Gaskell Elizabeth Ruth

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uważam zawsze za słuszne,przez wzgląd na własną mojąobyczajność, zaprawić me obejścieodrobiną pogardy, gdy zatrzymują siętutaj takie jak ona; lecz zaiste, ona jesttaka łagodna, że to duży trud, tak jejokazywać należytą wzgardę.Mówiłaby dalej do swegonieuważnego słuchacza, gdyby nieusłyszała cichego pukania do drzwi,które wyrwało ją z moralizowania, panaJonesa zaś z rozważań na tematkoniecznych zaleceń. Wejść! rzekła pani Morganostro.I Ruth weszła.Była bladai drżąca, ale stała z godnością, którejużycza zawsze silne uczucie trzymanew ryzach opanowania. Pragnęłabym, proszę pana, ażebybył pan łaskaw powiedzieć mi jasnoi wyraznie, co muszę czynić dla panaBellinghama.Każda wskazówka, którejmi pan udzieli, będzie jak najstaranniejwypełniona.Mówił pan o pijawkach mogę je kłaść i się nimi zająć.Niechżemi pan powie o wszystkim, co należyuczynić!Obejście jej było spokojnei poważne, twarz zaś i postawadowodziły, że sił jej starczało, abysprostać zadaniu, które ich wymagało.Pan Jones mówił z szacunkiem, któregonie okazał był na górze nawet wtedy,gdy sądził, że jest ona siostrą chorego.Ruth słuchała poważnie; powtórzyłaniektóre z zaleceń po to, aby miećpewność, że je w pełni zrozumiała,następnie skłoniwszy się, opuściłapokój. Nietuzinkowa z niej osoba rzekłpan Jones. Zbyt jest młoda, aby braćna siebie odpowiedzialność za opiekęnad takim poważnym przypadkiem.Czynie wie pani, pani Morgan, gdziemieszkają jego przyjaciele? Zaiste, wiem.Matka jego,najwynioślejsza dama, jaką sobie możnawyobrazić, była tutaj w ubiegłym roku,podczas podróży przez Walię;zatrzymała się u nas i zaręczam panu, nicnigdy nie było dla niej wystarczającodobre; ogromnie była wytworna.Zostawiła tu trochę ubrań i książek (bopokojówka była prawie równie strojnajak pani i nie myślała o doglądaniuubrań swej pani, w smak jej było raczejoglądanie krajobrazów w towarzystwiesłużącego) i otrzymaliśmy od niej kilkalistów.Mam je zamknięte w szufladachw bufecie, gdzie trzymam takie rzeczy. Cóż! Zaleciłbym pani, abynapisała do owej damy i doniosłao stanie syna. Panie Jones, wyświadczyłby mipan przysługę, gdyby napisał do niejsam.Pisanie po angielsku to dla megopióra bardzo obca sprawa.List został napisany, a dlaoszczędności czasu pan Jones zabrał gona pocztę w Llangl�s.ROZDZIAA VIIKryzys czuwaniei oczekiwanieRuth oddaliła od siebie wszelkąmyśl o przeszłości czy przyszłości;wszystko, co mogłoby sprawić, że staniesię niezdatna do wypełnianiaterazniejszych obowiązków.Niezmiernamiłość wypełniła miejscedoświadczenia.Po pierwszym dniuw ogóle nie wychodziła z pokoju;zmuszała się do jedzenia, ponieważpotrzebowała sił, by go doglądać.Niefolgowała łzom, bo płacz, którego takpragnęła, utrudniłby sprawowanie nadnim opieki.Czuwała i czekała, i modliłasię; modliła się, zapomniawszy zupełnieo sobie, z tą jedynie świadomością, żeBóg jest wszechmogący i że ten, któregotak bardzo kochała, potrzebowałpomocy Wszechpotężnego.Dzień i noc, letnia noc, zdawały sięstopione w jedno.Straciła rachubę czasuw tym cichym, zaciemnionym pokoju.Pewnego ranka pani Morgan wywołałają gestem na zewnątrz; dziewczynawykradła się na palcach do oślepiającejgalerii, której jedna ze stron otwierałasię na sypialnie. Przyjechała szepnęła paniMorgan, wyglądając na bardzopodnieconą i zapomniawszy, że Ruthnigdy się nie dowiedziała, iż wezwanopani Bellingham. Kto przyjechał? zapytała.Przezgłowę przemknęła jej myśl o paniMason, ale ze straszliwszym jeszcze, bobardziej niejasnym uczuciem lękuusłyszała, że to jego matka; matka,o której zawsze wyrażał się jako osobie, której opinii należało sięwiększe poważanie, aniżeli opiniomkogokolwiek innego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy