[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz liczy siętylko jeden cel.Utwierdzona w swoim przekonaniu, wyszła z pokoju, aby powitać gości.21Za poradą lady Birlington Julia zaprosiła tyle par, ile tylko zdołała posadzić w niewielkiejjadalni Hunterston House, Obiad zaczął się całkiem dobrze.Goście, zadowoleni, \
e znalez
lisię w tak ekskluzywnym gronie, \
ywo zajęli się konwersacją.Pani Winston przygotowałaznakomite zakąski, a Burroughs obsługiwał stół sprawnie i z namaszczeniem, jakie rzadkospotkać mo\
na poza pałacem królewskim.Po zupie do jadalni z wdziękiem wkroczyła Desiree, stawiając pierwsze danie na kredensie.Poruszała się z gracją, a minę miała uprzejmą i skromną, jak przystało na dobrą pokojówkę.Baron Hewlett odsunął pusty talerz i z zadowoleniem otarł usta serwetką.- To najlepsza zupa \
ółwiowa, jaką jadłem - pochwalił.- O, tak, muszę koniecznie wziąć przepis - sekundowała mu lady Chambers.- Naturalnie, słu\
ę - Julia promieniała.Lubiła tę spokojną, miłą kobietę, choć uwa\
ała, \
e jejmał\
onek jest zbyt prostacki.Burroughs zaczął zbierać talerze.Do pochwal dołączył się lord Devonshire.- Zaiste, wyśmienite danie, moja młoda damo.Przypomina mi majstersztyk, który jadłem wPavillon, choć oczywiście.- niespodziewanie zamilkł na widok Desiree, która wróciła zkuchni z parującą chińską wazą.- Chciał pan coś powiedzieć, wasza lordowska mość? -zapytała Julia.Milczał, wpatrzony w dziewczynę, odprowadził ją wzrokiem do drzwi.Nie było to zbyt d\
entelmeńskie zachowanie, lecz mogła go usprawiedliwić.Panna L'Amourbyła prawdziwą pięknością.Księ\
na pochyliła się ku niej.- Musisz wybaczyć Devonshire'owi.Wczoraj poszedł spać po dziesiątej, a to bardzo póz
nojak na osobę w jego wieku - poinformowała, obrzucając mę\
a zjadliwym spojrzeniem.Ksią\
ę musiał dostrzec milczącą reprymendę we wzroku mał\
onki, gdy\
pospieszył zwyjaśnieniem, nerwowym ruchem rozluz
niając kołnierzyk koszuli:- No tak, właśnie.o to chodzi.Czuję się zaiste bardzo zmęczony.Dosłownie leciwie patrzęna oczy.- Pochylił się do \
ony i szepnął z naciskiem: - Mo\
e byśmy tak ju\
poszli?Księ\
na uniosła cienkie, wyskubane brwi.- Ale\
mój drogi, dopiero co przyszliśmy.Wyśpisz się w powozie, w drodze powrotnej -ucięła tonem nie znoszącym sprzeciwu i zabrała się za kolejne danie.Lord, czerwony jakburak, skulił się w krześle z nieszczęśliwą miną, z obawą zerkając na drzwi, za którymi znikłaDesiree.Julia obserwowała go chwilę, po czym przeniosła spojrzenie na Aleca.Przyglądał się swemugościowi z lekko zmarszczonymi brwiami, jakby usiłował rozwiązać szczególnie pasjonującązagadkę.Tymczasem znów zjawiła się Desiree, niosąc wielki półmisek z pieczoną gęsią.Zapach był tak smakowity, \
e Julii ślinka napłynęła do ust.Widelec lady Birlington zadzwonił o talerz.- Bo\
e jedyny, on zaraz dostanie apopleksji! - wykrzyknęła.Edmund zerknął na księcia, który, ze wzrokiem wlepionym w talerz, pochylony nad stołem,pochłaniał swoją porcję w szalonym tempie.- Nie, jest po prostu głodny - odparł.- Nie on, gapo - Maddie wskazała ły\
eczką - tylko Chambers.Wszystkie oczy jak na komendę obróciły się na lorda Chambersa, który trwał w transie, zszeroko otwartymi ustami wpatrzony w Desiree.Ciemny wąsik odznaczał się ostrą linią na tlepobladłej twarzy.- Czy pan się dobrze czuje, jego lordowska mość? - zagadnęła Julia.Dopiero teraz wgłowie zadzwoniły jej pierwsze dzwonki alarmowe.Lady Chambers pochyliła się ku mę\
owi.- Co ci jest, na Boga?Zamrugał jak człowiek wyrwany z koszmarnego snu, a kolory z wolna wróciły mu napoliczki.- Nic, kochanie, czuję się świetnie - wykrztusił.- Po prostu się.zamyśliłem.Tak, właśnie -dodał z o\
ywieniem - myślałem o tej faszerowanej rybie.Niezwykle delikatna.A jaki to jestsos, lady Hunterston?- Krem reński - odpowiedziała automatycznie Julia.O co tu chodziło? Spodziewała się, \
euroda Desiree mo\
e wywrzeć piorunujące wra\
enie na męskiej części gości, ale \
eby do tegostopnia?Drgnęła, słysząc głośny szczęk od strony kredensu.Potę\
ny widelec do mięsa wylądował napodłodze.Panna L'Amour, czerwieniąc się ze wstydu, dygnęła pod bacznym spojrzeniemJulii.- P-przepraszam, jaśnie wielmo\
.to znaczy panią -bąknęła.- Zesunął mi się z półmiska.- O.mój.Bo\
e.Tym razem wszystkie spojrzenia ściągnął Edmund.Oczy dosłownie wychodziły mu z orbit iłapał powietrze jak ryba.- Nie.nie mo\
e być.jakim cudem? - wysapał.Z
liczna panna, zapomniawszy o konfuzji, radośnieklasnęła w dłonie.- Lord Valmont! - Uniosła rękę w górę i pokazała palcem srebrny krą\
ek.- Jeszcze noszę tębransoletkę od pana.Edmund poczerwieniał równie apoplektycznie jak przedtem Chambers.- Chryste!Desiree lekko wydęła usteczka i obróciła w palcach bransoletkę.- Ale to nie jest moja ulubiona.Muszę ją nosić na rękawie, bo brudzi mi skórę.Nieładnie,\
e próbował pan mnie oszukać, kupując taką tanią błyskotkę.Edmund, o ile to w ogóle było mo\
liwe, poczerwieniał jeszcze bardziej.- Nonsens! O czym ty mówisz? Nigdy w \
yciu cię nie widziałem!Lucien zało\
ył binokle na nos, aby dokładniej przyjrzeć się przyjacielowi.- Oszczędności nie popłacają? - zauwa\
ył sceptycznie.- Do diabła, Luce! - syknął Edmund scenicznym szeptem.- Oszukano mnie.Dałem za tębłyskotkę całą gwineę.- A co to za nowa moda? - zdziwiła się lady Birlington.-Pierwsze słyszę, \
eby ktoś kupowałprezenty cudzej słu\
bie.Edmund potoczył wokół dzikim wzrokiem.- Nie kupowałem.znaczy, to nie byłem ja, tylko ktoś bardzo podobny do mnie.- I o tym samym nazwisku? Doprawdy, dziwny zbieg okoliczności.- No właśnie, jej wysokość - wtrąciła skwapliwie Desiree - jestem pewna, \
e to był lordValmont.- Z rozkosznym uśmiechem zwróciła się do Edmunda.- Mam te\
poemat, którymilord dla mnie napisał.Binokle spadły Lucienowi z nosa i zadyndały na łańcuszku.- Edmundzie, nie podejrzewałem cię o taką głębię!- Chryste, Luce, przestań!Julia miała ochotę wejść pod stół.Perfidia podstępu Nicka ujawniła się w całej okazałości.Zobawą zerknęła na Aleca.Wychwycił jej spojrzenie i przez ułamek sekundy dostrzegła w jego oczach błysk triumfu.Wjednej chwili gniew zapanował nad wstydem.Z wyniosłą miną odwróciła się do Burroughsa.- Proszę podać następne danie - zarządziła oschle.Sługa skłonił się nisko.- Tak jest, wasza wysokość.- Zanim Desiree zdą\
yła zaprotestować, stanowczym ruchemchwycił ją za łokieć i poprowadził ze sobą do kuchni.Przy stole zapanowało niezręcznemilczenie.Przerwała je lady Chambers.- Uwielbiam dobrze przyrządzoną gąskę - oświadczyła, pociągając łyk wina [ Pobierz całość w formacie PDF ]