Michael Hjorth & Hans Rosenfeldt Uczeń

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W odpowiedzi Sebastian tylko ziewnął.Kiedy wszyscy wstali z miejsc, szybko podszedł do stolika zkawą i do tamtej kobiety.Stefan utknął w rozmowie ze Stigiem imłodym człowiekiem, który przez cały wieczór z uporem maniakanazywał alkohol gorzałką , a swoją żonę babą albo szefową.Towygląda na odpowiednie towarzystwo dla Stefana, pomyślał Sebastiani popatrzył za Annette, która minęła stół z poczęstunkiem, nie biorącniczego, i najwidoczniej zamierzała iść do domu.Sebastianprzyśpieszył kroku.Annette wycofała się do wyjścia, niepewna, czy być możepowinna jeszcze zostać na kawie.Zwykle to robiła, uważała, że todoskonałe zakończenie wieczoru.Należała do osób, które najdłużejznajdowały się w tej grupie.Była kimś ważnym.Prawdziwaprofesjonalistka terapii grupowej, powiedział kiedyś o niej Stefan, i tesłowa, choć raczej żartobliwe, nosiła w sobie przez wiele tygodni.Ona.Profesjonalistką.Nigdy i nigdzie przedtem czegoś takiego nie słyszała.Ta grupato było jej miejsce, wiedziała o tym.Kiedy siedziała w kole, miałaodwagę wyjść naprzód, stać się zauważalna i zająć miejsce wcentrum.Na koniec przy kawie uwielbiała słuchać komentarzy innychuczestników, sama też chętnie chwaliła wkład innych w spotkanie.Ale dzisiaj wieczorem było inaczej.To przez tego nowegofaceta, który usiadł naprzeciwko niej.Jego spojrzenia bardzo na niąpodziałały.Najpierw się wystraszyła.Potem poczuła zaciekawienie.Miała wrażenie, że on patrzy przez nią na wylot, nie umiała tegoopisać w inny sposób.Kiedy zaczynała mówić, przysłuchiwał się i patrzył na nią.Nielekceważąco, ale wręcz pożądliwie, jakby rozbierał ją wzrokiem, i tonie w sensie seksualnym, tylko intelektualnym.Nie potrafiła określićsłowami tego uczucia.Nigdy wcześniej czegoś takiego niedoświadczyła.On ją widział.Naprawdę.To budziło podniecenie i lęk, więc kiedy Stefan zakończył sesję,Annette zdecydowała się od razu pójść do domu.Zauważyła jednak,że jej kroki do wyjścia nie były wcale tak szybkie, jak powinny.Jakaśczęść jej chciała jeszcze zostać i znów napotkać tamto spojrzenie.Innaczęść chciała tylko uciekać.Kątem oka zobaczyła, że tamtenmężczyzna kieruje się w jej stronę.Pewny siebie.Zdecydowany.Chciał ją spotkać, to było dla niejjasne.Musiała się na to przygotować.Byłaby wściekła na siebie,gdyby choć nie spróbowała zamienić z nim kilku słów.On przez caływieczór się nie odzywał.Ale teraz zwrócił się do niej: Hej, nie chcesz się napić kawy?Miał miły głos. Nie wiem.ja. Annette myślała gorączkowo.Nie chciaławypaść zniechęcająco ani też chwiejnie i niezdecydowanie.Chciałajeszcze zostać, teraz to poczuła, ale jak miała to powiedzieć? Przecieżon zatrzymał ją praktycznie już w progu. No chodz, na pewno znajdziesz czas na filiżankę kawy imarcepanowy torcik w celofanie.Uratował ją.Zrozumiał, że chciała iść.Namówił, żeby została.W taki sposób, że wręcz niegrzecznie byłoby odmówić.Uśmiechnęłasię więc do niego z wdzięcznością. Właściwie dlaczego nie.Ramię w ramię wrócili do stolika z kawą. Nazywam się Sebastian Bergman przedstawił się mężczyznai wyciągnął rękę, którą ona ujęła niezdarnie, jak jej się wydawało.Poczuła ciepło jego dłoni, a jego uśmiech wydał jej się jeszczecieplejszy. Annette Will�n.Miło cię poznać. Miała wrażenie, że jejnieporadność gdzieś się rozwiała, kiedy on przytrzymał jej dłoń niecodłużej.Patrzył na nią, a ona czuła się nie tylko widziana.O wielewięcej.On widział ją taką, jaką chciała być. Nie odzywałeś siędzisiaj zbyt dużo powiedziała, kiedy on nalewał jej kawy z termosu. A mówiłem coś w ogóle? odparł, nie przestając sięuśmiechać.Annette pokręciła głową. Wydaje mi się, że nie. Jestem lepszy w słuchaniu. To rzadkie.%7łe ktoś przychodzi tutaj, żeby słuchać.Większośćchce chyba tylko mówić stwierdziła Annette i odeszła kawałek nabok.Nie chciała, żeby ktoś im przeszkadzał.Sebastian podążył za nią,zdecydował się okazać więcej zainteresowania. Od jak dawna jesteś w tej grupie?Annette zastanawiała się, czy powinna powiedzieć prawdę.%7łewłaściwie sama już nie pamięta.Nie, to brzmiałoby kompromitująco.Jak słabość.Miałby o niej fałszywe wyobrażenie.Zbyt szybkomógłby ją osądzić.Postanowiła nie mówić prawdy.Przynajmniej wsprawie czasu. Mniej więcej pół roku.Rozwiodłam się, straciłam pracę, apotem mój syn spotkał miłość swojego życia i przeniósł się doKanady.Znalazłam się w takiej.próżni.Za dużo, za wcześnie.Przecież nie pytał, dlaczego ona tu jest,tylko jak długo.Annette wzruszyła ramionami, jakby dlazbagatelizowania swoich problemów. Potrzebowałam z kimś o tym porozmawiać.Ale powoli sięwycofuję dodała szybko. Trzeba przecież iść dalej.Prawda? Uśmiechnęła się do niego.Sebastian na sekundę zerknął w stronę Stefana, który nadal byłpogrążony w rozmowie z tamtymi dwoma.Jego spojrzenie zatrzymałosię na nich troszkę dłużej, a Annette nagle pomyślała, że on się już niąznudził, że szuka pretekstu, żeby przeprosić i iść dalej, ich spotkaniemiało się zaraz skończyć.Jej oddech stał się ciężki.Nadciągającapanika [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy