Nocny Jedziec Martin Kat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyprostowała się.Do diabła z nim! W końcu wszystko się ułoży.A na razie będziego po prostu ignorować.Patrząc przed siebie, pozwoliła, by ujął jej dłoń, usłyszała słowa małżeńskiejprzysięgi, potem sama je powtórzyła.Wsunął coś na jej palec.Zobaczyła gruby złotypierścień, herb rodziny de la Guerra, otoczony wianuszkiem czerwonych kamieni.No i byłojuż po wszystkim.- W imię Ojca i Syna i Ducha Zwiętego - powiedział ksiądz - ogłaszam was mężem iżoną.Możesz pocałować żonę, don Ramon.Uśmiechnął się cynicznie.Przyciągnął ją mocno do siebie i pocałował gorąco.Ażjęknęła, czując wsuwający się w jej usta natarczywy język, czując jak cały trzęsie się zezłości.O Boże! Był bardziej szalony, niż myślała.Puścił ją tak niespodziewanie, że musiałachwycić go za ramiona, aby się nie przewrócić.- Ramon, proszę cię, gdybyśmy mogli przez chwilę porozmawiać.Wbił w nią ciężkie spojrzenie.- Robi się pózno.Idzie na burzę, a zanim dojedziemy do domu, będzie już ciemno.Będzie czas na rozmowy, gdy znajdziemy się w Las Almas.- Ale.Wziął ją pod rękę i podziękowawszy księdzu za posługę, wrzucił kilka monet dopuszki na datki, po czym ruszył z Carly ku wielkim podwójnym kościelnym wrotom.Tuż zanimi szedł Pedro Sanchez w towarzystwie dwóch starszych pań.Na jego twarzy malowała siętroska.Z tyłu podążał Austin, a gdy wyszedł z kościoła, podszedł do powozu Ramona iwziąwszy Carly za rękę, uścisnął ją nadspodziewanie delikatnie.- Do widzenia, moja droga.- Spojrzał na dona, który stał obok z kamienną twarzą.-Mam nadzieję, że wiesz, co robisz.I ona żywiła podobną nadzieję.Boże, nie spodziewała się, że do czegoś takiegodojdzie.- Wszystko będzie dobrze.- Pod wpływem chwilowego impulsu uściskała go mocno.-Przykro mi, że wszystko tak wyszło.Zawahał się, zaskoczony tym niespodziewanym gestem.- To moja wina - mruknął.- Szkoda, że nie posłuchałaś mojej rady.Tylko pokiwała głową.W tym momencie myślała podobnie.Nawet małżeństwo zVincentem wydawało się lepsze od stawienia czoła rosnącej wściekłości Hiszpana.Spojrzała, jak pomaga wsiąść matce i ciotce do podniszczonego już trochę powozu,którego czerń przyblakła z czasem, na skórzanej czerwonej tapicerce widniały licznepęknięcia, zaś deski podłogi zaskrzypiały pod ciężarem pasażerek.Tymczasem do Carlypodszedł Pedro Sanchez, trzymając w rękach kapelusz.- %7łyczę ci jak najlepiej - powiedział ponurym głosem.- On jest na mnie wściekły, Pedro.Gdyby tylko pozwolił mi wytłumaczyć.Dotknął stwardniałą dłonią jej policzka.- Już kiedyś wycierpiałaś z powodu jego porywcze-go charakteru, peque�a.Niepowinnaś była tego zrobić.- Spojrzał na zawziętą minę Ramona i westchnął ciężko.- Alemoże to palec Boży i w końcu wszystko stanie się według Jego woli.- Nic na to nie wskazuje, Pedro.Gdyby tylko zechciał mnie wysłuchać.Stary vaquero pokiwał głową.- Z czasem złość mu przejdzie.I będziesz miała sposobność, żeby mu wytłumaczyć.-Jednak po jego twarzy widziała, że nie miało to znaczenia.Znowu poczuła ucisk w żołądku.Nie doceniła Ramona, gdy go poznała.Modliła się,aby teraz było inaczej.W drodze do rancho Las Almas kobiety mało się odzywały, jedynie zdawkowopowitały ją w rodzinie i złożyły życzenia szczęścia w małżeństwie.Ramon milczał.Oboknich jechał Pedro na pełnym werwy dropiatym siwku.Zanim dojechali do małego ranczaRamona, na dachu powozu zabębniły kropelki deszczu, zaś ciemność zakryła kłębiące sięchmury.Jednak było jeszcze dość światła, by zobaczyć rozłożoną pośród sykomor posiadłość,przez którą wił się wartki strumień, a wzdłuż jego brzegów rosły liczne wierzby.Budynkibyły w większości ceglane: stodoła, zewnętrzna kuchnia, wędzarnia i kilka solidnych zagród.- Mam nadzieję, że nie jesteś rozczarowana -rzekł chłodno Ramon, pomagając jejwysiąść.- To tylko pięćset akrów, a nie dwadzieścia tysięcy jak na Rancho del Robles.Ale zczasem na pewno się przyzwyczaisz.- Tu jest cudownie, Ramon.- Nie chcąc patrzyć na jego zaciętą minę, przeniosławzrok na dwie kobiety, które nie uczyniły żadnego ruchu, aby wysiąść z powozu.- Pedro się nimi zajmie.- Stary vaquero zsiadł z konia i przywiązał go do tyłupojazdu, po czym zajął miejsce na kozle.Ramon rozchylił usta w chłodnym półuśmiechu.- Przez kolejnych kilka dni moja matka z ciotką zamieszkają u przyjaciół.abynowożeńcy mogli się lepiej poznać.Przeszedł ją dreszcz grozy.To już zaszło za daleko.- Ramon, musimy porozmawiać.I to bez zwłoki.Uniósł kształtne brwi, wykrzywiająclekko usta.- Jak sobie życzysz.mi amor.- I przestań tak do mnie mówić!Po raz pierwszy w jego spojrzeniu pojawiło się coś innego niż złość.- Chodz.Porozmawiamy w domu.Bogu dzięki.Doznała takiej ulgi, że aż poczuła słabość w nogach.Przynajmniej mogliomówić wszystkie sprawy, jasno i bez owijania w bawełnę.Pozwoliła, by zaprowadził ją downętrza małego ceglanego domu, w którym było ciepło od płonącego w kominku ognia.Wokół świeciły oliwne lampy.Od paleniska rozchodził się aromat palonego cedru, zaś nastole przy sofie czekał na nich posiłek złożony z chleba, zimnego mięsiwa i sera.Obok stałabutla wina [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy