[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bojowy strój.Oczy miała mocno pokreślone na czarno, twarz bielusieńką,rzęsy utuszowane, usta jak trzydniowe sińce.- Posterunkowy Joe! - Eve praktycznie przegalopowała przez pokój, \
eby go uściskać.Shane iClaire wymienili spojrzenia.Tak, czegoś takiego nie widzi się codziennie.- Joe, Joe, Joe!Zastanawiałam się, gdzie się podziewałeś!- Cześć chudzielcu.Pamiętasz Travisa, prawda?- Wielki T! - Kolejny uścisk.Tego ju\
, pomyślała Claire, zawiele, nawet jak na surrealistyczneMorganville.- Tak się cieszę, \
e was widzę, chłopaki!- My te\
, mała - powiedział Lowe.Uśmiechnął się i jego twarz zmieniła się, nabrała wyrazuniemal anielskiej dobroci.- Nadal nasz do nas namiary, prawda?Eve klepnęła się dłonią po komórce zawieszonej u paska w futerale w kształcie trumny.- O, tak.Klawisz szybkiego wybierania.Ale ostatnio nie było.Hm.Claire nagle ogarnęło dziwne uczucie, \
e Eve ukrywa coś, o czym nie chciałaby rozmawiać przynich.Miała wra\
enie, \
e gliniarze te\
tak uwa\
ają, bo wymienili szybkie spojrzenia, a potem Hesspowiedział:- Chcesz posłuchać nowin? To mo\
e poka\
esz nam swój ekspres do kawy?- Jasne! - przytaknęła Eve i wyprowadziła policjantów do kuchni.- No có\
- odezwał się Shane, kiedy drzwi się za nimi za mknęły.- Dziwnie jakoś.- Czy ja przeoczyłam jakiś rozdział? - spytała Claire.- I czy jest do tego jakiś bryk?- Nie mam pojęcia.Z kuchni dobiegał szmer rozmowy, taka melodia bez słów.Claire powierciła się chwilę, a potemwstała i podeszła do drzwi na palcach.- Hej! - zaprotestował Shane, ale sam te\
nie wytrzymał.Hess mówił coś o jakimś Jasonie.Shane zareagował na to, kładąc dłoń na ramieniu Claire iunosząc palec drugiej dłoni do ust.- No co? - spytała go samym ruchem ust.- Chcę posłuchać.Teraz mówił Lowe:-.pewnie wolałabyś wiedzieć, \
e jego dzisiaj zwolnili.Słuchaj, zanim cokolwiek powiesz,dostał ostrze\
enie.Nie będzie się zbli\
ał do ciebie ani do twoich rodziców.Jest pod stałąobserwacją.- Obserwacją.- Głos Eve dr\
ał.- Ale.Ja myślałam, \
e on jeszcze długo będzie siedział wwięzieniu! Co z tą dziewczyną.?- Wycofała zarzuty - powiedział Hess.- Kochanie, nie mogliśmy trzymać go wiecznie zakratkami, przykro mi.- Ale on jest winien!- Ja wiem.Ale teraz to jest twoje słowo przeciwko jego słowu, i ty wiesz, co się w takichsytuacjach robi.Ty do nikogo nie jesteś przypisana.On tak.Eve zaklęła.Brzmiało to tak, jakby usiłowała się nie rozpłakać.- Czy on wie, gdzie mieszkam?- Znajdzie cię - dodał Hess.- Ale, jak mówiłem, jest obserwowany, a my będziemy mieć was tuna oku, dzieciaki.Jeśli ty nie będziesz się czepiać Jasona, on nie będzie się czepiał ciebie.Okay?Jeśli Eve wyraziła zgodę, to zrobiła to bez słów.Claire o mało się nie przewróciła, kiedy Shanepociągnął ją za ramię, potem odzyskała równowagę i poszła za nim na kanapę.- Kim jest ten Jason? - wypaliła z pytaniem zanim jeszcze na dobre usiedli.- Cholera - westchnął.- Jason to jej brat.Kiedy ostatnio o nim słyszałem, siedział w więzieniu zato, \
e zaatakował kogoś no\
em.Jest pogięty, a Eve go podkablowała.Nic dziwnego, \
e teraz siędenerwuje.- To jej starszy brat? - Bo Claire przed oczyma miała obraz jakiegoś ubranego w czerń,muskularnego piłkarza, wysokiego na dwa metry i łykającego sterydy.- Młodszy - powiedział Shane.- Ma chyba z siedemnaście lat.Chudy, wredny dzieciak.Nigdy gonie lubiłem.- Myślisz, \
e.?- śe co?- Myślisz, \
e on tu przyjdzie? śeby zrobić Eve krzywdę?Shane wzruszył ramionami.- Jeśli tak, to będzie tego \
ałował przez całą drogę do szpitala.- Wyraził to tonem rzeczowym, wtaki sposób, \
e Claire zrobiło się dziwnie ciepło.Z trudem złapała oddech.Jeśli Shane to zauwa\
ył, niedał po sobie nic poznać.- O ile nie będzie my się ruszać z domu, jesteśmy bezpieczni.- Podniósł wzrokw stronę sufitu.- Prawda, Michael?Skórę Claire owiał chłód.- Prawda - potwierdziła w imieniu Michaela.Ale miała wątpliwości.Rozdział 5P olicjanci odjechali, Shane był pochłonięty grami wideo, a Claire wzięła się do nauki.Dzień byłzwyczajny.Shane od czasu do czasu włączał wiadomości, szukając informacji o ojcu, ale programlokalnej stacji w Morganville (była tylko jedna) był wyprany z treści, nawet audycje informacyjne.Wieczorem Michael pojawił się w ludzkiej postaci, zjedli obiad.Normalne \
ycie, takie, które za normalne uchodziło w Morgan ville.W Domu Glassów.Nie wybiła jeszcze północ, kiedy Claire odpływała w sen przy dz
więkach gitary Michaela.Myślałao tym, co zrobi następnego dnia.Nie mogła wiecznie się ukrywać, mimo \
e Michael twierdził coinnego.Miała swoje \
ycie  w pewnym sensie -i w tym semestrze opuściła ju\
du\
o zajęć.Musiałaalbo zacząć na nie chodzić, albo rzucić studia, a zrezygnowanie ze studiów nie było dobrym pomysłem.Nigdy nie zdołałaby dostać się na którąś uczelnię z Ivy League*, o czym marzyła.Zasnęła, myśląc o wampirach, ich kłach, o ładnych dziewczynach uśmiechających się wrednie i ozapalniczkach.O po\
arach.O mamie Shane'a unoszącej się w wannie.O Shanie skulonym w kącie, zapłakanym.To nie była udana noc.Otworzyła oczy o świcie, zastanawiając, czy Michael ju\
zniknął.Ziewnęłai zwlokła się z łó\
ka do łazienki.Wszyscy jeszcze spali, oczywiście.Prysznic dobrze jej zrobił, a gdywysuszyła włosy i ubrała się w czysty biały T-shirt, d\
insy i sportowe buty, zapakowała do plecakanotatnik i podręczniki, była gotowa stawić czoło światu.Shane spał w salonie na kanapie.Minęła go na palcach, ale skrzypnięcie deski w podłodzezaalarmowało go; usiadł gwałtownie i spojrzał na Claire nieprzytomnym wzrokiem.Po kilkusekundach westchnął:- O, Claire.Dwie godziny snu to naprawdę za mało -jęknął.- Co robiłeś całą noc?- Gadałem.Michael chciał pogadać.Męskie rozmowy.Sprawy, których Michael nie chciał dzielić z dziewczynami.Z
wietnie, to nie jejsprawa.Claire ruszyła w stronę holu.- Dokąd się wybierasz? - spytał Shane.- Przecie\
wiesz dokąd.- O nie, wykluczone!- Shane, idę.Przepraszam, ale nie masz prawa mówić mi, co mam robić.- Prawdę mówiąc, chybamiał prawo; był od niej starszy i pod nieobecność Michaela był kimś w rodzaju opiekuna.Ale.Nie.Nawet w takim przypadku.Jeśli raz pozwoli czy raczej kolejny raz, to straci niezale\
ność, jaką sobiewywalczyła.- Muszę iść na zajęcia.Nic mi się nie stanie.Jesteśmy pod ochroną Amelie, a kampus toneutralne terytorium, sam wiesz.O ile nic nie schrzanię, wszystko będzie dobrze.- Dla Moniki nie istnieje coś takiego jak neutralne terytorium.Claire, ona próbowała cię zabić.Prawda.Claire starała się nie okazać, \
e tak naprawdÄ™ jest przestraszona.- PoradzÄ™ sobie z MonicÄ….- Wcale tak nie uwa\
ała, ale mogła jej unikać.Ucieczka to te\
jakieÅ›wyjÅ›cie.Shane patrzyÅ‚ na niÄ… przekrwionymi, zmÄ™czonymi oczami i siÄ™ poddaÅ‚.RzuciÅ‚ siÄ™ na wznak nakanapÄ™, szeroko rozkÅ‚adajÄ…c rÄ™ce.- WygraÅ‚aÅ› - westchnÄ…Å‚.- ZadzwoÅ„, jeÅ›li wpadniesz w ta¬rapaty [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]