniem, po czym zerknął badawczo na nią.Po chwili wziął ją pod rękę i pociągnął wgłąb korytarza.Kiedy otworzył drzwi, błyskawicznie rozejrzał się po całym mieszkaniu, anastępnie podszedł do okna i z góry popatrzył na Allona oddalającego się w półmrokuzalegającym na ulicy.ROZDZIAA
DWUDZIESTY SZÓSTYLizbonaGÄ™sta atlantycka mgÅ‚a wÄ™drowaÅ‚a powoli w górÄ™ Rio Tejo, gdy Kemel przeciskaÅ‚ siÄ™zatÅ‚oczonymi uliczkami Bairro Alto.PopoÅ‚udniowÄ… porÄ…, gdy ludzie wychodzili z pracy,zapeÅ‚niaÅ‚y siÄ™ bary i kawiarnie, znaczna część lizboÅ„czyków ustawiaÅ‚a siÄ™ w kolejkach docervejarias na wieczorny posiÅ‚ek.Kemel minÄ…Å‚ nieduży plac, na którym starsi mężczyz
nirozmawiali, popijając czerwone wino, a varinhas, żony rybaków, myły duże lufary wwiklinowych koszach.Skręcił w wąską uliczkę pełną brudnych sklepików z tanią używanąodzieżą i rozmaitymi bibelotami.Kiedy zaczepił go ślepy żebrak, wrzucił mu parę escudos doczarnego kartonowego pudełka zawieszonego na szyi.Póz
niej Cyganka zaproponowała muwróżbę, ale odmówił grzecznie i poszedł dalej.Bairro Alto przypominało mu Bejrut sprzed lat- a raczej rozrzucone wokół miasta obozy uchodz
ców, poprawił się w myślach.Wporównaniu z nim Zurych wydawał się lodowato zimny i obcy.Nic dziwnego, że Tarik takbardzo lubił Lizbonę.Wszedł do zatłoczonego lokalu fado, znalazł miejsce i usiadł.Kelner postawił przednim zieloną butelkę młodego wina i szklankę.Kemel zapalił papierosa, po czym nalał sobiewina do szklanki.Było dość słabe i mętnawe, ale zadziwiająco smaczne.Chwilę póz
niej ten sam kelner przeszedł na koniec sali i powiedział parę słów dosiedzących tam dwóch gitarzystów.Ledwie ci uderzyli w struny, kelner wyprężył się przednimi, przymknął oczy i zaczął śpiewać.Kemel nie rozumiał ani słowa, ale znalazł się podurokiem obcej, lecz melodyjnej, urzekającej pieśni [ Pobierz całość w formacie PDF ]