[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie wiemy jeszcze kto.Może jeden z naszych fotografów, może ktoś z laboratorium, może maszynistka.Musimy tozbadać. Wydał przez pomyłkę? w głosie Marthalera zabrzmiało szyderstwo. Naprawdę wto wierzysz? Powiem ci, co się wydarzyło.Któryś z naszych ludzi zarabia na boku.Iprawdopodobnie niemało.Sam wiesz, jakie sumy płacą gazety za takie zdjęcia.Serio mówiszo błędzie?Schilling podniósł ręce obronnym gestem. Robert, proszę.Zobaczyłem to dopiero godzinę temu.Nie było czasu, żebywyjaśnić tę sprawę.Carlos Sabato siedział w milczeniu oparty o parapet i, na wpół odwrócony, wyglądałprzez okno.Teraz zwrócił się do Marthalera swoim niskim głosem: Gdyby Walter wiedział, że będziemy musieli siedzieć tu bezczynnie, podczas gdy typrzewracasz się w łóżku z boku na bok, z pewnością by coś przedsięwziął.Marthaler zdumiał się.Pozostali zamarli.Przez chwilę był na granicy kolejnego atakuwściekłości, potem zobaczył, że Sabato się uśmiecha.Wziął głęboki oddech, wydął policzki iwydmuchał powietrze.Wreszcie sam się zaśmiał.Rozejrzał się wokoło po uśmiechniętychtwarzach. Okej! Możemy zaczynać? Proponuję, żebyśmy najpierw poinformowali o stanieśledztwa tych, którzy doszli.Nikt nie protestował, więc streścił fakty. Wczoraj rano w Lesie Miejskim znaleziono zwłoki dotychczasniezidentyfikowanego młodego mężczyzny, który zginął od rozlicznych ran kłutych zadanychnożem.Raportu zakładu medycyny sądowej spodziewamy się w ciągu przedpołudnia.Napodstawie rachunku ze stacji benzynowej, który znalezliśmy w kieszeni spodni ofiary,mogliśmy ustalić, że nieznajomy był wczoraj wczesnym popołudniem w pobliżu Bruchsal.Zzeznań świadka, którego Petersen i ja przesłuchaliśmy tam wczoraj wieczorem, wiemy, żeodjechał na północ wraz z kobietą i dwoma innymi mężczyznami zielonym fiatem spideremna frankfurckich numerach rejestracyjnych.Próbując zidentyfikować posiadacza samochodu,dowiedzieliśmy się, że auto zostało sprzedane w weekend, ale dotychczas go nieprzerejestrowano.Niestety, nie rozmawialiśmy osobiście z poprzednim właścicielem, więcjeszcze nie wiemy, czy kupiec to nieznajomy z lasu. Czy mamy pojęcie, kim byli jego towarzysze podróży? zapytał Kai D�ring. Nie, nie znamy ich nazwisk, nie wiemy, gdzie przebywają.Zwiadek nie mógł ichtakże opisać.Powiedział tylko, że wszyscy wyglądali na nieco.wyczerpanych. Odjechanych, tego słowa użył skorygował Petersen. Obawiam się, że znajdziemy ich dopiero po ustaleniu tożsamości ofiary.Aktualniepunktem wyjścia są dla nas ślady znalezione na miejscu zbrodni i stan zwłok.Czy w tejsprawie pojawiło się coś nowego? Walter? Nie.Tyle jest pewne: mężczyzna został zamordowany tam, gdzie go znalezliśmy.Mamy jeszcze ślady stóp, rozmiar 39, prowadzą na pobliski parking i tam się urywają.Ten,kto je zostawił, mógł być zarówno nieznanym świadkiem, jak i mordercą.W każdym razie mamałe stopy i oddalił się z miejsca zbrodni jakimś pojazdem.Zlady pozostawiły, nawiasemmówiąc, buty sportowe marki Adidas.Jeżeli należą do sprawcy, oznaczałoby to, że wrócił namiejsce zbrodni. Z czego to wnioskujesz? zapytał Kai D�ring. Ponieważ ofiara została z dużym prawdopodobieństwem zamordowana jużprzedwczoraj wieczorem i ponieważ tamtej nocy cały czas padał deszcz.Więc śladyzostałyby zmyte, zanim zaczęliśmy je zabezpieczać.Pozostałe znalezione przedmiotyprzekazaliśmy do laboratorium.Może Carlos jest już w stanie powiedzieć coś więcej.Sabato, który tymczasem usiadł między innymi przy stole, nie zareagował.Wydawałosię, że zasnął.Marthaler zwrócił się ponownie do Schillinga. Masz już jakiś obraz sprawcy?Wiedział, jak bardzo Schilling nienawidzi spekulować, wiedział też, że wyrobieniesobie niewłaściwego obrazu zabójcy i motywów może być niebezpieczne, w ten sposób zbytprędko można skierować dochodzenie w niewłaściwą stronę.Ale nie mieli nic do stracenia.Aponieważ każdy policjant, chcąc czy nie, kolejny nowy przypadek porównuje zwcześniejszymi, być może podobnymi, dokładając w głowie brakujące kawałki puzzli, takzwane tworzenie wersji kryminalistycznych dawno już stało się jedną z ważniejszych metodich pracy.Z doświadczenia Marthalera wynikało, że dobrze jest mówić o rozmaitychwyobrażeniach na temat sprawcy możliwie wcześnie i możliwie otwarcie.Lepiej w każdymrazie, niż gdyby każdy uganiał się za własnym fantomem. Nie wiem odparł Schilling, było po nim widać, jak niezręcznie się czuje, mówiącto, co mówi. Wyobrażam sobie mężczyznę, bardzo szczupłego, najwyżej metrsiedemdziesiąt wzrostu, długie włosy, kangurka, dżinsy, buty sportowe.Przypuszczalniećpun.Być może homoseksualny, wiek między 25 a 35, zaniedbany.Dziwnym trafemszczególnie ta kangurka mi się utrwaliła.Ale nie zadawajcie mi, proszę, więcej pytań, niemogę tego rozsądnie uzasadnić.Niektórzy skinęli potakująco głowami, inni zdawali się raczej wątpić w taki opissprawcy.A ponieważ nikt nie chciał skomentować teorii Schillinga, Marthaler poprosił CarlaSabata o raport.Sabato wymruczał coś niezrozumiałego, znów wyglądał, jakby zaraz miał zasnąć. Co jest? zapytał Marthaler. Masz coś nowego?Sabato upewnił się, że cała uwaga skupia się na nim. Coś nowego? Tak, sądzę, że można tak to nazwać.Odniosłem tylko wrażenie, żewolelibyście jeszcze chwilę pojechać na starym koniku albo dalej śledzić homoseksualnekangurki.Marthaler postanowił nie zauważyć obrażonego tonu. Więc proszę.Czekamy w napięciu. Co było prawdą.Nikt nie odważył się nawet szepnąć.Wpatrywali się zniecierpliwością w masywną postać technika, który podniósł się z miejsca i zaczął mówić. Po pierwsze: Chłopak miał na sobie dość luksusowe, nietanie ciuchy.Po drugie: Teciuchy były aż do butów przesiąknięte krwią.Po trzecie: Poza rachunkiem ze stacjibenzynowej w kieszeniach ofiary nie było żadnych innych przedmiotów, które mogłybyposunąć nas dalej
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
