Jan Costin Wagner Milczenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Joentaa przypomniał sobie swoje dzieciństwo.Krótko po ukończeniu szkoły wyprowadziłsię z Kitee, uwolnił od matki, a jednocześnie zawsze czuł, że więz z nią była dla niego ważna.Zwiadomość jej obecności.Wydawało się, że w przypadku Sinikki było inaczej.Na pierwszyrzut oka.Dlaczego Sinikka tak bardzo chciała uwolnić się od swoich rodziców? Joentaawpatrywał się w fotografię, jakby dziewczynka na niej mogła mu odpowiedzieć na to pytanie. Wszystko w porządku, Kimmo? zapytał Sundstr�m. Tak, tak odparł Joentaa. Co mówi ci ta fotografia? zapytał Sundstr�m. No cóż& a co wy o tym sądzicie? Joentaa podniósł zdjęcie tak, by wszyscy mogli jezobaczyć.Przez chwilę nikt się nie odzywał. Jednym słowem powiedział Joentaa.Znów milczenie. Miła& to znaczy& wygląda sympatycznie stwierdził w końcu Heinonen.Gr�nholm pokiwał głową. Tajemnicza? powiedział Wygląda jakoś tak, jakby chciała sprawiać wrażenietajemniczej. Ja zupełnie tego nie widzę zaprzeczył Sundstr�m. Nie, powściągliwa& jakbynieśmiała, ale z drugiej strony jednak nie& Nagle ruszył do przodu, chwycił fotografięi trzymał ją tuż przed swoim nosem. Myślę, że sprawia wrażenie& jakby& ach, czy ja wiem& Smutna powiedział Niemi.Wszyscy obrócili się w jego kierunku. Ta dziewczynka jest smutna powiedział Niemi ze swoim wiecznym uśmiechem natwarzy.6Timo Korvensuo siedział na krześle w pokoju hotelowym i oglądał przez okno miastow świetle wieczornego słońca.Okno było uchylone, bryza muskała jego ramiona.Słyszał stłumiony dzwięk policyjnej syreny.Nieco pózniej na wysokości rynkuzamigotało niebieskie światło.Nie mógł zobaczyć, co się tam działo, ale odbywało się to niemalw zupełnej ciszy, tylko od czasu do czasu było słychać uderzenia, jakby ktoś kopał w śmietnik.Przypuszczalnie to tylko jacyś pijani, którzy obudzili się z wczorajszego zamroczenia i jeszczetrochę się awanturowali, zanim poszli do domu.Nic takiego.Pokój był korzystnie usytuowany, słońce padało bezpośrednio na jego ciało i rozgrzewałogo.Poczuł się zrelaksowany.Drżenie ustąpiło.Podczas jazdy zaczął się trząść, prawie nie byłw stanie zmieniać biegów, ale gdy usiadł tu, w pokoju, i patrzył z góry na miasto, poczuł sięlepiej.Był spokojniejszy.Wydawało mu się, że odzyskał kontrolę.Miał poczucie pewnego porządku.Ograniczeniaspraw.Na biurku leżała kartka papieru oraz teczka z informacjami o obsłudze hoteloweji cennikiem minibaru.I płyta DVD.W białym, niewielkim pudełku.Nic, pomyślał.Zupełnie nic.W końcu nie pozostawało nic poza wspomnieniami,mglistymi wyobrażeniami, które równie dobrze mogły być wytworem wyobrazni.Lub snami,które się śni, a potem od razu zapomina, by pózniej ponownie ujrzeć niejasny obraz,w określonym, całkowicie przypadkowym momencie.Może właśnie rozmawiał przez telefon z Marjattą.Pewnym głosem.Przekazał jejwszystko, co warte było przekazania, i życzył miłego wieczoru.Może Pia Lehtinen leżała napolu.Może głos dziewczynki prosił P�rssinena, by przestał, głos brzmiący dziwnie spokojnie,który przebijał się tylko od czasu do czasu, bo P�rssinen zasłaniał dłonią jej usta i zagłuszał goswoimi jękami.Sądził, że w uszach wciąż brzmi mu ten głos, mógł się mylić.Dał się ponieśćpodświadomości.W recepcji stały dwie młode kobiety w schludnych uniformach i gdy prześlizgiwał sięobok, posłały mu profesjonalne uśmiechy.Jego samochód był zaparkowany w podziemnymgarażu.Notebook leżał w bagażniku.Nie ciążył mu w dłoni, gdy stał w windzie obok jakiegośstarszego człowieka.Po powrocie do pokoju zauważył, że płyta wciąż leży na stole.Włożył ją do napędui usłyszał łagodny szum działającej techniki.Zobaczył okienko, które się otworzyło.Przycisk,który można było nacisnąć.Drobna i czarnowłosa między dwoma mężczyznami.Obraz nieco nieostry i poruszony.Korvensuo puścił film i poszedł do łazienki po papier toaletowy.Gdy wrócił, dziewczynapatrzyła w obiektyw kamery, a jeden z mężczyzn zapowiadał, że zaraz dojdzie.Timo chwycił sięza krocze i z cichym jękiem oparł się o stół.Pózniej długo siedział na łóżku i czekał, aż obraz, który ujrzał, rozpłynie się w tej samejnicości, z której się wyłonił. 7Kimmo Joentaa czytał stare akta.Pia Lehtinen została znaleziona, liczbę śledczychzwiększono.Joentaa czytał zapis rozmów, słowo po słowie, zmuszał się, by nie opuścić żadnegozdania.Wciąż poszerzano krąg krewnych, przyjaciół i znajomych ofiary, ludzi, którzy choćbyw najmniejszym stopniu mieli jakiś związek z Pią Lehtinen.Przesłuchiwano również mężczyznskazywanych wcześniej za przestępstwa na tle seksualnym.Puste dialogi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy