Smith Martin Cruz A. Renko 2 Gwiazda Polarna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To miło, że przyszedłeś mnie pożegnać.Zawsze wierzyłem, żeprzy odpowiednim zmotywowaniu mogą być z ciebie duże korzyści.No i proszę, co mamy. Ciemność. Jasność. Hess odciągnął Arkadija od relingu. Nie maszpojęcia, jak smakowitą kością dla KGB może być wpadka wywiadumarynarki wojennej.To zostanie docenione. Westchnął głęboko,ale na koniec parsknął. Widziałeś minę Morgana, kiedy wycią-gnęliśmy jego Orła z lodu? Oczywiście łajba nadaje się już tylkodo remontu.Co więcej, Morgan wiedział, co nam z niej dostarczyłeś.458Gdy tylko Orzeł wyzwolił się z lodowych oków, zawrócił iwolno popłynął w stronę Alaski. Gwiazda Polarna zrezygnowała zdalszych połowów i zawróciła do Dutch Harbor, gdzie w zatoceSusan Hightower, dwaj przedstawiciele spółki i Lantz przesiedli sięna pilotówkę. Jedyne, czego nie zrozumiałem, to zachowania Susan przypożegnaniu powiedział Hess. Co ją tak rozbawiło? Taki nasz prywatny żart.Podziękowałem jej za skuteczną po-moc. W końcu to ona mu podpowiedziała, co ukraść, choć doty-czyło to innego statku.Gdy Nikołaja przenoszono na kanonierkę, wsadzono go do klatkitransportowej w towarzystwie marynarza piechoty morskiej w peł-nym rynsztunku.Marynarz miał twarz jak księżyc w pełni, czarnyberet, czarny mundur polowy i przewieszony przez ramię karabinszturmowy.Młody radiotechnik wyglądał dość żałośnie, ale przy-najmniej nie skuto mu rąk.Hess wyraznie odwlekał momentopuszczenia pokładu jak ktoś, komu trudno jest rozstać się z myślą odługiej i pomyślnie zakończonej przygodzie. Renko, wiesz, że nie wolno ci wyjawić prawdy o tych dys-kietkach.Nie możemy ich zbrukać.Sam chętnie bym się pod topodpiął. Do zdobycia nagrań okrętów podwodnych, które już dawnopocięto na żyletki? Podsłuchiwałeś okręty, które nie istnieją. To nie ma znaczenia.Akcja Morgana została udaremniona.Itym razem to my wychodzimy z potyczki z tarczą. W postaci dyskietek z niczym. Arkadij się uśmiechnął. Niech ci będzie, z upiorami i zjawami straszącymi w ciemno-ściach.Zdarzało się, że u podstaw wielkich karier leżało znaczniemniej. Hess wsiadł do klatki i zamknął wejście łańcuchem. Alecoś ci powiem, Renko.Ta walka ma wiele rund i nigdy się niekończy.Jeszcze tu wrócę.459 To był drugi powód śmiechu Susan powiedział Arkadij.Ona już nie musi.Ale nic nie mogło popsuć Hessowi dobrego humoru. Nieważne. Wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Arkadija. Niepowinniśmy się spierać.Dobrze się przysłużyłeś.I jeszcze wcześniesię zerwałeś, żeby mnie pożegnać. Niezupełnie. Nieważne powtórzył Hess. Powodzenia. Arkadij odwzajemnił uścisk.f& f& f&Po odpłynięciu kanonierki patrolowej Gwiazda Polarna ruszyław dalszą drogę.Z godziny na godzinę na wciąż ciemnym horyzonciepojawiało się coraz więcej przybrzeżnych kutrów rybackich.Wpewnej chwili w odległości kilometra minęli cały sznur światełsunących w przeciwnym kierunku.Każdy mijany kuter wyglądał jakkonstelacja świateł powitalnych, co tworzyło zupełnie odmiennynastrój niż podczas sceny pożegnania w zatoce Dutch Harbor.Po-żegnanie odbyło się w deszczowe popołudnie, wilgoć przenikaławszystko i trzech Amerykanów od razu stłoczyło się na mostkupilotówki wiozącej ich do portu.Nie było wśród nich tylko Susan,która stała samotnie na pokładzie i nie machała wprawdzie na po-żegnanie, ale ani na chwilę nie oderwała wzroku od statku.Dziwne jest życie, kiedy człowiek najbardziej docenia to, co tra-ci, pomyślał wtedy Arkadij.Ponad dzielącym ich i poszerzającymsię pasmem wody czuł na sobie jej wzrok z taką samą intensywno-ścią, z jaką patrzyła na niego w łóżku.Usterka na łączach po jegostronie spowodowała, że łączność została zerwana. Towarzysz Jonasz powiedział Marczuk, stając obok Arkadija.460 Towarzysz kapitan. Arkadij otrząsnął się ze wspomnień.Zawsze lubiłem nocne łowienie. Za chwilę będzie świtać rzekł Marczuk, opierając się o reling.Widać było, że nadal stara się podtrzymywać swobodną atmosferę,chociaż po raz pierwszy od początku rejsu ubrał się w granatowymundur kapitański z czterema złotymi paskami na rękawach i złotymszamerunkiem na otoku czapki.W panującym mroku jego złocenialśniły z daleka. Jak tam twoja rana? Okazała się na tyle lekka, że nawet doktor Vainu sobie z niąporadził odparł Arkadij, choć naprawdę nie mógł nawet głębiejodetchnąć. Przykro mi, że musiał pan przerwać połów. Wnieśliśmy korektę do planu połowów. Marczuk wzruszyłramionami. To zaleta wszystkich planów, że można je korygować.Ale mieliśmy dobre wyniki.Powinniśmy byli tylko łowić.Robiło się coraz jaśniej i romantyczne girlandy świateł trawlerówzaczynały blednąc, ustępując miejsca widokowi zwykłych suwnicbramowych i bomów odcinających się od blednącego nocnego nie-ba.Po wodzie niósł się brzęk łańcuchów zarzucanych sieci.Wpółmroku wczesnego poranka widać było krążące nad kutramistadka mew.Pokład Gwiazdy Polarnej zaludniał się coraz bar-dziej, choć stojących przy relingach ludzi można było głównie roz-poznać po żarzących się papierosach. Jednak nie okazałeś się Jonaszem ciągnął kapitan. Wiesz,przez radio mówią o tobie per śledczy Renko.Cokolwiek to znaczy.Tuż nad wodą przeleciał sznur kanciastych skrzydlatych sylwe-tek, które z wciągniętymi dziobami zaczęły muskać dolinę falidziobowej.Pelikany.461 Może znaczyć wszystko powiedział Arkadij. Prawda.Sylwetki trawlerów połyskiwały w unoszącym się nad wodąoparze niebędącym mgłą, lecz zwyczajnym parowaniem wodymorskiej.Był to ten ulotny moment, kiedy ludzki umysł musi samułożyć sobie obraz statku dołączyć tu dziób, tam komin, pomalo-wać je, zaludnić załogami, ożywić.Arkadij spojrzał na pokład ło-dziowy, gdzie wśród stojących widać było Nataszę, która spoglądaław stronę wschodzącego słońca.Oczy jej błyszczały, czarne włosychwilami lśniły złotymi refleksami.Stojący obok Kola zerkał cochwilę na zegarek, Dynka ze wzrokiem skierowanym ku wschodowiaż się wspięła na palce.Przy relingu widać też było Izraila w swetrzetak skrupulatnie wyczesanym z rybich łusek, że przypominał na-stroszone jagnię, Lidię z twarzą mokrą od łez i Gurija nerwowopoprawiającego sobie ciemne okulary.Arkadij nie zerwał się wcześnie, aby pożegnać Hessa.W ogólenie położył się spać i to, na co czekał przez całą noc, właśnie za-czynało majaczyć w oddali.Stadko mew poszybowało nad Gwiazda Polarną jakby pod-rzucone falą światła, która niczym podmuch wiatru przetoczyła sięnad statkiem przetwórnią.Chmury rozjarzyły się od wschodzącegosłońca, szyby w oknach kutrów rozbłysły i z mroku wyłonił się niski,zielony ojczysty brzeg.Spis treściPodziękowania 5Plan Gwiazdy Polarnej 6Plan Orla 8Część pierwszaWODA 9Część drugaZIEMIA 241Część trzeciaL�D 303 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy