[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wybito konieprzy jaszczach i przy jednym z dział.Drugie uratowano.Próbujemy jeszcze z dowódcą ułańskich kulomiotów, porucznikiemNaruszewiczem, strzelać w auta, w ławę.Ale auta niebawem nas mijająw pełnym pędzie, pozostawiając nas nasuwającej się swojej kawalerii.Chciwe ryjki ich kulomiotów pełgają dymkami wystrzałów, nibyzłośliwymi \
ądłami, ku uciekającym działom i taborom.I tak oto przesuwają się tu\
, \
e widzimy jasno wielki napis czerwonyna boku przodującego.Zwie się ,,Put' w Warszawu" (droga do Warszawy).Wrzucam swoje oba kulomioty w ostatnie dwa czterokonne wózki.Liczymy się.Zostało nas ośmiu.W tym porucznik Naruszewiczi sześciu \
ołnierzy.O pół wiorsty widnieje zbawczy las.Poczynamyrej terować w tamtym kierunku.Jestem w cię\
kim szynelu, obładowany utensyliami, zwłaszcza cią\
ymi torba z mapami.Moje chłopaki wyrywają z całym zrozumieniem rzeczyi nasza grupa zaczyna się rozciągać.Po polu uwijają się ju\
luz
ne tylko bandy kozactwa i wyłapująrozproszonych naszych \
ołnierzy.Oto i partia jakich czterdziestu koni,widzą nas, podrywają się z miejsca i szeroką rozrzuconą gromadą dą\
ąku nam.Na czele sadzi wspaniały drab w czerwonych spodniach,olbrzymiej czapie, rozwianej czerkiesce, za nim wysforowuje się kilkuinnych na lepszych koniach.Ju\
są na dwieście kroków, i dzielący nasdystans maleje wcią\
.WidzÄ™, jak jakiÅ› nasz \
ołnierz staje, wznosząc ręce,i jak czołowy wata\
ka tnie go całym rozmachem w te ręce, jak nadlatującyza nim kozak rąbie go w głowę.9 Strzępy epopei.1291
le z nami.Las daleko jeszcze.Słyszymy krzyki: ^Polaczki, zdajties!Wsio rawno nie ujdiotie".Na szczęście nasi chłopcy właśnie zobaczyli, jak to poddanie sięwygląda.Więc z nagłą determinacją odwracamy się i plujemy z naszychkarabinów jedną salwę.Potem drugą.Czołowy kozak zwinął się na swoim białym koniu; strzał skręcił i zmiótłgo na ziemię.Padł jeszcze drugi.To wstrzymuje całą bandę.Małpimi,szybkimi ruchami zeskakują z koni, rozsypują się w łańcuch i poczynająnas ostrzeliwać.Tak, odgryzając się im, sięgamy lasu.Wpadamy w głęboki rów,otaczający go - i ju\
jesteśmy bezpieczni.Chyłkiem, w pojedynkę,wydrapujemy się jego przeciwległą stroną - do lasu.Lesie, lesie zielony z gęstym poszyciem! Jak\
e śmigle przemierzałyciebie nogi \
ołnierskie.Biegliśmy, potem szliśmy, z karabinem dostrzału, bacznie, bo przecie\
w lesie pełno mogło być bolszewickichpatroli, niepewni gdzie się wynurzyć, nic nie wiedzący, czy niepluszczemy się, jak ujęte i wybrane z wody płotki, w okach bolszewic-kiego saka.Miało się ku wieczorowi, gdyśmy wynurzyli się ostro\
nie na trakt kołoMorozówki.Było to zaledwie o cztery wiorsty od śnie\
nej - naszejstraconej pozycji.Na tej czwartej wiorście napotkaliśmy patrole 5.Pułku Ułanów.Budionny nie rozlewał się, widać, na boki, nie patrzył na strony na całynasz front, tak jak nie zwróciły na nas w południe uwagi jego pochłoniętepogonią pancerne auta.Szedł naprzód!Wydrapaliśmy się wraz z napotkanym patrolem na kurhan wyniosły.Widać było z tego miejsca dobrze, zwłaszcza przez lornetę, skrzy\
owaniedwóch traktów, na których kilka godzin wstecz stały moje działa i ma-szynki Naruszewicza i szwadrony Tokarzewskiego.Teraz tam, w świetle zachodzącego słońca, w wypogodzonym wieczo-rze 5 czerwca sunęły siły Budionnego.Ostrym wyciągniętym krokiemszedł szwadron za szwadronem, a\
tylne szeregi coraz dobijać musiałytruchtem.Szły szwadrony, znaczone co pewien czas w przerwie czer-wienią sztandarów, szły działa i znów szwadrony, szwadrony.To Budion-ny parł na Berdyczów.Patrzyliśmy na ten rwący potok koni i ludzi z naszego kurhanu, a\
zapadł mrok zupełny.W ciemnościach nocnych, traktem rozwiłgłym, szliśmy, \
olnie-rze-rozbitki, do sztabu w Morozówce.Z rozległych pól Ukrainy wstało westchnienie ogromne.Zdało się, \
ew czarnym niebie zderzyły się falangi duchów, harcujących na tych polach130przedwiecznie, zapełgały po kurhanach samotnych, po girlandach grobów\
ołnierskich światełka i po czarnoziemnych polach poszedł, jak przedwiekami, zduszony wiew wojny.Tam, na nasze głębokie tyły, na zachód, szedł Budionny.Któ\
z nas wtedy rozumiał, \
e w tym dniu 5 czerwca prze\
ywaliśmyna skrzy\
owaniu traktów pod kurhanem w śnie\
nej chwilę przełomowądla Polski na wiele mo\
e lat w przód.9*2.ODWRÓTPrzebiwszy nasz front pod OziemÄ…, Budionny daÅ‚ nam spokój.Równo-czeÅ›nie bowiem powy\
ej Kijowa, pod Gronostajpolem kilka pułków jegokawalerii w połączeniu z kilku brygadami piechoty sforsowało Dniepri znalazło się po prawej jego strome [ Pobierz całość w formacie PDF ]