[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Wsiadaj.Ochoczo wskoczył za kierownicę, a gdy przekręciłamkluczyk w stacyjce i uruchomiłam silnik, obrzucił mniepociągającym spojrzeniem - morderczo pociągającym.- Dobrze się czujesz? - zapytał.- Pewnie, dlaczego miałabym się czuć z
le?- Mówisz poważnie, Belle? Nie zwróciłaś uwagi, co tenzboczony staruch próbował zrobić? - Pokręcił głową, kipiąc zoburzenia.- Masz szczęście, że cały dzień siedziałem tutaj na64dachu.Ten staruch.chciał ci sprzedać produkt firmy Sega!- A co tam robiłeś na dachu, czekając cały dzień na mnie? -zaciekawiłam się, spoglądając na jego knykcie, które pobielały,gdy palce kurczowo zacisnęły się na wspomnienie produktufirmy Sega.- Skąd wiedziałeś, że on zwabi mnie właśnie w tęuliczkę, jeśli nie odczytywałeś telepatycznie jego zamiarów?Tu go miałam.Tylko wampiry dysponują takimi cudownymiumiejętnościami.- Siedziałem na dachu i patrzyłem w niebo - odparł cicho.-Obserwowałem przez teleskop Merkurego.Wszystko, cozauważyłem i co słyszałem, Belle.Trudno to wyjaśnić.- Postaraj się, Edwarcie.Wyjdzie coś z tego tylko wtedy, gdybędziemy wobec siebie całkiem szczerzy.I tak samo szczerzywobec Merkurego.- Zakręciło się.Na niebie jest wiele planet, Belle, a wszystkiekręcą się i kręcą.Na chwilę zaległa cisza.- Obiecaj mi, Belle, że już nigdy nie będziesz sama krążyć potakich zaułkach.- Aż się skrzywił, chcąc okazać swą przelotnąwściekłość.Niespodziewanie opuścił szybę po swojej stronie,wychylił się i zawołał: - Ona gra w Nintendo! - Zaczerpnąłgłęboko tchu.- W Nintendo! - Wypuścił powietrze.- Nie zawszebędę w pobliżu, by uratować cię przed Segą.Aż wstrzymałam oddech, żeby nie wybić go z tego stanuświętego oburzenia.Bo był cudowny.- Jesteś głodna? - zapytał w końcu.- Wiem, że.że dopieroco się zaprzyjaz
niliśmy, ale.moglibyśmy zacieśnić nasząprzyjaz
ń podczas wspólnej kolacji, jeśli nie masz nic przeciwkotemu.Zresztą moglibyśmy zjeść przy oddzielnych stolikach idalej pozostać tylko przyjaciółmi.Albo nawet zjeść przyoddzielnych stolikach, udając, że się nie znamy.Chodzi o to.-Spojrzał na mnie.- Na pewno już to wszystko wiesz, bo jesteśbardzo mądrą dziewczyną.- To znaczy, że zapraszasz mnie na kolację?65Powoli przytaknął ruchem głowy.Nagle poczułam pieczenie pod powiekami, gdy z moich oczuwystrzeliły błyskawice.Nic mnie tak nie złości jak ludzie, którzyusiłują być dla mnie mili.- Posłuchaj - warknęłam, chwytając go za kołnierzyk.- To jatu jestem od uprzejmości.A ty masz okazywać niekontrolowanąagresję.Zrozumiano?- O Boże.- syknął, a z nosa strumieniem pociekła mu krew.- Teraz to już przesadziłaś, Belle.Ostro przesadziłaś.Takiepołajanki wywołują u mnie krwotoki z nosa.- Tak już lepiej - odparłam, puszczając jego kołnierzyk.-Bądz
miły i wpadnij znowu we wściekłość.- Czy mogłabyś mi zacisnąć nos? Wolałbym nie zdejmowaćrąk z kierownicy.- Jasne.- Z
cisnęłam go za nos.- Ty mały, wampirzy punku -dodałam szeptem, zanim cała adrenalina opuściła mój krwiobieg.- Wow! Tylko popatrz na ten pałac!Edwart zjechał do krawężnika i zaparkował na wprostczegoś, co mogłabym nazwać jedynie współczesnym panteonem.Wielka tablica nad wejściem z jaskrawym napisem z neonugłosiła: Buca di Beppo.- Czyż to nie wspaniałe? - zapytał Edwart, kładąc mi dłoń naramieniu i pospiesznie ją cofając, po czym kładąc ją ponownie,gdy zmusiłam go do tego.- Tylko pomyśl.We Włoszech jestbez liku takich.barów szybkiej obsługi.Zastrzelił mnie tym, strasznie mi pochlebił, że chce mniezapoznać z takim kulturalnym stylem życia.Ale jednocześniejakaś drobna część mego serca, chyba zastawka aorty płucnej,nagle oklapła.Czy naprawdę stanowiliśmy tak doskonałą parę,jak sama sobie wmawiałam, patrząc na swoje odbicie w lustrze?Lepiej ode mnie znał się na sprawach doczesnego świata, lecztakże bardziej bujał w obłokach.Cóż za świat mogłam wnieść donaszego związku?Z
wiatek przestępczy, pomyślałam, rezolutnie odrywając66swoją połowę kuponu pod nazwą  Darmowy wstęp do nieba [ Pobierz całość w formacie PDF ]