Miles Rosalind Ja Elżbieta t.2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zobaczyłam jasno jego sytuację i bardzo mnie zmartwiła.Prawdę mówili Norfolkowie - on nic nie miał!Rodzinne dobra przepadły wraz ze śmiercią ojca.W wyniku popadnięcia Dudleyów w niełaskę przepadł nawet posag matki.65.JA, EL%7łBIETAAle on nigdy się nie skarżył na swoje ubóstwo, nigdy o nim nie wspominał.- Robinie - zagadnęłam go - powiedz mi, proszę, jak się przedstawia twój majątek?Roześmiał się głośno.- Jestem najbogatszym człowiekiem na świecie!Mam dostęp do kopalni złota i klejnotów.Moje nieprzebrane bogactwo znajduje się w oczach Waszej Miłości, w których widzę całą MlecznąDrogę usianą diamentami.nie, skła małem, dziś widzę szafiry o barwie niebiańskiego błękitu.- Robinie, bez żartów!Słuchaj, musisz mieć pieniądze, twoja obecna pozycja tego wymaga.- Pani, mam to, czego nie można kupić za żadne pienią dze: twoją białą dłoń w mojej dłoni.- Zbył mnie ze śmiechem, podnosząc do warg moje palce.Ja jednak nie zlekceważyłam tej sprawy.Dałam mu pieniądze, dwanaście tysięcy funtów w dużej skórzanej sakwie; warto było jużchoćby po to, by zobaczyć, jak zaskoczony na przemian śmieje się i płacze z radości.Zadziwił mnie w odpowiedzi: pierwszym sprawunkiem był prezent dla mnie - złote sercenabijane szmaragdami i rubinami, mówiące językiem szlachetnych kamieni o na szej miłości:szmaragdy oznaczały Elżbietę, rubiny - Robina, a złoto - miłość czystą i wieczną.Nakłonił madame Parry, by rankiem, rozsuwając zasłony, podrzuciła klejnot na mojąpoduszkę.Obudziwszy się znalaz łam dar, miałam przed oczyma błyszczący dowód uczuć.Moje oczy, jego oczy.byliśmy sobie tak bliscy, że nie wiadomo było, gdzie kończy się dusza jednego z nas, a zaczynadrugiego.A teraz, nawet bardziej niż dotąd, on widział ze mną i dla mnie, stał się drugą parą oczu wmojej głowie.Pozdrawiają Cię Twoje ��, dziękując za królewską hojność - napisał.- Z radością tak się podpisuję, jestem bowiem parą Twoich oczu, Twoich Argusowych oczu, zawszeczujnych dla Twego dobra, dopóki śmierć ich nie zamknie.R.Dudley66KR�LOWADudley.Tylko tyle posiadał - gołe nazwisko Dudley i pusty przydomek "lord Robert",grzecznościowy tytuł należny z racji ojcowskiej godności księcia, która przepadła wraz z jegośmiercią.- Przecież mogę to wszystko naprawić!- szepnęłam do siebie.I tak też zrobiłam.Zrobiłam to przy okazji nagradzania innych, między innymi Harryego Careya, mojegozawsze lojalnego kuzyna - przysięgłam sobie udowodnić wszystkim, że krew Boleynów jest taksamo dobra jak każda inna!Uczyniłam Harryego lordem Hunsdon z Hertfordshire, nadając mu wraz z tytułem majątek ziemski.Ale największy honor zatrzymałam dla Robina.- Robinie, uklęknij tutaj!W dniu świętego Jerzego mianowałam go kawalerem Orderu Podwiązki.Nikt nie miał tyle łobuzerskiego wdzię ku co on tamtego dnia w Windsorze, ożywiony i prze kornieuśmiechnięty, odziany od stóp do głów w błękitny aksamit, w białych pończochach opinającychkształtne nogi, ze szkarłatną szarfą przecinającą pierś niczym wielka miłosna rana.Windsor miał dla nas szczególne znaczenie, bo tu się odnalezliśmy. - Robinie, czytaj!Dokument był długi, napisany po łacinie, opatrzony dużą liczbą wstęg i pieczęci, ale Robinnatychmiast zorien tował się, co zawiera.- Och, pani, och, milady!Mianowałam go lordem namiestnikiem zamku.Całując moje stopy przysiągł być moim lordem i wiernym sługą aż do śmierci.Odtąd nosił tytuł lorda, na który solennie sobie zasłużył, i królował na zamku.By ułatwić nasze spotkania na osobności, podarowałam mu dom - niewielką posiadłość onie więcej niż dwudziestu pokojach, położoną dyskretnie u stóp zbocza w Kew,67.JA, EL%7łBIETAi ziemie, z których mógł czerpać dochód, oraz służbę należną lordowi.A że nie mogłam znieść rozłąki, od wiedzałam go w jego kwaterze, którą przeniosłam bliżej mojegokrólewskiego apartamentu, lub zapraszałam go do siebie na wspólne śniadania czy wieczerze.Możecie sobie wyobrazić, jak młody Norfolk, z jego rodową dumą, tego nienawidził!A jeszcze bardziej nienawidził Robina!Spędzał ze mną każdą godzinę, kiedy nie spaliśmy, a mimo to istniała pomiędzy namidziwna nieśmiałość, rodzaj wahania.Byliśmy jak obcy, choć przecież bliscy sobie niczym kochankowie.On, zawsze taki śmiały, pewny siebie, teraz zwracał się do mnie z najbłahszą sprawą.- Najjaśniejsza Pani, potrzebuję zarządcy do doglądania mojego majątku, do pilnowaniamoich posiadłości i zaj mowania się moimi sprawami.Co myślisz o tym czło wieku?- John Forester do usług Waszej Aaskawości.Przyjrzałam się ciemnolicemu mężczyznie składającemu przede mną ukłon.Czyżby nie mógł znalezć nikogo lep szego niż ta ziemista kreatura o kamiennym spojrzeniu,szorstkich manierach byłego żołnierza i usposobieniu więziennego strażnika?- Sam zdecyduj, Robinie - zachęciłam - jest twoim człowiekiem, a skoro jest ci oddany, niepotrzebujesz mojego pozwolenia!Nie poświęciłam więcej uwagi ponuremu Foresterowi.Zresztą, czy miałoby to jakieś znaczenie?Jednakże sprawiło mi przyjemność, że Robin zapytał, szukał mojej rady, potrzebował mojejaprobaty.tak jak ja potrzebowałam jego przychylności!Odtąd ubierałam się dla niego, dla niego jezdziłam konno, tańczyłam, śpiewałam i grałam, nawetczytając myślałam tylko o nim.Bowiem mimo nawału innych zajęć starałam się nie zaniedbywać greki i łaciny.I choć codziennie pracowałam nad swoim hiszpańskim i włoskim, by móc swobodniej68KR�LOWAporozumiewać się z obcymi ambasadorami, stare języki nadal posiadały dla mnie więcejuroku i prawdy.Ascham, wciąż obecny na moim dworze, nie okazał zdziwienia, kiedy wzdragałam się przedPliniuszem, wybierając zamiast niego Owidiusza lub Katullusa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy