Jodi Ellen Malpas # 6 TEN MĘŻCZYZNA JEGO PRAWDA

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wstałam niecałe pół godziny temu,a chciałabym, żeby ten dzień już się kończył.Płuczę włosy z zamkniętymi oczami, ale czuję, że stoi za mną.Nie dotyka mnie,ale wiem, że tam jest.I jest zmartwiony.Czuję na mokrych plecach bijący od niegoniepokój.Jego niepewność po słowach Coral tylko wzmaga moje wątpliwości.Czymam dodać potencjalne mamuśki jego dzieci do listy naszych ewentualnychproblemów?Wróciliśmy z Raju zaledwie dwa dni temu, a już jestem psychicznie wyczerpana.Spokojne, wygodne życie.Tego pragnę i potrzebuję, i za każdym razem, gdy wydajemi się, że zbliżamy się do tego ideału, wydarza się coś, co kompletnie niweczy naszestarania.Czuję na plecach znajomy dotyk naturalnej gąbki, a na brzuchu jego dłoń.Jestostrożny - i słusznie.Jedyną rzeczą, jaka sprawia, że zaczynam świrować, jest jegoodrażająca historia z kobietami.- Jesse, nie jestem w nastroju.- Odsuwam się o krok i kończę spłukiwać włosy.Nie wie, co robić, więc jak zwykle w takiej sytuacji próbuje udobruchać mnie swoimdotykiem.Spodziewam się usłyszeć prychnięcie niedowierzania, a nawet wyrzut zato, że mu odmawiam, ale nic z tych rzeczy.Tylko jego dłoń znów obejmuje mójbrzuch.- Obiecywałaś, że nigdy tego nie powiesz - mruczy ponuro.Owijam się ręcznikiem, podnoszę wzrok i widzę, że stoi pod strumieniem wodyze zwieszonymi bezwładnie rękami.- Jestem spózniona.- Zostawiam go z niepokojem na twarzy i idę wyszykowaćsię do pracy.Mam właśnie wyjść z sypialni, gdy pojawia się, zamroczony i smutny.- Skarbie, serce mi pęka.Nie cierpię się z tobą kłócić.-Nie próbuje do mniepodejść.- Nie kłócimy się.- Ignoruję jego powagę.- Musisz zmienić kod w windzie.Idowiedzieć się, jak się tu w ogóle dostała.- Wychodzę z sypialni, ale zanimdocieram do schodów, czuję ciepło jego dłoni na nadgarstku.- Dobrze, ale najpierw musimy się pogodzić.- Już się ubrałam.Teraz nie będziemy się godzić.Nie jak należy.Ale nie każ mi spędzić całego dnia ze świadomością, że się domnie nie odzywasz.- Pada przede mną na kolana i podnosi na mnie wzrok.- Dni jużi tak niemiłosiernie mi się dłużą.Odzywam się do ciebie - mruczę.Więc czemu się dąsasz?Wzdycham.- Bo jakaś kobieta wdarła się przed chwilą do naszego domu i próbowała cięsobie przywłaszczyć, Jesse.Oto dla czego się dąsam.- Chodz tutaj.- Przyciąga mnie do siebie i obejmuje.- Uwielbiam, gdy dajeszkomuś nauczkę.- To męczące - mamroczę w jego pierś.- Naprawdę muszę już iść.- Okej.- Całuje mnie we włosy i odsuwa się, ujmując moją twarz w dłonie.-Powiedz, że zgoda.- Zgoda.Rozprasza moją chmurną minę swoim uśmiechem - moim uśmiechem.- Grzeczna dziewczynka.Pózniej pogodzimy się jak należy.Idz zjeść śniadanie.Zejdę za dwie minuty.- Muszę już lecieć - przypominam mu, zerkając na roleksa.- Już wpół dodziewiątej.- Dwie minuty - powtarza, wstając razem ze mną.- Zaczekasz na mnie.- Więc się pospiesz! - Odpycham go, a on zaczyni truchtać tyłem z zadowolonymuśmiechem na twarzy.Znów jest szczęśliwy i w nastroju do żartów.W kuchni Cathy właśnie pakuje dla mnie bajgla, mamrocząc coś pod nosem.Przestaje, gdy tylko zauważa moją obecność.- Avo.- Podchodzi do mnie szybkim krokiem, wycierając ręce w fartuch.-Próbowałam powstrzymać tę mściwą zołzę!Coś mi mówi, że to nie było pierwsze spotkanie Cathy z Coral.- Nie przejmuj się, Cathy - mówię z uśmiechem, poklepując ją po ramieniu.- Awięc ją znasz? - naciskam delikatnie.O tak, i nie lubię jej.- Znów zaczyna mamrotać, gdy wraca do wyspy, żebyskończyć pakowanie mojego śniadanie.- Nachodzi nas od kilku miesięcy, prześladuje mojego chłopca i domaga siępieniędzy.Mówiłam jej już.Powiedziałam ty przebiegła zdziro.Zostaw mojegochłopca w spokoju i spróbuj naprawić swoje małżeństwo.- Uśmiecham się na widokjej agresywnych gestów, gdy prawie dowala mojemu bajglowi.- Nawet nie wiem, ilerazy mój chłopiec posyłał ją do diabła.Piekło nie zna furii takiej jak kobietawzgardzona.- Podnosi na mnie wzrok.- Wzięłaś kwas foliowy?- Nie -Podchodzę do lodówki i wyjmuję z niej butelkę wody, po czym odbieramod Cathy tabletki oraz imbiroweciastko.- Dziękuję.- Nie ma co, kochanie.- Jej pomarszczoną twarz rozpromienia uśmiech.-Pokazałaś jej, gdzie jej miejsce.- Ze śmiechem pakuje mojego bajgla do torebki.-Masz to zjeść, mówię poważnie.- Brzmisz jak Jesse.- Połykam tabletki.- On troszczy się o ciebie, Avo.Nie miej mu tego za złe - beszta mnie łagodnie,zerkając mi przez ramię.- Otoi on, i jest ubrany!- Jestem ubrany - potwierdza ze śmiechem Jesse, poprawiając krawat.- Tak jakmoja piękna żona.Przewracam oczami, ale wcale nie czuję się zażenowana.Cathy wszystko jużwcześniej widziała, a wizyta Coral przyćmiła wszelkie upokorzenia.- Mogę już iść do pracy?Jesse opuszcza kołnierzyk i pociera trzydniowy zarost.W dwie minuty niezdążył się ogolić.- Wzięłaś kwas foliowy?- Ta k-jęczę.Zjadłaś śniadanie?Poklepuję bok torebki.- Lepiej to zjedz - ostrzega mnie, biorąc mnie za rękę.- Pożegnaj się z Cathy.Pa, Cathy!- Pa, kochanie.Pa, chłopcze!Trochę się niepokoję, gdy wychodzimy z penthouse u, a jeszcze bardziej, gdywychodzimy z windy do holu Lusso, ale nigdzie jej nie widać.Wzdrygam się nawidok Clive a za biurkiem konsjerża, bo wiem, że zaraz mu się oberwie.- Dzień dobry, Avo.Panie Ward.- Radość staruszka będzie krótkotrwała, gdyJesse wybuchnie.- Clive - zaczyna Jesse - czemu, do diabła, wpuściłeś tę kobietę do penthouse u?Na twarzy Clive pojawia się zmieszanie.- Panie Ward, właśnie zacząłem zmianę.Właśnie?- Tak, zmieniłem tego nowego chłopca& - zerka swój zegarek - zaledwiedziesięć minut temu.Kulę się jeszcze bardziej.Czyli oberwie Casey.Moje współczucie dla nowegokonsjerża wzrasta.Zerkam na mojego mężczyznę, na którego twarzy maluje sięirytacji, Casey może już równie dobrze nie wracać.- Kiedy zaczyna swoją zmianę? - pyta krótko.- Ja kończę o czwartej - potwierdza Clive.- Czy popełniłem jakiś błąd, panieWard? Zapoznałem go z protokołem.Jesse ciągnie mnie na zewnątrz.- I co mu z tego przyszło, do cholery - mruczy pod nosem.- John zabierze cię dopracy - mówi, gdy wychodzimy na zewnątrz.- Kiedy odzyskam swojego mini? - pytam, zauważając wielkoluda po przeciwnejstronie parkingu, gdzie opiera sięo drzwi kierowcy.- Nie odzyskasz.Spisz go na straty.- O - mówię cicho.Kocham mojego mini coop�ra.-W takim razie kiedy będęmogła jezdzić do pracy sama?Jesse otwiera drzwi pasażera w białym range roverze i pomaga mi wsiąść.Kiedy dowiem się, kto mi ukradł wóz.Dlaczego ty nie zawieziesz mnie do pracy?Zapina mi pasy i całuje mnie w czoło.Mam kilka spotkań w Rezydencji.Więc dlaczego kazałeś mi na siebie czekać? - pytam z gniewem.%7łebym mógł wsadzić cię do samochodu Johna i przypomnieć ci, zebyśporozmawiała z Patrickiem.Wiem, że usłyszał mój jęk.Jesteś nie możliwy.Jesteś piękna.Miłego dnia.- Całuje mnie jeszcze raz i zamyka drzwi, kiwa głowaJohnowi i idzie do swojego DBS-a [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy