DAWID HEWSON THE KILLING 02.Dochodzenie 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chcę, żeby to było jasne. Oczywiście zgodził się Strange bez wahania.Lund wzięła zdjęcie Anne Dragsholm i nic nie powiedziała.*Dowódcą kompanii Poulsena był porucznik Said Bilal, młody człowieko posępnym wyrazie twarzy; sądząc po wyglądzie syn obcokrajowców,sądząc po akcencie wychowany w Danii.Bilal zabrał ich do sali, którą Poulsen dzielił z siedmioma innymimężczyznami, gdy był na służbie.Prycze, jakieś rzeczy osobiste.Całość pustai nijaka jak klub weterana, w którym zginął. Większość ludzi jest teraz w domu powiedział Bilal, wprowadzającich do środka.Wskazał górną pryczę pod oknem. To było jego łóżko.I wysoką metalową szafkę. To była jego szafka.Lund otworzyła drzwiczki.Ubrania, buty.Bielizna.Fotografie kobiet wbikini. Dobrze go pan znał? spytał Strange. Niezbyt. Bilal stał przy pryczy, wyprostowany, markotny.Miałbardzo ciemne włosy i twarz znudzonego nastolatka. Nikt go dobrze nieznał.Nie utrzymywał wielu kontaktów. Prowadził klub weterana, prawda? spytała Lund.Bilal kiwnął głową. Pewnie lubił coś robić dla ludzi, którzy odeszli. Kiedy go pan widział po raz ostatni? ciągnął Strange.Lund wróciła do szafki i zaczęła przeglądać rzeczy. Na apelu wczoraj rano. A pózniej? Nie.Przez resztę dnia mieli przepustkę.Strange dalej zarzucał go pytaniami. Kiedy się zgłosił, że chce wrócić do Helmand?Bilal zastanawiał się chwilę. W zeszłym tygodniu odrzekł wreszcie. Niedługo po tym, jakponownie się zaciągnął. Czy to była nagła decyzja? Nie sądzę.Zadzwonił telefon Strangego.Lund przeglądała grafik spotkań:szkolenie, badania lekarskie, odprawy.Na poprzednie popołudnie wpisano jakieś nazwisko. Kim jest Raben? spytała.Bilal rozejrzał się po pokoju, wyjrzał za okno i, nie patrząc jej w oczy,odparł: Nie wiem. To nikt z koszar? Już powiedziałem.Nie wiem.Strange zakończył rozmowę. Znalezli drukarnię.Ulotki dostarczono do księgarni w N�rrebro.Mamy nazwisko.Aisha Oman. Coś jeszcze? spytał Bilal. Nie odrzekł Strange.Lund zamknęła szafkę. Brix mówi, że mamy się rozejrzeć przekazał jej Strange. Zwietnie odparła, po czym stanęła przed Saidem Bilalem,uśmiechnęła się i powiedziała bardzo grzecznie: Dziękuję za wszystko.*Buch siedział w biurze, choć minęła właśnie dwudziesta druga.Karinaposłała wcześniej po japońskie jedzenie.Dwa brudne talerze i kilka parrozrzuconych pałeczek zaściełało stół wraz z rosnącym stosem dokumentów.Buch zadzwonił już do domu, potwierdził, że jego rodzinę objęto ochroną.Nie można powiedzieć, żeby jego żonie się to spodobało.A pakiet antyterrorystyczny ta działka, z którą chciał sobie poradzić znowu zawisł w próżni.Początkowo miał nadzieję, że po wiadomościach oatakach Krabbe i Agger wrócą, by stanąć u boku rządu.Powoli docierało doniego, jak naiwne z perspektywy władzy wydawało się jego przeświadczenieo jedności narodowej, które żywił, gdy jeszcze zasiadał w tylnych ławachposelskich. Oboje mówią, że popierają ogólne stanowisko. zaczęła Karina,skończywszy drugą z dwóch długich rozmów telefonicznych. Do diabła z ogólnym stanowiskiem.Zagłosują za pakietem? Chcą być informowani o sprawie, panie ministrze. Na miłość boską, mów mi po imieniu. Nie mogę odrzekła błagalnie. To niestosowne.I nie powinien siępan zwracać do Plougha po imieniu.On się czuje wówczas niezręcznie.Buch dokończył sushi. Mam zamówić jeszcze? zapytała. Nie.To byłoby łakomstwo.Dlaczego wszyscy tutaj są tacy sztywni?To pytanie wywołało w oczach Kariny psotny błysk ubawienia. To służba cywilna.Tak to się tu odbywa. Mów do mnie Thomas, kiedy nikt nie słyszy. Nie.Przykro mi. To śmieszne.Zatem dzisiaj nie wydadzą oświadczenia o ugodzie? Nie, dopóki nie dostaną od pana wiadomości, nie wydadzą.Zwinął serwetkę, bardzo uważnie rzucił ją do kosza w kącie i ucieszyłsię, że trafił w sam środek. Plough miał rację powiedział. Tylko czekają na jakąś wymówkę,żeby zacząć swe polityczne gierki.Krabbe zażąda czegoś nowego.Agger też.Albo będzie próbowała nas jakoś potępić.Spróbuję jeszcze raz.Zobaczymy,czy dam radę obudzić w nich choć resztki poczucia przyzwoitości.Na to Karina wybuchnęła śmiechem, co Bucha ucieszyło.Wydawałasię za młoda, żeby pracować do tak póznych godzin.Zadzwonił do Krabbego. Chciał pan być informowany. Jak wygląda sytuacja? Bardzo zle? W tej chwili wolałbym nie mówić.To ważne, żebyśmyzaprezentowali jednolity front.Trel innego telefonu.Podniósł wzrok.Karina trzymała swoją komórkę. Chwileczkę. Buch zawiesił połączenie z Krabbem. Policja wie już, do kogo należy witryna z nagraniem powiedziała.Kiwnął głową i wrócił do Krabbego. Spotkajmy się jutro rano.Powiem panu tyle, ile mogę. Dlaczego nie teraz? Bo jestem zajęty.A spodziewał się pan, że jest inaczej? Nie dojdziemy do porozumienia, prawda?Thomas Buch się żachnął. Ależ oczywiście, że dojdziemy.Mam nadzieję.Dla dobra wszystkich.Co pan powie na ósmą rano? Chciałbym, żeby Agger wzięła udział wspotkaniu. �sma potwierdził Krabbe i się rozłączył.*Szeregowiec po drugiej stronie S�erne, czyli Jezior, przy mościeDronning Louises.Na parterze tradycyjna knajpka z pizzą i kebabem.Nadnim mieszkania, co najmniej piętnaście.Szli od drzwi do drzwi aż na piętro. Gdzie ta księgarnia? gderała Lund.Do schodów podeszła kobieta.Młoda, o bliskowschodniej urodzie, wfioletowym hidżabie. Dzień dobry powiedziała Lund, wyjmując odznakę. SzukamyAishy Oman.Za kobietą pojawił się młody mężczyzna z dzieckiem na ręku.Lunddomyśliła się, że to mąż. Trafiliście pod niewłaściwy adres powiedział. My tu mieszkamy. Prowadzi księgarnię.Mężczyzna zastanawiał się chwilę. Spróbujcie na parterze odezwał się w końcu. Za pizzerią.Tamchyba ktoś trzyma książki. Kto? dopytywał Strange. Kodmani.Dzisiaj go nie widziałem. A jego żonę? spytała szybko Lund. Umarła kilka lat temu.Lund zerknęła na Strangego. Myślałam, że pukałeś do tamtych drzwi. Pukałem.Nikt nie otwierał.Zeszła na dół, znalazła przycisk dzwonka, przycisnęła go raz, odczekałakilka sekund, po czym przyłożyła do niego kciuk i trzymała, słuchająccienkiego trelu zza drzwi.Nic.Cofnęli się.W środku paliły się światła.Skądś dobiegała muzyka.Lund zerknęła na Strangego.Podniosła ciemną brew.Czekała.Patrzyła, jak on kopniakiem wywala drzwi, wpada z wrzaskiem, zpodniesioną bronią.Przynajmniej w tym wydawał się dobry.Zciany jasno oświetlonego pomieszczenia były zakryte egzotycznymigobelinami w orientalne wzory, zasłony z koralików oddzielały przestrzeńjadalni od niewielkiej czystej kuchni.Kroki.Pistolet drgnął.Wysoki, silnie zbudowany mężczyzna o gęstejczarnej brodzie wyszedł zza koralików i zaczął na nich krzyczeć, najpierw wobcym języku, a potem po duńsku. Moje dzieci śpią [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy